Tólf einkenni þess að við séum andlega vöknuð! ..

 

1. Aukin tilhneyging til þess að leyfa hlutunum að gerast í stað þess að láta þá gerast. -

Þarna er stóra sögnin "að leyfa" – því merkilegt nokk, þá erum það VIÐ sem erum að hindra. –  Við erum oft að taka fram fyrir hendurnar á æðra mætti/almætti/guði – eða jafnvel bara veröldinni. –  Þarna þurfum við að láta af stjórnseminni,  þörfinni fyrir að vita „hvað næst“ – eða sjá fyrir horn.  Lifa í trausti þess að það sem verður, verður og hætta að stoppa það, – „stop having faith in fear“ – eins og einhver orðaði það. -

Bítlarnir sungu:   Let it be ..

2. Aukin „brosköst.“

Þegar okkur fer að líða betur,  þá brestum við jafnvel í söng eða hlátur af minnsta (engu?) tilefni. –  Gleðin kemur innan frá,  gleðina þarf ekki að sækja út á við,  svo af hverju ekki að brosa?

3. Tilfinning fyrir því að vera tengd öðrum og tengd náttúrunni.

„Við erum öll eitt“ .. allt sem lifir og hrærist er tengt – Það er hægt að lesa um það hjá vísindamönnum og hjá andlegum leiðtogum. –  Við komumst nær sjálfum okkur í samskiptum við fólk og í umgengni við náttúruna. -

„The beauty of a living thing is not the atoms that go into it but the way the atoms are put together.  The cosmos is also within us.  We’re made of star stuff, we are a way for the cosmos to know itself.“  Carl Sagan (1934 – 1996)

4. Tíðari tímabil yfirþyrmandi þakklætistilfinningar. 

Þegar við förum að átta okkur á því sem við höfum,  oft það sem við álítum sjálfsagt og hversdagslegt þá finnum við til yfirþyrmandi þakklætis og auðmýktar –  Paulo Coelho, rithöfundur segir að ef við kunnum tvö orð á öllum tungumálum týnumst við hvergi í heiminum, orðin eru „Hjálp“ og „Takk“   Leyfum þakklætinu að hellast yfir okkur um leið og við munum að þakka.  Þakklæti leiðir af sér þakklæti.

Við förum að upplifa að hafa nóg og vera nóg og finnum fyrir þakklæti. -

5.  Tilhneyging til að hugsa og framkvæma hiklaust, án þess að byggja það á ótta sem stafar af fyrri reynslu.

Við gætum kannski talað hér um að láta hjartað ráða för, – og við séum að framkvæma af hugrekki,  stíga inn í óttann í stað þess að láta hann stöðva okkur. Við gerum okkur grein fyrir því að ef við ætlum að byggja á e.t.v. útrunnum hugsunum um getu okkar,  þá komumst við aldrei neitt áfram.  Við erum á punkti X og þó okkur hafi ekki tekist eitthvað einu sinni, þurfum við ekki að reikna með að það sé alltaf svoleiðis.

6.  Óumdeilanleg hæfni til að njóta hverrar stundar. 

Þetta er það sem er kallað að lifa í núninu,  sem er eflaust þekktast frá Eckhart Tolle –  „Mátturinn í núinu“ ..   Að njóta staðar og stundar,  vera til staðar í líkama og sál. –  Hæfni til að njóta andartaksins,  en ekki vera að bíða eftir „þá“  „ef“ eða „þegar“ til að njóta. –  Þegar ég verð búin/n að losa mig við X mörg kíló „þá“  get ég notið mín,  eða  – „ef“ ég kemst á ströndina með rauðvínsglas og horfi á sólarlagið, „þá“ …   Njótum okkar núna. –  Njótum hvers andartaks í ferðalaginu.
Þegar við erum farin að fara „úr skaftinu“ upplifja gremju út í einhvern eða einhverja erum við komin fjarri okkur. –  Þá sækjum við okkur sjálf og komum aftur heim til okkar.

Fortíðin er liðin tíð,  svo LEYFÐU henni að fara.  Framtíðin er leyndardómur, svo LEYFÐU henni að koma.  Nútíðin er andartakið núna – Taktu við því, þér er rétt þessi gjöf andartaksins. –  Til að njóta gjafarinnar,  er gagnlegt að losa um allan ótta (byggðan á fortíð) og áhyggjur (byggðar á ímyndaðri framtíð) ……  andaðu djúpt, veittu andanum athygli og vertu. -

Verum viðstödd  „Be present.“

7.  Við missum hæfileikann til að hafa áhyggjur.

Áhyggjur og kvíði eru hættulegri heilsu okkar en flest annað.  Þess vegna er þessi hæfileiki að geta verið áhyggjulaus mjög mikilvægur. –  Ég stóð sjálfa mig að því um daginn að hafa áhyggjur af því að hafa ekki áhyggjur!  Ætli það sé ekki gamla forritið sem segir mér að það sé kæruleysi?    En við hjálpum engum með áhyggjum og síst okkur sjálfum. –  Áhyggjur eru bæn – með öfugum formerkjum. Í stað þess að senda áhyggjur okkar í ástvini þá sendum þeim kærleika og ljós. –  Það sama getum við gert fyrir okkur, umvafið okkur í ást og traust og leyft góðu hlutunum að gerast í friði og þegar við losnum við áhyggjur og kvíða,  þá slökum við betur á og eigum auðveldara með að taka eftir tækifærunum. – Ef við hlaupum um, tætt eins og hauslausar hænur,  sjáum við ekki neitt. –  Tækifærin fara framhjá okkur. -

Leyfum okkur að trúa að við séum heppin. – eða eins og kúrekinn í söngleiknum Oklahoma syngur:   „I have a wonderful feeling everythings´s going my way.“ -

8.  Missum áhugann á deilum. 

Við tökum ekki þátt í deilum og stríði,  – deilur leiða af sér deilur, stríð leiðir af sér stríð. –   Tökum elskuna og Bítlana  á þetta aftur:  –  „All you need is love“ ..

