Væntanlegur forsetaframbjóðandi með fléttur og körfu fulla af bjartsýni!

Að ota sjálfum sér fram eða trana hefur aldrei þótt góður siður, - en þar sem ég er ekki fjölmiðlakona, pólitíkus né leikkona - ekki fræg fyrir neitt, þá langar mig bara að nota tækifærið og kynna mig, sá fræjum, alls staðar þar sem því verður við komið.

Ekki á ég fjársjóði heldur til að auglýsa mig, enda finnst mér keypt atkvæði frekar ómerkileg. Treysti því að fólk kjósi af einlægni og heiðarleika.  

Ég verð alveg að játa að þetta hefur blundað í mér, - auðvitað miklu fleirum en mér, að verða forseti, eða ná að tylla mér þannig að sem flestir sjái til. Ástæðan er ekki frægð né frami, - ég segi það einlæglega. 

Það er á þeim grunni að setja ekki ljós mitt undir mæliker, - og ég tel að enginn eigi að gera það.  Þetta ljós er náðargáfan okkar, eitthvað sem við búum ekki til, heldur fæðumst með

Alveg frá barnæsku hef ég verið í hlutverki diplómatsins eða sáttasemjarans, og alveg frá bernsku hef ég þráð að vinna með friði.  Þó ekki þannig að gefa afslátt af sjálfri mér, en það er ég bara nýbúin að læra. 

Stundum virkar aðkoma mín "naive" vegna þess að ég er alltaf að vonast til og, trúi reyndar, að heimurinn batni. 

Það sem ég veit er að hann batnar ef að allir jarðarbúar líta í eigin barm, finna innri frið, fara að elska sig og virða - án tillits til stöðu, stéttar, kyns, kynþáttar o.s.frv.  

Þegar hver og ein manneskja getur litið í spegil sátt við sjálfa sig og þekkt sjálfa sig. 

Ég trúi því að sem heild séum við að þroskast og vitkast.  Fleiri og fleiri hætta að taka þátt í stríðsbrölti og sá dagur komi að við getum öll haldist í hendur. 

Ég las það einhvers staðar að ef að öllum líkar við okkur, þá sé eitthvað verulega mikið að, svo að ég tek því með jafnaðargeði.  Við getum samt haldist í hendur,  farið í "Hókí pókí"  eða "Í grænni lautu" .. 

Ég hef lært mikið í skóla, farið í gegnum alls sex ár í háskólanámi, en ekki síður hef ég lært af lífinu.  Lært af sigrum og ósigrum, af því að elska og af því að missa. Af því að fá nasaþefinn af því að upplifa óvissuna við að fá illkynja sjúkdóm, sem hægt var að komast fyrir, - merkilegt að það þurfi til að opna augun, en allt er þetta hluti þroskaferils okkar og leið fyrir okkur til að setja okkur í spor náunga okkar.  

Það er nú þannig að við skiljum ekki nema að upplifa sjálf, en sem betur fer þurfum við ekki að upplifa alla sorg, svona eins og Job í Jobsbók (fyrir þá sem þar til þekkja)  það er ekki á nokkurn leggjandi. 

Þeir sem hafa lítið reynt, ná lítið að þroskast, og við þurfum flest að reyna mikið, þó það sé vissulega  mismikið. 

Hef unnið fjölbreytt störf með fólki á öllum aldri, allt frá því að leiðbeina börnum í sunnudagaskóla upp í að hlúa að eldri borgurum á hjúkrunarheimili. 

Ég er langt í frá gallalaus, hef logið, verið óheiðarleg - bæði við sjálfa mig og aðra.  Allt var það liður í blekkingarleiknum að láta aðra halda að ég væri betri en ég væri, eða að ég væri fullkomin. 

En ég lét grímuna falla og það var léttir. 

Það sem ég er í dag, er að ég tel mig hafa náð þeim þroska að vera heiðarleg og koma til dyranna eins og ég er klædd.  Ég er með stórt hjarta og stóran faðm, stundum hefur fjölskyldan mín kvartað að ég sé of upptekin að sinna öðrum en þeim, -  en vonandi er ég að gera mitt besta. 

Við vitum öll að umhyggjan hefst með því að sinna okkur sjálfum. 

Við byrjum á okkur, síðan þeim sem eru í innsta hring og svo næsta og síðan koll af kolli. En það merkilega er að þegar við sinnum okkur sjálfum, erum við að sjálfsögðu að sinna heiminum, því að hver manneskja er míkrókosmos, eða eining sem er sama eðlis og heimurinn. 

Ég er búin að læra að vegur sannleikans og kærleikans er þröngur vegur, en eini vegurinn sem er réttur. 

