Tólf einkenni þess að við séum andlega vöknuð! ..

 

1. Aukin tilhneyging til þess að leyfa hlutunum að gerast í stað þess að láta þá gerast. -

Þarna er stóra sögnin "að leyfa" – því merkilegt nokk, þá erum það VIÐ sem erum að hindra. –  Við erum oft að taka fram fyrir hendurnar á æðra mætti/almætti/guði – eða jafnvel bara veröldinni. –  Þarna þurfum við að láta af stjórnseminni,  þörfinni fyrir að vita „hvað næst“ – eða sjá fyrir horn.  Lifa í trausti þess að það sem verður, verður og hætta að stoppa það, – „stop having faith in fear“ – eins og einhver orðaði það. -

Bítlarnir sungu:   Let it be ..

2. Aukin „brosköst.“

Þegar okkur fer að líða betur,  þá brestum við jafnvel í söng eða hlátur af minnsta (engu?) tilefni. –  Gleðin kemur innan frá,  gleðina þarf ekki að sækja út á við,  svo af hverju ekki að brosa?

3. Tilfinning fyrir því að vera tengd öðrum og tengd náttúrunni.

„Við erum öll eitt“ .. allt sem lifir og hrærist er tengt – Það er hægt að lesa um það hjá vísindamönnum og hjá andlegum leiðtogum. –  Við komumst nær sjálfum okkur í samskiptum við fólk og í umgengni við náttúruna. -

„The beauty of a living thing is not the atoms that go into it but the way the atoms are put together.  The cosmos is also within us.  We’re made of star stuff, we are a way for the cosmos to know itself.“  Carl Sagan (1934 – 1996)

4. Tíðari tímabil yfirþyrmandi þakklætistilfinningar. 

Þegar við förum að átta okkur á því sem við höfum,  oft það sem við álítum sjálfsagt og hversdagslegt þá finnum við til yfirþyrmandi þakklætis og auðmýktar –  Paulo Coelho, rithöfundur segir að ef við kunnum tvö orð á öllum tungumálum týnumst við hvergi í heiminum, orðin eru „Hjálp“ og „Takk“   Leyfum þakklætinu að hellast yfir okkur um leið og við munum að þakka.  Þakklæti leiðir af sér þakklæti.

Við förum að upplifa að hafa nóg og vera nóg og finnum fyrir þakklæti. -

5.  Tilhneyging til að hugsa og framkvæma hiklaust, án þess að byggja það á ótta sem stafar af fyrri reynslu.

Við gætum kannski talað hér um að láta hjartað ráða för, – og við séum að framkvæma af hugrekki,  stíga inn í óttann í stað þess að láta hann stöðva okkur. Við gerum okkur grein fyrir því að ef við ætlum að byggja á e.t.v. útrunnum hugsunum um getu okkar,  þá komumst við aldrei neitt áfram.  Við erum á punkti X og þó okkur hafi ekki tekist eitthvað einu sinni, þurfum við ekki að reikna með að það sé alltaf svoleiðis.

6.  Óumdeilanleg hæfni til að njóta hverrar stundar. 

Þetta er það sem er kallað að lifa í núninu,  sem er eflaust þekktast frá Eckhart Tolle –  „Mátturinn í núinu“ ..   Að njóta staðar og stundar,  vera til staðar í líkama og sál. –  Hæfni til að njóta andartaksins,  en ekki vera að bíða eftir „þá“  „ef“ eða „þegar“ til að njóta. –  Þegar ég verð búin/n að losa mig við X mörg kíló „þá“  get ég notið mín,  eða  – „ef“ ég kemst á ströndina með rauðvínsglas og horfi á sólarlagið, „þá“ …   Njótum okkar núna. –  Njótum hvers andartaks í ferðalaginu.
Þegar við erum farin að fara „úr skaftinu“ upplifja gremju út í einhvern eða einhverja erum við komin fjarri okkur. –  Þá sækjum við okkur sjálf og komum aftur heim til okkar.

Fortíðin er liðin tíð,  svo LEYFÐU henni að fara.  Framtíðin er leyndardómur, svo LEYFÐU henni að koma.  Nútíðin er andartakið núna – Taktu við því, þér er rétt þessi gjöf andartaksins. –  Til að njóta gjafarinnar,  er gagnlegt að losa um allan ótta (byggðan á fortíð) og áhyggjur (byggðar á ímyndaðri framtíð) ……  andaðu djúpt, veittu andanum athygli og vertu. -

Verum viðstödd  „Be present.“

7.  Við missum hæfileikann til að hafa áhyggjur.

Áhyggjur og kvíði eru hættulegri heilsu okkar en flest annað.  Þess vegna er þessi hæfileiki að geta verið áhyggjulaus mjög mikilvægur. –  Ég stóð sjálfa mig að því um daginn að hafa áhyggjur af því að hafa ekki áhyggjur!  Ætli það sé ekki gamla forritið sem segir mér að það sé kæruleysi?    En við hjálpum engum með áhyggjum og síst okkur sjálfum. –  Áhyggjur eru bæn – með öfugum formerkjum. Í stað þess að senda áhyggjur okkar í ástvini þá sendum þeim kærleika og ljós. –  Það sama getum við gert fyrir okkur, umvafið okkur í ást og traust og leyft góðu hlutunum að gerast í friði og þegar við losnum við áhyggjur og kvíða,  þá slökum við betur á og eigum auðveldara með að taka eftir tækifærunum. – Ef við hlaupum um, tætt eins og hauslausar hænur,  sjáum við ekki neitt. –  Tækifærin fara framhjá okkur. -

Leyfum okkur að trúa að við séum heppin. – eða eins og kúrekinn í söngleiknum Oklahoma syngur:   „I have a wonderful feeling everythings´s going my way.“ -

8.  Missum áhugann á deilum. 

Við tökum ekki þátt í deilum og stríði,  – deilur leiða af sér deilur, stríð leiðir af sér stríð. –   Tökum elskuna og Bítlana  á þetta aftur:  –  „All you need is love“ ..

„Because the twentieth century was a century of violence, let us make the twenty-first a century of dialogue.“ Dalai Lama

9.  Minnkandi áhugi á að túlka það sem hinir eru að segja og gera.

Þetta þýðir að við erum að komast í okkar eigið höfuð, en erum ekki í höfðinu á hinum. – „Hvað ætli þessi sé að hugsa?“ –  Og ef við fáum augngotur,  eða einhver segir eitthvað – jafnvel að við fáum ekki svar í tölvupósti. – Þá förum við ekki að túlka það sem höfnun, ádeilu, afneitun eða eitthvað neikvætt. –  Við leyfum fólki bara að hafa sína svipi fyrir sig, – en förum ekki í túlkun á því, eða jafnvel að umorða eða leiðrétta viðkomandi. -

10.  Minnkandi áhugi á að dæma aðra.

Dómharka er þroskaleysi. – Í þroskasálfræðinni er kennt að þeir sem eiga auðveldast með að setja sig í spor náunga síns,  án þess að dæma, sýni frekar skilning og samhygð og  eru þar af leiðandi  komnir á hærra þroskastig.   Þarna er um ákveðið umburðalyndi að ræða.  "Dæmið ekki svo þér munuð ekki dæmd verða" – Við getum haft okkar álit, og eigum aldrei að samþykkja ofbeldi,  því ofbeldi er ekki kærleikur, –  en við getum líka skoðað orsakir,  hvað er á bak við? –  Hvað ef við sjálf hefðum alist upp við sömu aðstæður og værum sett í sömu spor?

Samhugur er andstæða dómhörku.  Fordómar eru fáfræði, svo lítum í eigin barm áður en við beinum fingri að náunganum. –  Við þurfum ekki að samþykkja vondar gjörðir og eigum ekki að gera það.  En við getum mætt öllum með skilningi og elsku. –  Gott dæmi um það er nunnan í myndinni "Dead man walking."

Fangelsisprestur var eitt sinn spurður hvernig hann gæti umgengist níðinga. – Hann svaraði: "Ég sé þá fyrir mér sem barnið sem þeir voru einu sinni."

11.  Minnkandi áhugi á dómhörku í eigin garð.

Dómharka í eigin garð er eitt af því sem heldur aftur af okkur,  býr til innri viðnám, hindranir og þröskulda. –  "Hver heldur þú að þú sért?" –  „Þú getur ekki“ –   Þegar við gerum mistök, þá í staðinn fyrir að dæma okkur og berja niður, höfum við samhygð með sjálfum okkur, -  þá spyrjum við okkur:  hvað get ég gert betur? –  Hvað gerði ég rétt? ..  Hvað gerði ég rangt? ..  og þannig leiðréttum við okkur,  bætum ofan á það sem við gerðum rétt en tökum út hið ranga. – Við verðum líka að læra að fyrirgefa sjálfum okkur.  Vera okkar besti vinur eða vinkona og muna eftir okkar innra barni.