„Because the twentieth century was a century of violence, let us make the twenty-first a century of dialogue.“ Dalai Lama

9.  Minnkandi áhugi á að túlka það sem hinir eru að segja og gera.

Þetta þýðir að við erum að komast í okkar eigið höfuð, en erum ekki í höfðinu á hinum. – „Hvað ætli þessi sé að hugsa?“ –  Og ef við fáum augngotur,  eða einhver segir eitthvað – jafnvel að við fáum ekki svar í tölvupósti. – Þá förum við ekki að túlka það sem höfnun, ádeilu, afneitun eða eitthvað neikvætt. –  Við leyfum fólki bara að hafa sína svipi fyrir sig, – en förum ekki í túlkun á því, eða jafnvel að umorða eða leiðrétta viðkomandi. -

10.  Minnkandi áhugi á að dæma aðra.

Dómharka er þroskaleysi. – Í þroskasálfræðinni er kennt að þeir sem eiga auðveldast með að setja sig í spor náunga síns,  án þess að dæma, sýni frekar skilning og samhygð og  eru þar af leiðandi  komnir á hærra þroskastig.   Þarna er um ákveðið umburðalyndi að ræða.  "Dæmið ekki svo þér munuð ekki dæmd verða" – Við getum haft okkar álit, og eigum aldrei að samþykkja ofbeldi,  því ofbeldi er ekki kærleikur, –  en við getum líka skoðað orsakir,  hvað er á bak við? –  Hvað ef við sjálf hefðum alist upp við sömu aðstæður og værum sett í sömu spor?

Samhugur er andstæða dómhörku.  Fordómar eru fáfræði, svo lítum í eigin barm áður en við beinum fingri að náunganum. –  Við þurfum ekki að samþykkja vondar gjörðir og eigum ekki að gera það.  En við getum mætt öllum með skilningi og elsku. –  Gott dæmi um það er nunnan í myndinni "Dead man walking."

Fangelsisprestur var eitt sinn spurður hvernig hann gæti umgengist níðinga. – Hann svaraði: "Ég sé þá fyrir mér sem barnið sem þeir voru einu sinni."

11.  Minnkandi áhugi á dómhörku í eigin garð.

Dómharka í eigin garð er eitt af því sem heldur aftur af okkur,  býr til innri viðnám, hindranir og þröskulda. –  "Hver heldur þú að þú sért?" –  „Þú getur ekki“ –   Þegar við gerum mistök, þá í staðinn fyrir að dæma okkur og berja niður, höfum við samhygð með sjálfum okkur, -  þá spyrjum við okkur:  hvað get ég gert betur? –  Hvað gerði ég rétt? ..  Hvað gerði ég rangt? ..  og þannig leiðréttum við okkur,  bætum ofan á það sem við gerðum rétt en tökum út hið ranga. – Við verðum líka að læra að fyrirgefa sjálfum okkur.  Vera okkar besti vinur eða vinkona og muna eftir okkar innra barni.

Skömmin brýtur alltaf niður, svo ef við viljum bæta okkur þá þýðir ekkert að skamma sig.  Skömmina upplifum við þannig að við skömmumst okkar fyrir okkur sjálf.  Að iðrast gjörða sinna er annað, og fyrir það getum við fyrirgefið okkur. – Skömmin minnkar við tjáningu, þess vegna verðum við að yrða hana,  tala um hana og hreinsa þannig út. -

Ekki dæma þig. –   Bara segja frá.

12.  Að tileinka sér að elska án þess að vænta einhvers til baka.

Þetta má kalla skilyrðislausa ást.  Leyfa sér að elska án endurgjafar og án væntinga.  Leyfa sér að njóta þess að finna fiðrildin í maganum vakna án þess að óttast höfnun. –  Við getum elskað vini, fjölskyldu,  félaga, maka,  ástin/elskan/kærleikurinn hefur ýmsar birtingarmyndir. –  En við segjum ekki "Ég elska þig EF ÞÚ ELSKAR MIG" …. "eða ég elska þig ef þú ferð út með ruslið" …  Þetta er sérstaklega mikilvægt fyrir foreldra, þ.e.a.s. að láta börn sín vita að þau séu elskuð eins og þau eru,  – ekki bara fyrir það sem þau gera, – þannig læra þau líka að elska sig og virða, skilyrðislaust. -

 

Tölum um lífið - og tölum um dauðann ...

Nothing real can be threatened.
Nothing unreal exists.
Herein lies the peace of God.
~ A Course in Miracles

Ég hlustaði á útvarpsviðtal nýlega, þar talaði kona sem kenndi sig við stuðningsfélagið Ljónshjarta, sem er félagsskapur sem aðstoðar ungt fólk sem hefur misst maka, og börn þeirra sem hafa misst foreldri. - Konan sagði að umræða um dauðann væri tabú í samfélaginu.   Ég ætla að tala um þetta tabú eða þetta sem fólk talar helst ekki um. -

Það getur verið óþægilegt, því dauðinn er það sem fólk hræðist einna mest, -  enda það eina sem við getum verið í fullvissu um.  Þ.e.a.s. að  við komum til með að deyja einn daginn. -   Það sem okkur þykir jafnvel verra, og er enn erfiðara (að mínu mati og margra annarra) er tilhugsunin um dauða okkar nánustu. -

Það er erfiðari tilhugsun að missa en að deyja sjálf, enda er það algeng fyrsta hugsun við missi okkar nánustu að langa til að fylgja á eftir. -  Og þarna komum við að stóra orðinu: „MISSA" ..  orð sem augljóslega er skylt ensku sögninni „to miss" -   „to miss somebody" -   að sakna einhvers.

Þegar við söknum þá vantar upp á eitthvað í okkar eigin lífi.  Það vantar mömmu, ömmu, pabba, afa,  vin, vinkonu, frænku, frænda - það vantar barn.  Þar kemur sársaukinn, - „að missa"  „að sakna" -  og það myndast tóm þar sem þessi manneskja var, og þá á það að sjálfsögðu við alla sem við missum, og skarðið og tómið verður stærra eftir því nær persónan var okkur.   Það er eins og við stöndum í miðjunni, og þau sem eru næst sjáum við auðvitað  stærst, en eftir því sem þau fjarlægjast verða þau minni. -   Þó að deyi mjög margir þarna útí heimi - þá er okkur flestum ekki sama,  en það hefur sama sem engin áhrif á okkar líf,  það er fólk sem hefur ekki tekið rými í okkar lífi og þess vegna söknum við þeirra ekki eftir þeirra dauða. -

 

Það er annað sem er sársaukafullt við dauðann, það er að horfa á aðra í sorg.  Ég sem móðir barna sem hafa misst systur finn fyrir sorg systkina hennar.  Ég sem amma barna sem hafa misst móður finn fyrir sorg barnabarna minna. Ég skynja líka sorg annarra fjölskyldumeðlima, vinkvenna og vina.  Þegar ein manneskja deyr, sem er stór í augum margra, eru margir sem upplifa tóm, - svo ein manneskja er stór og skiptir svo óendanlega miklu máli. -

 

Ég var að ræða við vin minn og jafnaldra og hann sagðist bara aldrei hafa misst neinn náinn. -  Sumir hafa misst einn eða tvo, - í nánasta hring eða utar,  en svo er það fólk sem hefur á miðjum aldri eða yngra misst marga. -  Það virðist engin regla í þessu, miklu frekar óregla.

Mér hefur verið ætlað í minni lífsgöngu að missa marga, eða kannski ekkert ætlað, það bara er svoleiðis. - Í mínum nánasta hring, mér allra næst þá var það fyrst pabbi sem fór, liðlega fertugur,  dó frá mömmu og okkur fimm systkinum á aldrinum átta mánaða til tólf ára.  Það er mikið og þar var stór missir, - pabbi með fallegan persónuleika og hafði snert marga.  Hann átti stóran systkinahóp,  var elsti bróðirinn.  Hann var orðinn starfsmannastjóri og vel liðinn sem slíkur.  Hann skildi eftir stórt skarð.

Þegar ég var tólf ára eignaðist ég það sem við köllum oft „bestu vinkonu" - við vorum einhvers konar sálusystur -  en hún dó árið 2008,  á dánarbeði hennar sagði ég við hana: „Við verðum alltaf saman" - og það bara kom út úr mér - eins og ég væri áhorfandi að sjálfri mér.

Pabbi hennar skrifaði minningargein sem byrjaði á þessum orðum: „Það eru grimm örlög að lifa börnin sín" - og það stemmir við það að það er vont að missa og það er vont að sakna,  og það bætir í þegar að röðin riðlast.  Þ.e.a.s. að við förum ekki í „réttri" röð.   Í bæði móður-og föðurætt minni  höfum við misst ungt fólk frá okkur. Ég veit ekki hvort það er óvenju mikið eða ekki.  Það skiptir ekki máli, en að ungt fólk deyr er staðreynd, jafnvel  þó það sé óhugsandi og óbærilegt. -

Dauðinn er partur af lífinu, og í lífinu vitum við af dauðanum, en það er nú sem betur fer þannig að við erum ekki að lifa hvern dag í ótta við dauðann, og nú kem ég að því sem ég tel að sé svo mikilvægt.  Það er að horfast í augu við óttann og mæta honum með mildi. -  Við óttumst það að missa, - en hvað getum við gert í því akkúrat núna?   - Jú, það er að njóta þeirra sem eru lifandi í kringum okkur. Fólks sem gæti einn daginn verið fólkið sem við söknum. -   Láta ekki ótta við eitthvað sem verður óhjákvæmilega einhvern tímann og við getum engu stjórnað hvenær, - ræna okkur gleðinni af deginum í dag, - ræna því að njóta okkar - njóta lífsins meðan við höfum líf. -  Líka þeirra sem er hér og nú. 

En hvað gerist svo við dauðann? - Það getur líklegast enginn lifandi maður svarað með vissu (því ekki hefur hann dáið), hversu mikill meistari sem hann er - En það sem ég trúi, miðað við mína lífsreynslu og upplifanir  er að hið líkamlega deyr. - Formið okkar, sem er kroppurinn starfar ekki lengur.  En það er eitthvað sem ER og varir og er eilíft.  Lífið er eilíft og með það í huga þá er enginn dauði, aðeins þessi dauði formsins.  Fólkið okkar lifir - sínu lífi og allt er gott.  Það tekur ekki sýnilegt pláss, en það á stórt pláss í hjarta margra.

Það var svo árið 2013,  að tveir úr mínum nánasta hring féllu frá, fyrst dóttir mín í janúar og síðan mamma í september.Í síðasta samali við dóttur mína - áður en hún var sett í öndunarvél, á nýársdag 2013, sagði hún: „Mamma, slökktu ljósið, lokaðu gluggunum, lokaðu dyrunum, ég ætla að loka augunum og gerð þú það líka." 

Þegar við lokum augunum sjáum við með hjartanu, og við sjáum þau sem eru í hjartanu.  Leyfum okkur að skynja og finna - því það sem er raunverulegt deyr aldrei. - 

Sorgin kemur í bylgjum, við grátum og svo mildast aldan, og undiralda friðarins yfirgefur okkur ekki.  

ÁST <3

 Drottinn er minn hirðir,

mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum, þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu fyrir sakir nafns síns.

Jafnvel þótt ég fari um dimman dal, óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.

Já, gæfa og náð fylgja mér alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég langa ævi.

Typpið á milli okkar ... "The Penis between us" ..

Við konur erum ekki endilega sammála um það að máltækið "Konur eru konum verstar" sé sannleikanum samkvæmt.  Reyndar hafa margar upplifað það, og ég líka, að konur hafa verið konum bestar, - en jú, líka verstar. - 

Í bandariskum spjallþætti hlustaði ég á þegar að ráðgjafi sagði að systralag kvenna leystist helst upp þegar að "There was a penis between us" .. eða þegar  Typpin kæmu upp á mill okkar  -  og hvað þýðir það eiginlega? - 

Jú, - konur hata konur sem "stela" frá þeim mönnunum þeirra.  Þær hata oft líka konur sem ekki endilega stela mönnunum, heldur eru "nýja konan"  í hans lífi.  Oft kalla þær þessa konu "druslu"  eða eitthvað álíka. Þær jafnvel þrá manninn aftur, sem var jú sá sem braut trúnað við þær, - en kenna konunni um allt saman,  sem var hinn aðilinn í trúnaðarbrestinum.  Þær líta þá á karlinn sem viljalaust verkfæri konunnar - tálkvendisins.  

Hvað er það? -  Jú, það er einhvers konar systrabandalag sem er brotið.  Það er karlinn sem kemur upp á milli. -  

Flestir þekkja þennan "þríkant"   "Gamla" konan - Karlinn - "Nýja konan."    Karlinn er þarna á milli.  Eina þekking "Nýju konunnar" á þeirri gömlu eru upplýsingar karlsins, sem upphefur sig á kostnað þeirrar gömlu, sem var skv. hans hlið á þeirra sögu hálfklikk, - eru ekki allar fyrri konur klikk? -  Eða urðu þær bara klikk þegar maðurinn braut trúnað, eða stóð ekki við gefin loforð? -  

Mér finnst þetta pæling fyrir okkur konur, - að varast það að fara að hatast út í hvora aðra,  eða láta stilla okkur þannig upp.  

Annað sem gerist í þessu, að karlinn fer oft að vera meðvirkur báðum konunum, - og reynir að halda öllu góðu og verður eins og útspítt hundskinn í valdabaráttu kvennanna sem báðar vilja halda sínu og standa með sjálfri sér.  

Þetta er bara toppur ísjakans sem ég er að minnast á hér. -  En jú, ég tel að konur verði konum verstar þegar að typpið er komið á milli. -   Svo furðulega sem þetta er orðað, en reynum endilega að vera meðvitaðar um þetta.  

Stundum þarf að orða hlutina hreint út til að þeir skiljist. -  

"The Show Must Go On" ...hvað getum við gert til að hjálpa syrgjendum? ...

Þó að flestir sem hafa upplifað sorg, - upplifi eitthvað í þeim dúr sem kemur fram í ljóði Audens um að stöðva allar klukkur o.s.frv. - þá er það ekki þannig.   Lífið heldur áfram allt í kring.  

Ef við viljum hjálpa fólki í sorg, - þá er yfirleitt fátt sem hægt er að segja sem hjálpar, orðin eru svo máttlaus - og það er ekki hægt að taka sorg fólks frá því. - Allir verða að vinna úr sinni sorg sjálfir. Þegar ég tala um sorg, er ég að meina alla sorg. Það getur verið sorg eftir skilnað - sorg eftir dauðsfall - sorg eftir atvinnumissi o.s.frv. -  Það er einstaklingsbundið hversu djúpt hún ristir. 

Við upplifum sorg við missi og verðum svolítið máttlaus. - En hvað geta vinir gert? Jú, þeir geta verið til staðar, - þegar sá eða sú sem hefur misst langar að ræða sorg sína að fyrra bragði, þeir geta líka verið til staðar á praktískan máta, þ.e.a.s. boðið í mat eða kaffi, nú eða komið og eldað eða mætt meðeitthvað með kaffinu í heimsókn til þess sem er í sorg. - Nú svo, vegna þess að allt gengur áfram, - klukkan heldur áfram að tikka, jafnvel farið með bílinn fyrir viðkomandi í skoðun, sótt föt í hreinsun, eða hvaðeina sem venjulega virðist einfalt þegar við erum í jafnvægi og grunnur lífsins hefur ekki hrunið. -

Við erum ekki fædd með þessa vitneskju, - en hér deili ég minni eigin reynslu hvað mér fannst gott í minni sorg og hvað ég hef heyrt aðra tala um.

Ung nýfráskilin móðir sagði mér að hún og börnum hennar eða henni einni væri sárasjaldan boðið í mat, - en manninum hennar fyrrverandi er boðið reglulega í mat. Lyktar smá af "kynjamismun" þarna? - Það má alveg bjóða mömmum og börnum í mat eins og körlunum sem eru einir heima. - Og endilega samt halda áfram að bjóða - líka auðvitað körlum og þeirra börnum - á meðan boðin eru þegin!

Ég held - svona í lokin - að ekki þurfi alltaf missi eða sorg til að við lítum til með vinum okkar, -  bjóðum til okkar, - eða förum til þeirra.  Rafræn nánd er álíka mikil nánd og rafrænn kærasti er mikill kærasti.

Svo ekki bara vera næs á netmiðlum eða síma, og senda hjörtu og knús, -  komum nær. 

Það er nær-veran sem skiptir máli.  

Síðan laug hann. Síðan hélt hann framhjá. Síðan fór hann frá mér.

Nancy Hetrick skrifaði bréf fyrir vefsíðu sem heitir   DivorcedMoms.com

„Mér fannst þetta bréf minna mikið á upplifanir þeirra sem hafa leitað til mín, bæði prívat og á námskeiðið „Sátt eftir skilnað"  sem ég hef haldið reglulega.  Því tók ég mig til og þýddi pistil Nancy á íslensku og hann er hér:

"Hvítur kjóll. Ferskjubleikar rósir sem ilmuðu sem andardráttur barns. Langt slör. Hamingjusöm til æviloka.  Þannig átti það að vera. Ég trúði því. Ég vildi það. Ég þarfnaðist þess.  Síðan laug hann.  Síðan hélt hann framhjá. Síðan fór hann frá mér.

Hann fór frá mér! - Það fer sko enginn frá mér!  Ef einhver ætti að fara, skyldi það sko fjandakornið vera ég!  Þessi trúnaðarbrestur eftir 17 ára hjónaband og 2 börn var lamandi.  Mér fannst eins og hendur mínar og fætur hefðu á hrottafenginn hátt verið slitin af líkama mínum og allt sem ég hafði áður vitað um sjálfa mig hvarf, á stundinni sem hann sagði, „Ég þarf að segja þér svolítið."  Ég var týnd, svamlandi í restinni af vatninu sem varð eftir í lífi mínu, fullviss um að drukknun væri óhjákvæmileg.

Síðan gerðist það einn dag, að hlutirnir fór að breytast.  Um það bil 15 dögum eftir lömun mína, byrjaði umbreytingin.  Sorgin og missirinn, gaf undan fyrir óvægum hugsunum sem færðu mig til fyrstu áranna okkar, þar sem ég áttaði mig á því að hegðun hans meikaði ekki sens (kann ekki betri þýðingu á þessu).  Lygarnar opinberuðust, og ég áttaði mig á því að ég hafði ekki bara verið svikin, heldur hafði ég líka verið algjört fífl.

Og ég varð reið. Ég er ekki að tala um „brjáluð" reið,  ég er að tala um „elta-þig-uppi-setja-gaffal-í andlit-þitt"  reið!!!  Og það tók algjörlega yfir.

Reiðin var með mér allan daginn, í vinnunni, þegar ég var með krökkunum, jafnvel í draumum mínum.  Ég fann fyrir henni í brjósti mér, sem nagandi þunga sem heimtaði að fá rödd sína meðtekna.

Svo, í stað þess að fókusa á minn eigin bata og að vera sterk fyrir börnin mín,  var ég að vakta Facebook - síðuna hans,  að leita að sönnunargögnum fyrir eymd hans. Ég vildi að honum liði hræðilega.  Ég var stödd fyrir framan íbúðina hans, og ímyndaði mér að ég væri að  henda steini í gluggann og rústa bílnum hans.  Ég ímyndaði mér að ég hitti kærustuna hans í dimmu húsasundi og réðist á hana eins og glæpagengi myndi gera.

Og getið bara upp á hvað hann var að gera?  Hann var hamingjusamur með nýju kærustunni í nýja lífinu.  Hver hélt hann að hann væri eiginlega?!  Hvernig dirfðist hann að þjást ekki eins og ég!

Hér er ég 7 árum síðar og skil hversu mikilli orku var eytt.  Vitið þið hverju ég áorkaði?

Hér er það.  Í öllu sínu veldi.

1. Ég var undirlögð af reiði hvern einasta dag og hverja einustu nótt og mér leið hörmulega.  Ekki honum.

2.  Mér mistókst að leggja drög að framtíð fyrir mig og börnin mín. Sex mánuðum síðar var ég næstum peningalaus.

3.  Ég drabbaðist niður heilsufarslega. Ég átti erfitt með svefn. Drakk of mikið og bætti á mig 8 kílóum.

4.  Að viðhalda reiðinni þýddi að ég var ekki í bata.  Ég leit ekki á minn þátt í skilnaðinum.

5. Reiðin mín hélt fókus mínum á fortíðinni í stað þess að hugsa um nútíðina og framtíðina.

Sem betur fer átti ég góða vini sem horfðu í augu mín og sögðu mér að tími væri kominn til að halda áfram.  Sérstaklega var það ein vinkona sem tók í hendur mér einn daginn, og sagði: „Elskan, hann er hamingjusamur.  Hversu lengi ætlar þú að gefa honum valdið til að ákveða hvernig þér líður?  Er ekki kominn tími til að þú takir þitt líf í þínar hendur, og hættir að leyfa honum að vera við stjórn?

Þessi orð hittu beint í mark hjá mér, - og hittu fast og ég ákvað á þessum stað og stund að taka aftur stjórnina á mínu lífi.  Hlutirnir höfðu ekki farið eins og ég hafði ákveðið.  En hvað með það? -  Nú var það undir mér komið að skrifa næsta kafla í lífi míu.   Ég skipulagði helgi þar sem ég var ein - þar sem ég melti þessar nýju hugsanir,  ég var í þögn,  hlustaði á góða tónlist, skrifaði í dagbókina mína og tók ákvörðun um að taka skref áfram.  Ég lokaði hjónabandsbókinni og lét hana fara.  Ég skrifaði honum bréf, þar sem ég fyrirgaf honum og óskaði honum alls góðs.  Ég sendi það ekki.  Það var fyrir mig en ekki hann.   Hann hafði nú þegar haldið áfram.

Næsta morgun, þegar ég opnaði augun, var sólin pinku bjartari. Himininn aðeins blárri. Mér fannst ég jafnvel eitthvað sætari. Ég hafði enga hugmynd um hvað næsti kafli bæri í skauti sér, en ég var tilbúin að fara í stóru stelpu nærbuxurnar og finna út úr því."

Hér er hægt að smella á orginal bréfið HÉR 

Það er vont að vera föst í reiði, - og með fastan fókus á fyrrverandi - því að það þýðir að við erum ekki með fókusinn á okkur sjálfum.  Allir bera ábyrgð á eigin hamingju og heilsu, og það þýðir að elska sig.  Því fyrr sem við treystum okkur að sleppa tökum á fyrrverandi maka  (endilega gefa sér samt tíma)  því betra.   Fara í gegnum allar tilfinningar og ekki flýja þær. -   Þegar hún uppgötvar að hún hafi verið „algjört fífl" - eins og hún segir -  þá er það uppgötvunin að hafa svikið sjálfa sig, sem er svo sár, og þá kemur skömmin svo sterk inn.  Hún svíkur sjálfa sig því hún sér táknin, hennar innri rödd er að reyna að segja henni að það sé ekki allt í lagi, hlutirnir „meiki ekki sens" en hún hefur lifað í afneitun (og ekki viljað eða treyst sér í sannleikann). Reiðin er þá þannig að hún beinist að manninum,  að það sé honum að  kenna að hún hlustaði ekki á sjálfa sig, - og sveik sjálfa sig.  Svo það er mikið að vinna úr.

Næsta námskeið  „Sátt eftir skilnað"  verður haldið 8. nóvember nk.  Hægt að skoða þaðHÉR

Sama hvað „kallinn" var ómögulegur - eða ekki,  þá snýst þetta um að taka sér vald á eigin lífi en ekki gefa eftir valdið á því til hans.   Þessum pistli má alveg snúa við, þ.e.a.s. það getur verið karl sem hefur upplifað sama.

"Líf mitt hófst eftir að hann dó" ....

"Líf mitt hófst eftir að hann dó" .. voru orð þýskrar konu sem flutti hingað til lands sem vinnukona. -  Í raun skiptir ekki máli hver konan var eða hver maður hennar var, - en þetta var hennar veruleiki.  

Hún átti eitt barn fyrir og vænti annars, - og það vofði yfir henni að börnin yrðu tekin af henni. Kosturinn sem hún hafði var að ráða sig í vist hjá bónda í sveitinni.  Hún þurfti síðan að þjóna honum í rúminu líka. -

Allt þetta kom fram í þýskri heimildarmynd sem sýnd var núna á RIFF - eða á Reykjavíkurkvikmyndahátíðinni. -

Bóndinn var mjög virkur alkóhólisti, -  en hún lét sig hafa það að búa með honum.  Þau giftu sig seint og síðarmeir, en þá voru börnin orðin fimm talsins,  og við giftinguna var hann svo drukkinn að hann gat varla skrifað nafnið sitt. -

Ekki veit ég hvað dró bóndann til dauða, - en það kom að því að hann lést og eins og áður hefur komið fram, þá upplifði þessi kona að líf hennar hafi hafist þegar hún var laus við hann og alkóhólisma hans.

Þetta er mjög dramatísk saga, - en því miður ekki einsdæmi. -   Fólk í sambandi við alkóhólista er oft eins og í fangelsi. -  Lifandi dautt. -  

Maður gæti spurt sig af hverju þessi umrædda kona fór ekki frá manni sínum - en beið eftir að hann létist? -  Jú, þetta er fyrir mörgum árum síðan - hún ættlaus og án stuðnings.   Þetta er því miður raunveruleiki í dag, -  fólk er ekki að lifa að fullu í sínu sambandi eða hjónabandi,  vegna drykkju makans. Það þarf reyndar ekki alltaf drykkju til,  bara að sumt fólk er hreinlega vont við hvort annað í samböndum.  -  

Það er vont ef að hugsunin kemur upp hjá fólki að það sjái enga útkomuleið úr hjónabandi aðra en að makinn hreinlega deyi - eða jafnvel það fer að óska sjálfu sér dauða.  

Þetta er náttúrulega svakalega alvarlegt, - og stundum spyr ég fólk í þessari stöðu af hverju það fari ekki út úr sambandinu, en þá koma skýringar eins og ótti við afkomu - nú eða þessi setning "hvað segir fólk?" -  Jú - allt er þetta byggt á ótta. Ótta annars vegar við afkomu og hins vegar við almenningsálit.  

Það er alltaf betra að leita sér hjálpar, en að vera farinn að upplifa það að einhver þurfi að deyja til að leysa upp hjónaband. -  

Munum að við megum ekki fórna lífinu okkar fyrir það sem aðrir hugsa! .. 

 

"Hver þykist þú vera?" -

„Ekki kveikja menn heldur ljós og setja undir mæliker heldur á ljósastiku og þá lýsir það öllum í húsinu."  Mt. 5:15

Ég vitna oft í ritningargeinina hér að ofan sem er fengin að láni úr Matteusarguðspjalli. 

Ég geri það þegar ég er að hvetja fólk til að koma út úr skápnum sem það sjálft, og láta ljós sitt skína.  Það er nefnilega ekki bara fyrir það sjálft,  heldur fyrir aðra líka.  -

Það er hægt að taka þetta bókstaflega með Edison, - þann sem á spjöldum sögunnar fann upp ljósaperuna.  Gott að hann lét ljós sitt skína og sagði frá því! -

Það er mikilvægt að bæði konur og karlar,  stelpur og strákar - geti látið ljós sitt skína án þess að þau séu rekin til baka með athugasemdum eins og „Hvað þykist þú vera?" -  eða þá að þau hugsi svona um sig sjálf.   „Hvað þykist ég vera?"

Gott að Edison hugsaði ekki svoleiðis, og gott að hún Marie Curie hugsaði ekki svoleiðis og fleiri uppfinningamenn.  Nú gott líka að Jesús hugsaði ekki svoleiðis, en margir reyndu nú að segja: „Hver þykist þú vera?" 

Já, - leyfum okkur að skína, og leyfum ljósi okkar að skína. - 

Hvert og eitt okkar er perla, í perlufesti lífsins,  - þess fleiri skínandi perlur,  þess fallegra verður mannlífið.

Verum ljós og gefum ljós. 

Virðum tilfinningar okkar ...

Það að samþykkja sig eins og við erum, er að samþykkja ALLT.  Líka tilfinningarnar.  Ef við afneitum tilfinningum okkar eða bælum erum við að afneita sjálfum okkur og þá verðum við veik. - 

Hver einasta tilfinning er velkomin, - við mætum henni og förum í gegnum hana.  Sumar eru erfiðar að fara í gegnum, aðrar eru mjög léttar og við óskum þess að þær vari lengur. -  Þá höldum við í þær og ræktum.  Vondu tilfinningar eru þarna líka - það þýðir ekkert að láta eins og þær séu ekki til! -  Það er líf í afneitun. -  Við, eins og áður sagði,  við förum bara í gegnum þær en ræktum þær ekki eða gerum meira úr þeim en ástæða er til.

Við getum svolítið stjórnað tilfinningunum - með því að gefa okkur góðan "tilfinningamat" -  við horfum stundum á "feel-good" myndir, - eða sorgarmyndir sem við vitum að við munum fara að gráta yfir.  Þær eru það sem kallað er "fimm vasaklúta myndir."  Ég vil ekki endilega kalla þær "feel-bad" myndir, því að okkur þykir stundum gott að gráta og kannski notum við þessar myndir til að fá útrás sem við kunnum ekki að fá öðruvísi. - "Feel-bad" mynd væri frekar ofbeldismynd, með grófu ofbeldi.

Við vitum líka oft fyrirfram hvernig það er að umgangast ákveðið fólk,  í sumum kringumstæðum líður okkur vel og öðrum illa. -  

Ég fann góðan pistil sem ég þýddi - fyrir þau sem hafa áhuga á þessum "tilfinningamálum" - um hversu stórt hlutverk sjálfsástin spilar í því að virða tilfinningar sínar.   Það sem skiptir máli er að elska sig, í hvaða ástandi sem við erum,  hvort sem við erum neikvæð eða jákvæð,  á toppnum eða botninum.  Að við sjálf yfirgefum okkur aldrei,  og við verðum alltaf okkar bestu vinir - hvort sem er úrhellisrigning eða glampandi sól! -  

Ef smellt er hér má fara dýpra í þetta. -  

Alltaf tengd ....

Ég las þessa frétt um mikilvægi þess að eiga útvarp með langbylgju hér á mbl.is, fletti síðan yfir á facebook og þá var eftirfarandi það fyrsta sem ég sá og fannst mér það frekar skondið: 

"It doesn&#39;t matter if you can&#39;t get a cell phone signal or Wi-Fi where you are. You are always connected to Source. I&#39;m not kidding about this. I&#39;m serious. Wherever you are, wherever you go, you are always connected to Divine Wisdom, Divine Intelligence, and Divine Love. Just close your eyes. Breathe. Stop whatever you&#39;re doing for ten seconds and find The Silence. Visit The Quiet. Just for ten seconds. Do it six times today. One minute a day. That&#39;s all it takes. One minute, divided into six parts. Go ahead. Do it now."  Neale Donald Walsch 

sem útleggst á okkar ástkæra ylhýra:

"Það skiptir engu máli hvort þú nærð sambandi á gemsanum þínum eða á Wi-Fi, þar sem þið eruð.  Þið eruð alltaf tengd Uppsprettunni.  Ég er ekki að grínast.  Ég er að meina þetta. Hvar sem þið eruð, hvert sem þið farið - eruð þið ávallt tengd hinni guðlegu visku, guðlegu greind.  Lokið bara augunum. Andið. Hættið hverju sem þið eruð að gera og upplifið Þögnina. Heimsækið Kyrrðina.  Bara í 10 sekúndur. Gerið það sex sinnum í dag.  Eina mínútu á dag.  Það er allt sem þarf.  Eina mínútu, sem er skipt í sex hluta.  Byrjið.  Gerið það núna."  Neale Donald Walsch - þýtt af JM 

 

Já, já, slökum bara á og tengjumst "the Source" -  kannski er það hin raunverulega "lang-bylgja?" -

:-) ..

Gamanaðessu!  

Langbylgjan nauðsynleg landsmönnum

Við erum svo hrædd við að aðrir telji okkur sjálfselsk að ......

"Amma mín - ég er á námskeiði að læra að elska sjálfa mig!"  sagði unglingurinn við ömmu sína sem var komin á níræðisaldur. -  Amman setti í brýrnar - leit á sonardóttur sína og sagði svo með miklum þunga; - "Í guðanna bænum, forðaðu þér af þessu námskeiði áður en þú hlýtur verra af." - 

Auðvitað var amman með aðra hugmynd um það hvað var að elska sig, heldur en barnabarnið hennar. Við erum logandi hrædd við að teljast sjálfselsk eða það sem við köllum eigingjörn í daglegu tali.  Það verður oft til þess að við gerum lítið úr sjálfum okkur, - "Hver þykist ég vera" er algengt sjálfstal, ef við erum að fara einhvern minna troðinn slóða en aðrir hafa farið, - eða ef að sviðsljósinu er beint að okkur.

Við drögum nefnilega oft úr okkur - frekar en að hvetja okkur áfram. 

Það er enginn að biðja okkur um að vera eigingjörn, - bara að elska okkur JAFNT og náungann. Ekki meira og ekki minna.   En reyndin er að í flestum tilfellum, erum við verri við okkur sjálf en náungann.  Það kemur fram í innra sjálfstali. "Þú ert nú meira fíflið"  er e.t.v. það sem við segjum eitthvað þegar okkur mistekst, - myndum við segja það við einhvern sem við elskum? -   Eða hvað varðar útlitð?  "Sjá þig þarna fitubollan þín?"   eða  "Hvað er eiginlega að þér, - þú gerir aldrei neitt nógu _____"    Það kannast eflaust flestir við niðurrifsröddina, - og það sem gerist þegar við förum að elska okkur, við förum að taka ábyrgð á okkar heilsu og hamingju, og ef við ætlum að vera hraust og hamingjusöm,  þá að sjálfsögðu notum við ekki neikvætt sjálfstal í okkar garð.

Svo ekki óttast það að elska þig, - þú ert ástar þinnar virði! 

Það er eitthvað í egóinu okkar sem er að segja að við getum ekki uppfyllt okkar lífstilgang- og að við séum aldrei tilbúin að gera þetta eða hitt, og það gerir það að verkum að við setjum innri hindranir.  Ef við gerum það ekki fullkomlega sem við erum að fara að gera, þá sleppum við því frekar, því við óttumst viðbrögðin ef það er ekki nógu gott.   Samt vitum við að æfingin skapar meistarann.

Meistaraverkið verður ekki til á einum sólarhing - eða sjalfdnast. Það þróast, skref fyrir skref,  alveg eins og við komumst skref fyrir skref á fjallstindinn. -  Hvannadalshnjúkur er ekki genginn í einu skrefi.  Fyrst er tekin ákvörðun um að ganga, - ef við erum í lélegu formi í upphafi byrjum við að styrkja okkur,  síðan þegar við höfum komiið upp styrk,  þá finnum við hóp og leiðsögumann til að ganga með og síðan - einhvern tímann klárum við gönguna og komumst á toppinn! .. Það hefst allt með ákvörðun.  Markmiðið þarf ekki að vera Hvannadalshnjúkur, - það getur verið minna fjall.  Það getur líka verið bók, það geta verið ákveinn kílóafjöldi sem þarf að losna við, til að vera ekki í hættulegri þyngd, það getur verið hvaða markmið sem er,  en allt hefst það með ákvörðun, síðan litlum skrefum sem stækka eftir því sem við styrkjumst!

Þegar við elskum sjálf okkur, elskum við náungann um leið. -  Við eigum yfirleitt einhvern í kringum okkur, og stundum marga, sem elska okkur það mikið að þau óska okkur að vera glöð - óska okkur að ná markmiðum okkar o.s.frv. -   Ef við eigum erfitt með að hugsa að við séum að elska okkur fyrir okkur, - ef við erum föst í því að við séum eigingjörn,  þá getum við snúið aðeins á hugann og hugsað að það sem við séum að gera sé fyrir aðra. -  Já, eins og við setjum súrefnisgrímuna í flugvélinni á okkur til að geta síðan hjálpað barni.

Af einhverjum orsökum finnst okkur réttlætanlegt að elska aðra, en ekki okkur sjálf.  Fussum svei, að fara nú að elska sjálfa/n sig, það er auðvitað stórhættulegt, eins og kom fram hjá ömmunni hér í upphafi! ..

Þegar við komumst yfir þennan ótta við að elska okkur sjálf og áttum okkur á því að tilgangur okkar er m.a. að elska náungann og vera honum ljós, - þá skiljum við að það að elska okkur sjálf er það sem þjónar náunganum og lífinu best.  Það að elska okkur er ekki okkar einkamál, - við erum að gera það fyrir aðra líka.

Við getum ekki gefið ef við erum súrefnislaus sjálf.

Það að elska sig, eins og náungann, er því náunganum í hag, - það er "win - win"