Ég er guðfræðimenntuð en örugglega ekki "rétttrúuð" skv. þröngum skilgreiningum á kristni. Að vísu læt ég Guð (sem ég vissulega trúi á - þó opið hugtakið valdi oft vandræðum) dæma um það en ekki fulltrúa trúarsafnaða. 

Ég kalla mig þverpólitíska og þvertrúarlega, -  þegar fer að koma að því að safna undirskriftum, en mér skilst á aðal stuðningsaðilum mínum (og las það reyndar sjálf síðar) að þær þurfi að vera 3000. 

Á Fésbókinni eru komin 141 "Like" við framboð mitt, og ég hef ekki talið það en eflaust er 50% af þeim hópi gamlir nemendur mínir, sem ég er auðvitað þakklát fyrir. 

Ég veit ég hlýt að vera óhemju bjartsýn að fara af stað í þennan leiðangur, - en ég ætla að praktisera það sem ég prédika og ganga óhrædd.   Ótti er ekki boði,  - og að sjálfsögðu er ekkert að óttast þegar þú segir satt og rétt frá og ástundar heiðarleika.

 

Þarna erum við Eva Rós, en hún er sú yngsta af þremur barnabörnum mínum.  Það er sjálfsagt að spyrja og ég skal svara því sem spurt er um.  Ég skrifaði í fyrirsögn "forseti með fléttur" en eins og Línu Langsokk þá líður mér best með þannig greiðslu og svo sannarlega er svolítil Lína í mér, - eins og það að ganga ekki í of þröngum skóm eða óþægilegum svo að ég særi tærnar! .. 

 

 

Það þarf enginn að "fyrirverða" sig fyrir mig vegna trúðsláta eða slíkt, þó ég taki sjálfa mig ekki of hátíðlega hef ég alltaf tekið vinnuna hátíðlega, en ég kann að hegða mér vel þegar við á, kann fína siði og agi og kurteisi eru gildi sem skipta mig máli og finnst því miður vanta all nokkuð mikið upp á - en það er bara hluti af virðingunni sem við eigum öll skilið gagnvart sjálfum okkur og öðrum.  

 

 Á brúðkaupsdegi dóttur minnar, 14. ágúst 2009, - en þarna eru f.vinstri Þórarinn Ágúst (sonur), Ásta Kristín (barnsmóðir hans), Jóhanna (ykkar einlæg) Jóhanna Vala (dóttir) Eva Lind (dóttir) og Henrik (tengdasonur) 

Börnin mín og barnabörn skipta mig stórkostlega miklu máli, eða réttara sagt lífshamingja þeirra - og ég þykist vita að þannig sé það með foreldra.  Það besta veganesti sem við gefum börnum okkar er að vera góðar fyrirmyndir og lifa af heilindum. 

 

Þarna er ég í fangi pabba, Magnúsar Björnssonar, sem lést af slysförum 1969,  Hulda Kristín systir, Björn bróðir og mamma Valgerður Kristjánsdóttir sem er nú á hjúkrunarheimili, en vann þá "hetjudáð" að koma okkur fimm til manns, þó að blásið hafi á móti. 

Pabbi og mamma eignuðust tvö börn í viðbót, Brynjólf og Charlottu Ragnheiði.  

Mamma hefur alltaf haft lúmsk gaman af miðbarninu sínu og brosti breitt þegar ég sagði henni af því að ég ætlaði nú bara að demba mér í forsetaframboð!  Hún trúir eiginlega öllu upp á mig, svo það virtist ekki  hafa komið henni á óvart! .. 

---

Set hér að lokum kosningaræðuna - en ég get ekki betrumbætt þessa ræðu Chaplins, ég segi bara: Þessu er ég sammála:

 

 

 

Forsetinn á allra vörum

Frábært úrræði til sjálfstyrkingar fyrir börn 9-10 ára og 11-12 ára!

LEIK - LISTAR - GLEÐI - SMIÐJA

Ég bað Róslín Ölmu Valdemarsdóttur um að skrifa nokkur orð um áhrif þess að taka þátt í leiklist á líf hennar og ekki stóð á svari:

"Ég byrjaði í leiklist í 8. bekk, en þar sem ég bý úti á landi voru aldrei nein námskeið tengd leiklist fyrir yngri krakka, en leikhópurinn Lopi tók við okkur þegar við komum upp í 8. bekk. Fyrsta árið mitt í Lopa lék ég lítið hlutverk, enda vorum við um 20 í leikhópnum og þeir sem reyndari voru gengu fyrir. Ég átti senu í leikritinu þar sem ég gekk inn á svið með ferðatösku og sagði tvær línur við mótleikarann minn. Ég get ekki lýst því hve stressuð ég var á sviðinu, en sýningarnar tókust vel. Ég tók öll þrjú árin mín þátt í Lopa og í síðasta verkinu mínu var ég með aðalhlutverkið og var orðin mun reyndari í framkomu en tveimur árum áður, mér leið vel á sviðinu og þurfti ekki að hafa neinar áhyggjur. Eftir að ég fór í framhaldsskóla fór ég í Leikfélag FAS og var með stór hlutverk í síðustu tveimur uppsetningum og naut mín svo vel. Ég fór fyrr á árinu á framkomunámskeið Evrópu Unga fólksins þar sem að mest var farið í leiklistina og gerð leiklistaæfinga. Ef það væri ekki fyrir leikhópana og námskeiðin sem ég hef sótt, þá væri ég ennþá eins og í 8. bekk, feimin að koma fram fyrir framan fólk sem ég þekki og þekki ekki. Ég get léttilega kynnst fólki og kynnt mig fyrir fólki."  


Róslín Alma Valdemarsdóttir, 18 ára.

 ----------

Meðvirkni - nokkur kjarnaatriði.

Fyrst skulum við skoða orðið meðvirkni:   þú ert ekki stjórnandi í eigin lífi, þekkir ekki eigin tilfinningar, því þú ert alltaf að hugsa hvað öðrum finnst, hvort að öðrum finnist eitthvað í lagi og hvað aðrir hugsa og gerir þeim jafnvel upp skoðanir.  Þú treystir ekki eigin dómgreind = virkar aðallega í gegnum aðra,  virkar með en ekki án annarra. Þú spyrð:  "Hvað skyldi Gunnu eða Jóni finnast að ég ætti að gera" miklu frekar en að spyrja sjálfa/n þig.

Brenglað sjálfstraust  - ofmat / vanmat   miðar þig við aðra, finnst þú ómerkilegri eða merkilegri en aðrir.   

Markaleysi - þú átt erfitt með að setja þín mörk gagnvart öðrum, lætur "vaða" yfir þig, eða þú "veður" inn á rými annarra.  Segir já, þegar þú meinar nei, en ergir þig síðan yfir því eftir á og finnst veröldin óréttlát.  Þú segir já, m.a. vegna þess að þú óttast að þér verði hafnað eða sért ekki elskuð/elskaður eða verðug sem manneskja nema þú sannir það með verkum þínum.   Andstæðan við markaleysi er of stíf mörk og er þá komið út í hinar öfgarnar.

Erfiðleikar við að átta sig á eigin raunveruleika. - Finnst mér þetta flott, gott?  Kann ég að vega og meta á eigin forsendum, eða hleyp ég eftir dyntum annarra.  Er minn smekkur nógu góður?  Svolítið "Ragnar Reykás" syndrom, að hlaupa eftir skoðunum annarra.

Erfiðleikar með að mæta eigin þörfum og löngunum. - Við gerum væntingar til annara um að sinna okkar þörfum og verðum fyrir vonbrigðum þegar þeim er ekki sinnt. Yrðum ekki langanir okkar og þarfir.  Spyrjum okkur ekki hvað við eigum skilið.
 
Erfiðleikar með að upplifa eða tjá í meðalhófi - annað hvort í ökkla eða eyra. -  Þú átt erfitt með að ganga meðalveginn, ert annað hvort gífurlega hamingjusöm/samur eða mjög leið/ur.  Annað hvort full/ur af eldmóði varðandi verkefni eða algjörlega úr sambandi.  Þér finnst aldrei nóg gert en í raun er aðeins "of mikið" nógu mikið.  Þú sérð tilveruna í svart/hvítu,  réttu/röngu, góðu/illu. Segir:  "Ef þú ert ekki 100% sammála mér, ertu algjörlega ósammála mér"... segir sá meðvirki.  Ef þú hefur alist upp við ofbeldi á heimili þar sem barsmíðar hafa átt sér stað, ferðu í gírinn "ég ætla sko ekki að gera þetta" en ferð út í það miklar öfgar að setja engin mörk og algjört agaleysi.  Þannig ratar þú ekki meðalveginn, en verður ofverndandi.

Lausnin www.lausnin.is  hefur verið starfrækt frá 2009, sem baráttusamtök gegn meðvirkni. Til að vinna gegn meðvirkni þarf að vinna með manneskjunni og  manneskjan þarf að vinna með sér. 

Sjálfsþekking, sjálfstyrking og það að hlúa að rótum manneskjunnar,  gefa henni "áburð" í jarðveginn,  er betra að gera fyrr en síðar, eins og sagði í barnamatsauglýsingunni "Lengi býr að fyrstu gerð" ..