Skömmin brýtur alltaf niður, svo ef við viljum bæta okkur þá þýðir ekkert að skamma sig.  Skömmina upplifum við þannig að við skömmumst okkar fyrir okkur sjálf.  Að iðrast gjörða sinna er annað, og fyrir það getum við fyrirgefið okkur. – Skömmin minnkar við tjáningu, þess vegna verðum við að yrða hana,  tala um hana og hreinsa þannig út. -

Ekki dæma þig. –   Bara segja frá.

12.  Að tileinka sér að elska án þess að vænta einhvers til baka.

Þetta má kalla skilyrðislausa ást.  Leyfa sér að elska án endurgjafar og án væntinga.  Leyfa sér að njóta þess að finna fiðrildin í maganum vakna án þess að óttast höfnun. –  Við getum elskað vini, fjölskyldu,  félaga, maka,  ástin/elskan/kærleikurinn hefur ýmsar birtingarmyndir. –  En við segjum ekki "Ég elska þig EF ÞÚ ELSKAR MIG" …. "eða ég elska þig ef þú ferð út með ruslið" …  Þetta er sérstaklega mikilvægt fyrir foreldra, þ.e.a.s. að láta börn sín vita að þau séu elskuð eins og þau eru,  – ekki bara fyrir það sem þau gera, – þannig læra þau líka að elska sig og virða, skilyrðislaust. -

 



Tölum um lífið - og tölum um dauðann ...

Nothing real can be threatened.
Nothing unreal exists.
Herein lies the peace of God.

~ A Course in Miracles

Ég hlustaði á útvarpsviðtal nýlega, þar talaði kona sem kenndi sig við stuðningsfélagið Ljónshjarta, sem er félagsskapur sem aðstoðar ungt fólk sem hefur misst maka, og börn þeirra sem hafa misst foreldri. - Konan sagði að umræða um dauðann væri tabú í samfélaginu.   Ég ætla að tala um þetta tabú eða þetta sem fólk talar helst ekki um. -

Það getur verið óþægilegt, því dauðinn er það sem fólk hræðist einna mest, -  enda það eina sem við getum verið í fullvissu um.  Þ.e.a.s. að  við komum til með að deyja einn daginn. -   Það sem okkur þykir jafnvel verra, og er enn erfiðara (að mínu mati og margra annarra) er tilhugsunin um dauða okkar nánustu. -

Það er erfiðari tilhugsun að missa en að deyja sjálf, enda er það algeng fyrsta hugsun við missi okkar nánustu að langa til að fylgja á eftir. -  Og þarna komum við að stóra orðinu: „MISSA" ..  orð sem augljóslega er skylt ensku sögninni „to miss" -   „to miss somebody" -   að sakna einhvers.

Þegar við söknum þá vantar upp á eitthvað í okkar eigin lífi.  Það vantar mömmu, ömmu, pabba, afa,  vin, vinkonu, frænku, frænda - það vantar barn.  Þar kemur sársaukinn, - „að missa"  „að sakna" -  og það myndast tóm þar sem þessi manneskja var, og þá á það að sjálfsögðu við alla sem við missum, og skarðið og tómið verður stærra eftir því nær persónan var okkur.   Það er eins og við stöndum í miðjunni, og þau sem eru næst sjáum við auðvitað  stærst, en eftir því sem þau fjarlægjast verða þau minni. -   Þó að deyi mjög margir þarna útí heimi - þá er okkur flestum ekki sama,  en það hefur sama sem engin áhrif á okkar líf,  það er fólk sem hefur ekki tekið rými í okkar lífi og þess vegna söknum við þeirra ekki eftir þeirra dauða. -

10441370_985551841470881_2450467415292608656_n

 

Það er annað sem er sársaukafullt við dauðann, það er að horfa á aðra í sorg.  Ég sem móðir barna sem hafa misst systur finn fyrir sorg systkina hennar.  Ég sem amma barna sem hafa misst móður finn fyrir sorg barnabarna minna. Ég skynja líka sorg annarra fjölskyldumeðlima, vinkvenna og vina.  Þegar ein manneskja deyr, sem er stór í augum margra, eru margir sem upplifa tóm, - svo ein manneskja er stór og skiptir svo óendanlega miklu máli. -

 

Ég var að ræða við vin minn og jafnaldra og hann sagðist bara aldrei hafa misst neinn náinn. -  Sumir hafa misst einn eða tvo, - í nánasta hring eða utar,  en svo er það fólk sem hefur á miðjum aldri eða yngra misst marga. -  Það virðist engin regla í þessu, miklu frekar óregla.

Mér hefur verið ætlað í minni lífsgöngu að missa marga, eða kannski ekkert ætlað, það bara er svoleiðis. - Í mínum nánasta hring, mér allra næst þá var það fyrst pabbi sem fór, liðlega fertugur,  dó frá mömmu og okkur fimm systkinum á aldrinum átta mánaða til tólf ára.  Það er mikið og þar var stór missir, - pabbi með fallegan persónuleika og hafði snert marga.  Hann átti stóran systkinahóp,  var elsti bróðirinn.  Hann var orðinn starfsmannastjóri og vel liðinn sem slíkur.  Hann skildi eftir stórt skarð.

Þegar ég var tólf ára eignaðist ég það sem við köllum oft „bestu vinkonu" - við vorum einhvers konar sálusystur -  en hún dó árið 2008,  á dánarbeði hennar sagði ég við hana: „Við verðum alltaf saman" - og það bara kom út úr mér - eins og ég væri áhorfandi að sjálfri mér.

Pabbi hennar skrifaði minningargein sem byrjaði á þessum orðum: „Það eru grimm örlög að lifa börnin sín" - og það stemmir við það að það er vont að missa og það er vont að sakna,  og það bætir í þegar að röðin riðlast.  Þ.e.a.s. að við förum ekki í „réttri" röð.   Í bæði móður-og föðurætt minni  höfum við misst ungt fólk frá okkur. Ég veit ekki hvort það er óvenju mikið eða ekki.  Það skiptir ekki máli, en að ungt fólk deyr er staðreynd, jafnvel  þó það sé óhugsandi og óbærilegt. -

Dauðinn er partur af lífinu, og í lífinu vitum við af dauðanum, en það er nú sem betur fer þannig að við erum ekki að lifa hvern dag í ótta við dauðann, og nú kem ég að því sem ég tel að sé svo mikilvægt.  Það er að horfast í augu við óttann og mæta honum með mildi. -  Við óttumst það að missa, - en hvað getum við gert í því akkúrat núna?   - Jú, það er að njóta þeirra sem eru lifandi í kringum okkur. Fólks sem gæti einn daginn verið fólkið sem við söknum. -   Láta ekki ótta við eitthvað sem verður óhjákvæmilega einhvern tímann og við getum engu stjórnað hvenær, - ræna okkur gleðinni af deginum í dag, - ræna því að njóta okkar - njóta lífsins meðan við höfum líf. -  Líka þeirra sem er hér og nú. 

En hvað gerist svo við dauðann? - Það getur líklegast enginn lifandi maður svarað með vissu (því ekki hefur hann dáið), hversu mikill meistari sem hann er - En það sem ég trúi, miðað við mína lífsreynslu og upplifanir  er að hið líkamlega deyr. - Formið okkar, sem er kroppurinn starfar ekki lengur.  En það er eitthvað sem ER og varir og er eilíft.  Lífið er eilíft og með það í huga þá er enginn dauði, aðeins þessi dauði formsins.  Fólkið okkar lifir - sínu lífi og allt er gott.  Það tekur ekki sýnilegt pláss, en það á stórt pláss í hjarta margra.

Það var svo árið 2013,  að tveir úr mínum nánasta hring féllu frá, fyrst dóttir mín í janúar og síðan mamma í september.Í síðasta samali við dóttur mína - áður en hún var sett í öndunarvél, á nýársdag 2013, sagði hún: „Mamma, slökktu ljósið, lokaðu gluggunum, lokaðu dyrunum, ég ætla að loka augunum og gerð þú það líka." 

Þegar við lokum augunum sjáum við með hjartanu, og við sjáum þau sem eru í hjartanu.  Leyfum okkur að skynja og finna - því það sem er raunverulegt deyr aldrei. - 

Sorgin kemur í bylgjum, við grátum og svo mildast aldan, og undiralda friðarins yfirgefur okkur ekki.  

ÁST <3

candle-heart-hands

 Drottinn er minn hirðir,

mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum, þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu fyrir sakir nafns síns.

Jafnvel þótt ég fari um dimman dal, óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.

Já, gæfa og náð fylgja mér alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég langa ævi.


Bloggfærslur 12. október 2014

Innskráning

Ath. Vinsamlegast kveikið á Javascript til að hefja innskráningu.

Hafðu samband