Okkur þykir því afar mikilvægt að sinna ekki aðeins fullorðnum einstaklingum, heldur einmitt að stunda forvarnir gegn meðvirkni, forvarnir gegn því að börn upplifi sig með brenglað stjálfstraust, fari í gegnum lífið í markaleysi og upplifi sig ekki verðmætt, þori að segja upphátt - hvað því finnst fallegt og/eða gott, og hvað það vill,  þori að biðja um að þörfum þeirra sé sinnt og fari ekki út í fullkomnunaráttuhegðun.

Leiklistargleðismiðja fyrir börn 9-10 ára og síðan 11-12 ára, er aðeins fyrsta úrræðið sem við bjóðum upp á, af vonandi mörgum,  í framtíðinni fyrir börn og unglinga.   Að sjálfsögðu vonum við að stjórnendur menntamála taki við og átti sig á forgangsröðinni og forvarnargildinu, og að þegar upp er staðið sé sparnaður af aukinni vinnu með leik, list og gleði í skólakerfinu.

En við erum ekki að ergja okkur á því, - við miðum við stöðuna í dag og í dag er eyða sem þarf að fylla upp í, og því viljum við koma til móts við þau börn (og foreldra þeirra) sem hafa hug á að efla sig með leiklist þar sem gleðin er m.a.  sett sem leiðarljós. 

Unglingasmiðja verður síðan sett í gang í október, fyrir unglinga 13-15 ára,  þar sem leiðarljós eru hugrekki og gleði.  Það þarf nefnilega hugrekki til að vera við sjálf, eða hlusta á eigin hjarta. 

Nánari upplýsingar um Leiklistargleðismiðju og skráning er á heimasíðu Lausnarinnar. 

Ath! Kostnaði er haldið í lágmarki.  Foreldrar sem ekki hafa efni á að greiða 15.000.- fyrir þessar 10 vikur, eða vilja athuga með lækkun eða fullan styrk er bent á að senda póst til mín:  [e-mail]  

Námskeiðið verður haldið í Síðumúla 13, 105 Reykjavík. 

Okkur þykir mikilvægt að peningar stjórni ekki alveg hverjir komast að og hverjir ekki!

 

HARPAN OG FJÖLSKYLDUHJÁLPIN ...

Stundum bít ég eitthvað í mig, en svo jafna ég mig síðar (vonandi).   Ég hef t.d. ekki minnstu löngun til að koma inn í Hörpuna.  Hef einhverja óbeit á húsinu.

Glerhöll byggð (fyrir meira en 100% yfir kostnaðaráætlun)  er byggð yfir tónlist og ráðstefnur,  á meðan fótunum er kippt undan listgreinakennslu í leikskólum og sparað sem aldrei fyrr í skólum.  Þakið er byggt - en grunninum fórnað. 

Æ, það er bara eitthvað voðalega skakkt við þetta. Listaverkið of dýru verði keypt. 

Háværar raddir hafa kvartað undan röðum við Fjölskylduhjálp Íslands.  En fólk hefur líka þurft að standa í röðum til að fá miða í  Hörpuna. Ekki vantar aðsókn, en það er víst eins gott - til að fjármagna hana úr því sem komið er. 

Af hverju finnst okkur meiri virðing í því að standa í biðröð til að komast á tónleika í rándýru glerhúsi en í röð til að fá úthlutaðan mat eða brýnustu nauðsynjar? .. 

Verðum við ekki aðeins að taka til í viðhorfabankanum hjá okkur?

Við megum ekki meta gildi manneskjunnar eftir veraldlegum eignum hennar eða þykkt seðlaveskis.  

Gildi manneskjunnar fer eftir því hvernig hún kemur fram við náunga sinn og sjálfa sig.  

Stöndum stolt, hvar sem er  - allar manneskjur eru jafn verðmætar. 

Sólin veit þetta - hún skín á alla jafnt! 

Það sem skiptir máli er að standa með sjálfum sér og virða sjálfan sig, ekki eftir hinu ytra, heldur hinum innri fjársjóði sem mölur og ryð fá ekki grandað, eins og þar segir! ;-) 

 

Magnaðir aðventutónleikar KK og Ellenar í Borgarleikhúsinu

Við Vala mín fórum á aðventutónleika KK og Ellenar í gær og buðum með okkur Ingu æskuvinkonu Völu og mömmu hennar. 

Það var svo notalegt að fá svona fallega og einlæga tónlist "beint í æð" og eiga stund þessu fólki sem var svo eðlilegt og þægilegt á sviðinu, en ásamt þeim systkinum voru hljóðfæraleikarar sem tóku þátt í músíkgleðinni.

Mæli með því að njóta góðrar tónlistar á aðventu, hvort sem við erm heima við kertaljós í stofu eða að við drífum okkur á tónleika með öðru fólki.

Set hér inn fallega sálminn Heyr himna smiður, sem Ellen syngur: