Somewhere is here ...

 

Erum við flóttamenn lífsins? ..

 

"What is wrong, in my life that I must get drunk every night" .. söng söngvarinn í Fine Young Cannibals.

Hann gæti alveg eins sungið: 

"What is wrong, in my life, that I must work overtime allt the time" ... 

"What is wrong, in my life, that I must stay in my computer all the time" .. 

"What is wrong, in my life, that I must use drugs all the time" ..

"What is wrong, in my life, that I must eat too much all the time, while trying to lose weight" ... 

Já svona virkar lífsflóttinn, svona deyfum við okkur, svona forðumst við hið raunverulega vandamál, því að drykkja, ofát, svelti, vinnufíkn, tölvufíkn o.fl. eru allt birtingarmyndir vandamáls, en ekki vandamálið sjálft. 

Að fara í stríð við ofát er fyrirfram töpuð barátta - að fara í stríð við ofdrykkju er fyrirfram töpuð barátta .. að fara í stríð er alltaf fyrirfram töpuð barátta ... 

Við getum haldið okkur "stabilum" í einhverjum tilfellum í stríðinu, við getum þraukað í svona öndunarvél í þó nokkurn tíma og sumir fara þannig í gegnum lífið allt.  Á flótta frá sjálfum sér. 

"Johnny Come home" 

Við þurfum að koma heim til okkar sjálfra. 

Það eru eflaust flestir tilbúnir að koma heim til visku og kærleika. Það er að komast til sjálfs sín.

"Ég veit þetta allt en ég geri það ekki" .. við höfum vitið en vantar viljann. 

Trixið er því sameining vilja og visku okkar.  Það er heimkoman.

En hvað er Johnny að flýja, hvað það er í hans lífi vitum við ekki. Kannski líður honum illa og hann kann ekki að tjá það. Kannski á hann leyndarmál sem hann getur ekki sagt frá. Kannski, kannski .. 

Við þurfum ekki að vita hvað hrjáir Johnny, og þú veist vonandi hvað hrjáir þig ef þú leitar í þráhyggju eða fíkn. Kannski hefur þú ekki hugmynd um það, en þá er fyrsta skrefið að leita sér hjálpar til þeirra sem geta hjálpað.  Stundum er nóg að eiga trúnað einhvers sem þú getur treyst. Stundum þarf að leita til fólks sem er utanaðkomandi, sem er tilbúið að leiðbeina þér, hjálpa þér að átta þig á hvers vegna þú flýrð lífið.  Lykilatriðið er að þú ein/n veist það í raun. Því að alveg eins og lausnin er inni í þér, er vandamálið inni í þér. Það er ekki hið ytra.  

Þegar þú ert komin/n heim þá hefur þú fundið sjálfa/n þig og þú hefur sleppt hlekkjum. Sleppt óttanum og sleppt skömminni sem eru yfirleitt tveir verstu óvinir mannkyns. 

Það gerist ekki fyrr en þú ert farin/n að lifa í sannleika því að blekking er vond, sérstaklega sjálfsblekking og óheiðarleiki við sjálfan sig. Óheiðarleikinn er lúmskur - og það þarf virkilega að vekja meðvitundina til að átta sig á honum. 

Spurningarnar sem standa eftir eru:  Hvað er það í lífi þínu sem veldur þjáningu þinni, sem veldur því að þú deyfir þig, - að ef þú værir barn myndir þú kalla á snuddu, snuddu sem birtist í áfengi, mat, tóbaki, fíkniefnum, vinnu ....  

Þetta er orðið að hnykli, sem er í sumum tilfellum stór - en svarið finnst oft ekki fyrr en búið er að vefja ofan af hnyklinum.  Hvað það er sem hefur safnast þarna á lífsbandið þitt sem veldur vanlíðan. 

Það er aldrei of seint að fara að lifa og hætta að þrauka bara lífið.  En það gerist ekki með því að sitja bara og hugsa "happy thoughts" eins og segir í "The Secret" .. Jú, það kemur manni hálfa leið, það er byrjunin - "hugurinn flytur mig hálfa leið" og það skyldi enginn vanmeta - en líkaminn flytur okkur restina.  Það verður að sameina huga og hönd, á svipaðan hátt og sameina þarf visku og vilja. 

Við byrjum eins og barnið að læra að ganga upp á nýtt, - ganga skref fyrir skref ... við dettum örugglega og fáum kúlu, - en þá er málið að gefast ekki upp, ekkert barn hættir við að læra að ganga þó það velti nokkrum sinnum.  Við höldum áfram og fyrr en varir erum við farin að hlaupa um, eins og okkur var ætlað í upphafi.  

Þessi færsla er í boði Lausnarinnar - sjálfsræktarsamtaka - grasrótarsamtaka um betri samskipti og ekki síst samskipti þín við þig.

Fyrsta skrefið er að játa hvar við erum stödd - þannig hefst gangan .. þannig byrjum við að vinda ofan af hnyklinum ... 

 

"Friður sé með yður" ... og Davíð, Sigmundi Davíð, Jóhönnu, Bjarna, Þór Saari, Friðriki Þór, Sigurjóni, Steingrími J., Jóni Gnarr, Ólafi Ragnari o.s.videre ...

.... og Guðrúnu Axfjörð og öllum öðru forystufólki ungliðahreyfinga, -  bætið endilega við þeim sem þið óskið friðar þarna úr fyrirsögn, - ég held ég hafi munað eftir forystumönnum stjórnmálaflokkanna, ritstjóra Moggans - borgarstjóra og forseta - en auðvitað eigum við öll heima þarna og allir leiðtogar (áhrifamenn - og konur þjóðarinnar) 

Ég sá grínmynd af Davíð í fyrradag og grínmynd af Jóhönnu í morgun, það var sannleikskorn til í þeim báðum. Allt Davíð að kenna og Allt Jóhönnu að kenna.  The Blaming game continues. En ég sé bara engan árangur af þessum ásökunum,  háði, níði, skítkasti o.s.frv. - ég sé ekki að náist árangur með stríði.  Í skásta falli einhvers konar "Win - Lose situation" - Hvernig væri að við stefndum á "Win - Win situation?" .. Er það hægt, eða er a.m.k. hægt að sjá fyrir sér fleiri ánægða (friðsæla) en ella? ..   

Friðurinn byrjar innra með okkur,  þaðan stækkar hringurinn út til fjölskyldu, vina og annara í okkar samfélagi, þaðan fer hann út um allt land, síðan út í heim og vonandi út í alheim.

Hvernig væri að við færum að breyta um taktík, í staðinn fyrir að skrifa illa um, tala niður til, hæðast og rægja þau sem eru okkur annarrar skoðunar í pólitík, að óska þeim friðar og senda þeim kærleiksbréf. 

Skreyta myndir þeirra með hjörtum (svona til að fara út í extreme) og reyna að setja okkur í þeirra spor? - 

Þarf pólitíkin virkilega að snúast um það að skrifa pistla um heimsku Jóhönnu eða birta hæðnisorð og myndir um hana. Þarf pólitíkin að snúast um að rægja Davíð og gera grín að mataræði Sigmundar Davíðs? - Ég nenni ekki að halda áfram svona. 

Föttum við  ekki, fullorðið fólk,  að við erum að búa til fyrirmyndir fyrir börnin í samfélaginu, fyrirmyndir um hvernig koma eigi fram við fólk andstæðrar skoðunar? - Jafnvel þó við virðum ekki þessa skoðun, eða séum henni algjörlega andnúin þá í öllum tilfellum verðum við að virða að hver manneskja hefur sitt manngildi, - burtséð frá pólitík.  Hún á fjölskyldu, hún á vini og hún á sál - sem örugglega vill vel. 

Ég held að ef við höldum áfram að senda eiturpílur í fólk þá gangi því verr að vinna vinnuna sína!  Allir hafa eitthvað að gefa, og það er sannleikur í máli þeirra allra.  Þetta er ekkert svart hvítt. 

Prófum að blogga/tala á uppbyggilegan hátt um það sem okkur liggur á hjarta .. 

Friður sé með okkur öllum.

 

 

John væri ekki ánægður

30 hafa svarað lífshamingjukönnun ;-)

10% (3 atkvæði)  - 10
10% (3 atkvæði) - 9
23% (7 atkvæði) - 8
10% (3 atkvæði) - 7
16% (5 atkvæði) - 6
6% (2 atkvæði) - 5
10% (3 atkvæði) - 4
6% (2 atkvæði) - 3
3% (1 atkvæði) - 2
3% (1 atkvæði) - 1

 Ég myndi segja að það að vera stödd undir 6 væri ekki nógu gott, en það eru 14 - eða tæpur helmingur svarenda.  Það er gleðilegt að 3 upplifa sig 100% sátta eða hamingjusama, 3 90% og 7 80% .. 7 er ekki svo slæmt heldur. 

Þegar við horfum á hamingju okkar eða velferð þá er margt sem spilar inn í;  samfélag, heilsa, hjúskaparstaða/fjölskylduhagir, efnahagur og starfsvettvangur, svo ég nefni stærstu þættina, sem eiga síðan undirflokka. 

Viðhorf okkar og æðruleysi skiptir miklu máli, - þ.e.a.s. hvað við látum hafa áhrif á okkur og hvað ekki. 

Það er mikilvægt að tileinka sér það að sogast ekki inn í tilfinningalíf annarra, þ.e.a.s. forðast t.d. mjög neikvæðar manneskjur, vegna þess að þær kveikja e.t.v. á neikvæðninni sem blundar í okkur sjálfum.  

Við getum valið okkur vini en ekki fjölskyldu, - og stundum er ekkert í boði að ganga í burtu, - ekki frá fjölskydlu, ekki úr starfi - o.s.frv.  Stundum er það vegna ábyrgðar, t.d. ósjálfráða einstaklingum eða vegna þess að við erum föst efnahagslega og þá er eina leiðin að styrkja sjálfan sig, láta jáið  verða sterkari en nei-ið, þannig að "ljósið sigri myrkrið" ..  en ekki að það fari hina leiðina að við fylgjum hinum, sem er e.t.v. þunglyndur.  Skapferli er nefnilega smitandi, - líka þunglyndi. 

Það er mikilvægt líka að þegar að við umgöngumst þunglynda manneskju að skríða ekki ofan í holuna með henni, heldur standa á bakkanum og hvetja hana upp úr. - Ekki með því að kalla: "Komdu þér uppúr" .. (það virkar algjörlega öfugt) - heldur einmitt með því að vera ljósið á bakkanum,  sýna fram á  með okkar hegðun, með okkar lífi að lífið sé þess virði að lifa því. 

Ég hef fundið ýmis "tæki" sem auka lífshamingjuna: 

• Lesa góðar bækur
• Hlusta á góða fyrirlesara, bæði í raun og á youtube
• stunda útivist, anda að mér frísku lofti (hvernig sem viðrar)
• upplifa náttúruna
• skoða umhverfið með jákvæðum hætti (draga fram það sem mér finnst fallegt)
• veita því sem ég er þakklát fyrir athygli og þakka hið hversdagslega
• skrifa niður það sem veitir mér gleði og hefur veitt mér gleði í gegnum lífið
• kalla á vini og eiga stundir saman - ganga saman
• stunda hugleiðslu, þar sem ég næ tengingu við sjálfa mig 
• hlusta á fallega tónlist
• leika sér ;-)
• horfa á myndir sem eru fyndnar 
• dæma mig ekki of hart og fyrirgefa mér ef ég geri mistök
• vera heiðarleg og fylgja eigin sannfæringu
• muna eftir að fara i réttan "bol" á morgnana - (ekki bolinn sem á stendur "fórnarlamb" ;-))
• forðast neikvæðar umræður og að taka þátt í þeim
• tala fallega um náungann og sjálfa mig 
• ..

Það er auðvitað fleira í þessum pakka ;-) ..  gæti sett inn fleiri punkta ... vonandi ná þessi 50% að vinna sig upp skalann,  því þetta er víst allt á okkar eigin ábyrgð.  Jafnvel þó að vondir hlutir komi utan að, -  alltaf er eitthvað gott sem er að gerast líka og þess meiri ástæða að veita því athygli.

Það er svo margt sem við tökum sem sjálfsögðum hlut, - þar til að við eigum það ekki lengur - 

Við hér á Íslandi lítum á það sem sjálfsagðan hlut að geta drukkið vatn úr krana, farið í heitt bað þegar okkur dettur það í hug, jafnvel 3svar á dag, að búa í friðsælu landi .. o.s.frv.  

Það er SVO gott að skrifa niður þakklætislista á hverjum degi, - og vittu til (já prófaðu það) að það sem þú ert þakklát/ur fyrir fer að vaxa.  Annar listi, er gleðilistinn, - listi yfir hvað gerir þig glaða/n.

Ef þú hugsar til baka í líf þitt, hvenær varstu glöðust/glaðastur og hvað er það sem veldur því?

Er það stund með fjölskyldunni í útilegu, - þar sem allir sátu við varðeldinn og sungu "fram í heiðanna ró" .. ? --  ;-) ..    

Öll eigum við okkar gleði-móment eða augnablik, flestir foreldrar upplifa þessi augnablik bæði við fæðingu barna sinna og svo þegar börnunum gengur vel, ná árangri í því sem þau eru að taka sér fyrir hendur o.s.frv.  Í raun er "stolt" okkar foreldranna miklu frekar það að við samgleðjumst börnum okkar og ég er hætt að segja "ég er stolt af þér" .. því að mér finnst stolt ekkert gott orð.  Ég er bara sam-glöð þegar að einhver, líka aðrir en börnin mín eru glöð með sitt.  

Þetta var s.s. morgunpistillinn, - ég er mjög glöð núna því ég var að sækja stelpuna mína út á flugvöll í morgun og hún var ánægð með fríið sitt. - Það var gaman að sjá Simba voffa fagna "mömmu" sinni.  

Set hér inn mynd af "Love Train" .. lestinni sem við höfum öll tækifæri til að hoppa upp í hvenær sem er og hvernig sem okkur líður -  hún er alltaf til taks. 

Gleðifréttirnar eru .. svona í lokin .. að rúmlega 50% eru yfir miðjunni í hamingjuhitamælinum.

Spurning hvort að ekki sé hægt að bæta "dashi" af kærleika út í alheiminn - og sjá hvort að hitinn rís ekki ;-)  

"Surely the earth can be saved by all the people who insist on love."
- Alice Walker -

 

Guð/Viskan

Það skal tekið fram að ég hef þá trú á þeim sem lesa eftirfarandi að þegar þeir sjái fyrir sér Guð séu þeir ekki enn með heimsmyndina sem var uppi á ritunartíma Biblíunnar, að þeir hafi þroskast fram á 21. öldina, og að guðfræðin ætti að hafa þroskast með - alveg eins og vísindi, líffræði, félagsfræði og annað hefur þroskast.  Guð er eitthvað sem er óbreytilegt, - en okkar mynd breytist með aukinni þekkingu í takt við annað í heiminum. 

Varðandi Biblíuna og að kenna börnum: 

Ég hef nú hugsað það oft, en ég held að ég hafi ekki sagt það upphátt - að Biblían er full flókin fyrir börn, - og í henni textar sem eru alls ekki við hæfi barna og reyndar ekki við hæfi annarra sálna (heilaþveginna eða illa upplýstra) sem taka allt bókstaflega, eins og dæmin sanna.  (Þegar ég tala um slíkt, þá er ég að tala um hvernig textar eru m.a. brúkaðir til fordæmingar á fólki eða til að sýna fram á ómögulegan Guð - sem er þá fenginn að láni úr mörgþúsundára gamalli heimsmynd). 

Það er ekki nóg að guðfræðingar eða vel lesið fólk viti að ákveðnir textar séu mýtur eða allegóriur, - því að ef að leikmaður, fólkið sem áður var minnst á - hvað þá barn les, þá les barnið að sjálfsögðu bókstaflega.

Endurtek: Mér finnst í raun merkilegt, miðað við hvað vísindin, líffræðin, félagsfræðin o.fl. hefur þróast hvað guðfræðin hefur lítið þróast - (þroskast). Tímarnir breytast og mennirnir með og þá hugmyndir manna um Guð, - en vissulega er Guð óbreytanlegur.  

það er sjálfsagt að miðla því sem uppbyggilegt er til barnanna: - um trú von og kærleikann, - fallega sálma - fallega texta - um sannleikann sem mun gera okkur frjáls o.fl. 

Besta kennslan fyrir börnin er það er að lifa fallegu lífi sjálf, sýna okkur sjálfum og öðrum elsku, virðingu og kunna að fyrirgefa okkur sjálfum og öðrum, - elska náungann eins og sjálf okkur - koma fram við aðra eins og við viljum að þeir komi fram við okkur og þá verðum við líka að vilja koma fallega fram við okkur sjálf, -  þannig erum við bestar fyrirmyndir.

Fyrirmyndin þarf að vera einlæg, heil og sönn, - við verðum líka að sýna tilfinningar, sýna að við getum grátið, gert mistök og tekið á þeim.  Ef við sýnum börnunum falska fyrirmynd fá þau fölsk skilaboð og þannig förum við af vegi sannleikans. 

Ég held að ef við sameinuðumst um að tala um "Viskuna" sem Guð, - vegna þess að Guð er orðið svo neikvætt hlaðið hugtak hjá mörgum manneskjum, myndu fleiri vera tilbúnir til að átta sig á að við erum ein sál, bara týndar sálir leitandi að sjálfum okkur. 

Mikið af textunum "meika líka meira sens" við það að breyta orðinu Guð í Viskan. 

"Fíflið segir: Guð er ekki til" ----  við sem trúum á Guð, getum játast þessu, en sá sem sér Guð sem einhvern "ímyndaðan kall" sem hann setur á sama stall og spaghetti skrímslið .. hlær auðvitað að þessu. 

Ef við útskýrðum nú fyrir honum að það sem við tölum um með Guð sé í raun Viskan. 

"Fíflið segir: Viskan er ekki til" ... myndi sá hinn sami kinka kolli við þessa staðhæfingu.

Fyrir mér er Viskan og Guð eitt og hið sama.  

Óvitar vita ekki alltaf hvað þeim er fyrir bestu, á meðan þeir eru börn þarf að hjálpa þeim og kenna þeim hvað er fyrir bestu.  "Við höfum vit /visku fyrir þeim." .. Síðan þegar við förum að þroskast og fá ábyrgð þá ættum við að hafa vit/viskuna, en stundum og oftast fjarlægjumst við hana, vegna þess að þeir sem eru í kringum okkur eru líka fjarlægir henni.  Okkur vantar fyrirmyndirnar.  Einhvers staðar á leiðinni tapaðist hún niður.

En fagnaðarerindið er þá í raun og veru: 

Við höfum Viskuna/Guð, - við fæddumst með hana, hún er innra með okkur - en við notum hana ekki þegar við höfum fjarlægst hana. 

Hvernig höfum við fjarlægst hana? 

Við vitum hvað er okkur hollast, en við gerum það samt ekki, við leitum í bæði óhollan mat og óhollt andlegt fæði - oft til að særa okkur, oft til að flýja okkur sjálf, tilfinningar okkar og þá viskuna.

Fjarlægðin frá viskunni er jafn vond og jafn mikil og fjarlægðin frá okkur sjálfum.  Við náum fyrst árangri þegar við náum að hætta að flýja viskuna, hætta að flýja okkur sjálf og tilfinningar okkar, sem eru partur viskunnar.  

Við hljótum öll að vilja lifa í heimi friðar, elsku og kærleika, en hvað gerist þegar viskan er yfirgefin?

Við förum að fremja hryðjuverk - á okkur sjálfum og þeim sem eru í kringum okkur.  Ekki vegna þess að við viljum ekki vera góð, - heldur vegna fjarlægðarinnar við viskuna.  

Við vitum að ljót orð byggja ekki upp heldur brjóta niður, samt notum við þau

Við vitum að reykingar eru vondar fyrir líkamann samt reykjum við 

Við vitum að sumt sem við segjum særir fólk, samt særum við fólk 

Við tölum niður til okkar sjálfra - en vitum að það brýtur okkur bara meira niður 

Við stundum óhóf og ofneyslu en vitum að það er vont fyrir okkur 

Við vanrækjum okkur og vannærum en vitum að það er vont fyrir okkur 

Við þurfum að leyfa viskunni að leiða okkur á veg hennar, veg sannleikans og vegur sannleikans er allt annað en vegur blekkingar .. 

Ég held að Jesús hafi verið að segja þetta, nákvæmlega þetta -  

Því hvað er það annað en sannleikurinn sem mun gera okkur frjáls, þegar við förum að játa hvar við stöndum gagnvart viskunni og biðja hana um að koma til móts við okkur ef við höfum týnt henni, týnt okkur sjálfum. 

Meðvitund um okkur sjálf, sjálfsþekking, meðvitund um viskuna í okkur og að tengjast okkur sjálfum, elska og virða er fyrsta skrefið .... 

Góðan dag heimur! .. I smell coffee ... 

 

 

 

 

 

 

Þessi færsla er m.a. innblástur frá Eckhart Tolle: 

Hefur þú þjáðst nóg? ...

Það er til utanaðkomandi þjáning og svo þjáningin sem við sköpum okkur sjálf. Ástandið getur verið þannig að það sé "hræðilegt" - en það fer líka eftir okkar túlkun eða upplifun hvernig við tökum því.

Þegar við óttumst, upplifum kvíða eða efumst um eigið ágæti, eigið verðmæti eða möguleika á að ná árangri, sköpum við okkur þjáningu.  

Neikvæðni, öfund og lastmælgi - í eigin garð og annarra er það sem stuðlar að eigin þjáningu.

Sjálfsköpuð þjáning. 

Við stundum hryðjuverk bæði á líkama og sál, - það kemur frá sömu rót og eina leiðin til að ná jafnvægi er að fara að elska sig, virða sig og trúa á sitt innra verðmæti. 

Að búa sér til myndir í huganum af öllu því hræðilega sem gæti mögulega gerst, er líka sjálfsköpuð þjáning. 

Við förum ansi langt í huganum. Ég hlustaði, eins og margir, á ræðu Steve Jobs  um hvernig hann lifði lífinu,  með því að hugsa að hann ætlaði að gera góða hluti vegna þess m.a.  að tími okkar er takmarkaður. Þar lagði hann áherslu á það að hlusta á hjarta sitt, ekki láta suðið úr hugsunum eða höfði annarra, eða hugmyndir og kreddur annarra trufla okkur.  -  Að sama skapi megum við ekki láta neikvæðar hugsanir okkar trufla okkur, hefta okkur í för á lífsgöngunni þannig að við förum að hiksta, - jafnvel stoppa alveg og upplifa tilgangsleysi. Steve Jobs lifði fyrir hvern dag, og lifði stórt og skildi mikið eftir sig.

Hann hafði hugrekki til að lifa ástríðu sína vegna þess að hann vissi að tíminn var takmarkaður og hver dagur dýrmætur.     

"Að finna hina dýrmætu perlu, - að finna að himnaríki er innan í þér núna á þessari stundu"  - er ein af lexíum Jesú Krists - og einnig má finna þessa hugmyndafræði í fleiri trúarbrögðum, eins og Búddisma. 

(Trúarbrögð eru ekki alslæm - og í raun eru þau bara eins og mennirnir taka við þeim, og vinna með þau). 

Það er önnur leið til að lifa lífinu en að lifa í neikvæðni, í því að mata sig á því sem er okkur óhollt, hvort sem um líkamlegt fæði er eða andlegt. - 

Þegar við hættum stríðinu, stríðinu við eigin líkama, stríðinu við eigin huga. Hættum að vera eigin hryðjuverkamenn, þá byrjum við að lifa í þeim samhljómi sem okkur er ætlað en ekki í fölskum innra (og ytri) heimi. 

Ef við hættum stríðinu við okkur sjálf öðlumst við frið við okkur sjálf. 

"Make love - Not War" .. 

 

 

 

 

 

 

 

Eckhart Tolle talar hér um enda þjáningarinnar, "The end of Suffering" .. 

 

GÓÐUR FARANGUR Í "BAKPOKANN" ... ekki fyrir viðkvæma ;-)

Ég er að leiðsögukona á námskeiði þar sem leiðsagan felst meðal annars í því að leiðsegja fólki í göngu sinni að bæði andlegri og líkamlegri kjörþyngd.  Það verður að fylgjast að. 

Hið andlega gleymist nefnilega oft, og vigtin segir ekkert endilega til um árangur - ef að hamingjustuðullinn fer hratt niður og rýkur svo bara upp aftur þegar að "kúrinn" er búinn.  Lífið er ekki kúr, - lífið er flæði.  Við þurfum að flæða áfram - en ekki hökta. 

Þegar við erum með neikvæðan farangur þá höktum við, - ég ætla ekki að skrifa hið neikvæða, því það sem við veitum athygli vex, heldur að veita athygli því sem kemur okkur áfram. 

LAUSNIN  - FARANGURINN OKKAR Á LÍFSGÖNGUNNI:         

ALLT SEM LEIÐIR OKKUR Á VEG KÆRLEIKANS TÖKUM VIÐ MEÐ .... og listinn er að sjálfsögðu ekki tæmandi:

ALÚÐ - ÁST

DUGUR

FEGURÐ - FYRIRGEFNING - FYRIRMYND - FRIÐUR

GLEÐI - GÆFA - GÓÐMENNSKA - GÓÐAR HUGSANIR

HEIÐARLEIKI - HEILINDI - HÓFSEMI - HEILT HJARTA - HUGREKKI - HRÓS -

JÁKVÆÐNI - JAFNRÉTTI -

KÆRLEIKUR - KJARKUR 


MILDI - MÁTTUR -

SAMVINNA - SAMGLEÐJAST - SAMSKIPTI - SÁTT - SANNLEIKUR - SAMHLJÓMUR

TRAUST - TRÚNAÐUR - TILFINNINGAR - TRÚ -

UMBURÐARLYNDI - UNAÐUR

VINÁTTA - VIRÐING - VÍÐSÝNI - VELVILD -VERÐMÆTI - VISKA - VON

ÞRAUTSEIGJA - ÞOLINMÆÐI - ÞOR - ÞAKKLÆTI

"ÉG ELSKA MIG ALLA/N OG VIRÐI, LÍKAMA MINN, SÁL MÍNA  OG HUGA MINN ... ÉG ER HEIL MANNESKJA ... "


"ÉG ELSKA NÁUNGA MINN EINS OG SJÁLFA/N MIG ... ÞESS MEIRA SEM ÉG ELSKA OG VIRÐI SJÁLFA/N MIG,  ÞESS MEIRA ELSKA ÉG NÁUNGA MINN ...  " 

Um Nýja testamentið sem gjöf Gídeon manna til skólabarna

Biblían er ekki bara til fróðleiks og ekki einungis ein bók í hilluna til að auðga menningarlæsi, - þó hún sé vissulega að mínu mati ómissandi - til að skilja menningu, sögu, listir o.s.frv.   Hún er yfirlýst trúarrit kristinna manna og í henni er boðskapur um Jesú Krist.  Margir segja hana heilagt rit. 

Nýja testamentið er, eins og menn vita,  hluti af þessari Biblíu.  Á þeim forsendum að hún er trúarrit finnst mér þessi gjöf tll skólabarna vera áróður og þá um leið boðskapur. 

Við verðum að huga að forsendum þess að lesa Nýja testamentið, en eins og við vitum eru í sumum tilfellum trúlausir/vantrúaðir betur lesnir í því en trúaðir. 

Forsendur lestursins getur verið til að kynna okkur söguna, til að þekkja efnið sem verið er að ræða eða til að leita andlegs innblásturs.  Stundum eitt, stundum allt þetta.

Sem móðir kvartaði ég undan því við umboðsmann barna á sínum tíma,  þegar börnin komu heim úr leikskólanum með litabók frá Landsbanka Íslands.

Kannski óþarfa smámunasemi hjá mér, eða hvað?  Ástæða mín var að mér fannst að börnin ættu að vera frjáls við utanaðkomandi áróður í leikskólanum.  Fræjum er hægt að planta snemma.  Það þarf alls ekkert að vera slæmt að vera í Landsbankanum og alls ekkert verra en öðrum bönkum,  en hver var ástæða markaðsstjóra Landsbankans fyrir því að gefa börnunum bækurnar - eintóm góðmennska í garð barnanna? 

Með því að gefa Nýja testamentið í skólanum er verið að ráðast inn í ákveðið rými, sem á að starfa í hlutleysi eins og mögulegt er,  þar sem nemendum er kennt að taka sjálfstæðar ákvarðanir,  greind þeirra og/eða náðargáfur þeirra eru kallaðar fram og í því starfi má ekki halda einu trúarriti að þeim frekar en öðru.  Annað hvort ættu allir bankarnir að gefa litabækur eða enginn.  Mitt val er enginn.

Ég reyni að byggja þessar pælingar mínar  sem mest á eigin hyggjuviti - sem ég reyndar trúi að mér sé gefið af Guði.  Guði  í alheims geimi og Guði í sjálfri mér - eins og stendur í ljóðinu hans Steingríms Thorsteinssonar. 

Guð er máttugri viska en sú að hún verði þögguð niður eða úthýst við að Nýja testamentinu verði ekki dreift í grunnskóla.  Af hverju menn sækja þetta svona stíft?  Er kannski vegna einhvers konar hefðar, sem er meira að segja orðin að rómantík hjá sumum eða nostalgíu,  menn minnast þeirrar stundar þegar þeim var gefið Nýja testamentið og þar fram eftir götunum?

Verðum við ekki að sætta okkur við að heimurinn er fjölmenningarlegur og taka tillit til þeirra sem vilja annað og velja annað en við? 

Má ekki bara fara einhvern þann veg að Gídeon menn gefi þeim sem þess óska - og annað hvort sé það sótt til þeirra, eða auglýstur tími þar sem þau sem hafa áhuga geti sótt sitt eintak í viðkomandi sóknarkirkju?   Nú eða einfaldasta leiðin - gefa þeim sem hafa tekið þá ákvörðun að fermast í fyrsta fermingarfræðslutímanum?

Ljóðið hans Steingríms:

Trúðu á tvennt í heimi.
Tign sem æðsta ber.
Guð í alheims geimi.
Guð í sjálfum þér.

Elskaðu náungann eins og sjálfa/n þig...

Offita og anorexía heilans .. meðvirkni? ..

Fyrir u.þ.b. ári síðan fór ég á meðvirkninámskeið í Skálholti og þar kynntist ég Lausninni (í tvöfaldri merkingu þess orðs), - þar opnaðist mér sýn á mannlífið og sjálfa mig sem aldrei fyrr.  Lærði að fella fullkomnunargrímuna og hafa hugrekki til að játast sjálfri mér sem manneskju. það var að sjálfsögðu fyrsta skrefið af mörgum sem ég hef tekið sl. ár, - og það er ekki eins og ég hafi ekki verið búin að vera í leit að svörum í mörg ár og búin að safna miklu efni í mína "körfu" fyrir,  en það er eins og ég hafi náð að "safna mér saman" þegar ég áttaði mig á hvað var raunverulega í gangi. En að sjálfsögðu var það meðvirkni, en um hana má lesa t.d. hér á doktor.is  -  þetta er ekki beinlínis sjúkdómur, og þó -  og a.m.k. mein þá helst samskiptalegt mein.

Það er það að vera óvirk eða vanvirk, virka ekki nema með samþykki annarra, vera háð áliti annarra og upplifa sig minni en aðra og ómerkilegri.

Meðvirkni er að sjálfsögðu líka týnd sjálfsmynd - því að sjálfsmyndin hefur týnst einhvers staðar á lífsleiðinni og það byrjar alltaf í bernskunni. Sjálfsmyndin verður einhvers konar spegilmynd forfeðra-og mæðra, og blanda af því sem við höfum tínt saman af viðhorfum og lærðum viðbrögðum í gegnum tíðina. En við sjálf erum hvergi sjáanleg. 

Fjölskyldan getur hafa  verið alveg "normal" en allar normal fjölskyldur glíma við vandamál og allar fjölskyldur eru ófullkomnar, enda fegurð mannlífsins og verkefni sem birtast í ófullkomnleikanum. 

Á sama hátt og við upplifum okkur aldrei nógu góð, verðum við aldrei nógu mjó eða aldrei nógu góð í neinu. 

Á námskeiðinu mínu í Skálholti sá ég fyrst bókina "Women, Food and God" - "An unexpected Path to Almost Everything" ..  og keypti hana síðar þegar ég var á ferðalagi í Boston.  Ég gjörsamlega "át" bókina, fannst ég hafa fengið opinberun og fyrsta hugmyndin var að kenna það sem þar kom fram - eða að "dreifa fagnaðarerindinu" ...   

Geneen Roth, höfundur bókarinnar hafði fundið sér útgönguleið eftir margra ára ströggl, við alls konar og óteljandi megrunarkúra.  Hún hafði verið að "borða" Guð - deyfa tilfinningar - á flótta frá sjálfri sér .....og Guði.  Svipað og talað er um varðandi alkóhólisma "drinking god out of a bottle" ..  það er verið að fylla upp í tómarúm, flýja tilfinningar, hugga sig, flýja lífið ... 

Hennar guðsmynd er svipuð og segir í ljóðinu;  "Guð í alheimsgeimi og Guð í sjálfum mér" sem er einn og sami guðinn -  .. Guð sem er máttur og Guð sem er kærleikur, - en ekki gamall síðhærður (og reiður) karl. 

Þegar við erum á þessum flótta þá flýjum við líka tilfinningar okkar, m.a. vegna þess að við kunnum ekki annað, það eru viðbrögðin sem við lærðum í bernsku, og mögnuðust í gegnum skólagönguna, sambandið, hjónabandið eða bara í gegnum samskipti við annað fólk. 

Flóttinn frá sjálfum okkur felst m.a. í því að meta okkur út frá hinu ytra, en ekki innra verðmæti. 

Okkar innra verðmæti helst nefnilega óbreytt ALLTAF! .. En við skiljum það ekki og náum ekki að komast þangað þegar við erum föst í að meta okkur út frá ytri aðstæðum, menntun, útliti, efnahag o.s.frv. - allt út frá hvernig aðrir sjá okkur. 

Út frá þessum pælingum og út frá bók Geneen Roth um að komast heim til okkar sjálfra, fór ég því af stað með námskeiðið "Í kjörþyngd með kærleika" -  en í raun fjallar námskeiðið ekki um vigtina, heldur um að komast á þann stað að hætta stríðinu við vigtina.  

Kjörþyngdin er þó mikilvæg - alveg eins og við viljum vera í kjör aðstæðum.  Kjöraðstæður okkar eru þokkalega breiður millivegur, - hættumörk þessa vegar eru á sitt hvorum vegarkantinum þegar við erum komin í OF eða VAN. 

Þegar við erum komin í OF eða VAN erum við komin í sjálfskaðandi hegðun, t.d. eins og anorexíu (VAN) eða offitu (OF)   Öll fíkn og áráttuhegðun er svona út fyrir vegarkantinn og það getur verið erfitt að komast aftur upp.  

Þessi sjálfskaðandi hegðun er þó alls ekki alltaf mæld með vigt.  Margir upplifa sig OF eða VAN á sálinni. Þú getur verið í "Kjörþyngd"  með því að lifa á kaffi og sígarettum, eða eftir að hafa tekið einhvern duftkúr og það gerir þig ekki heilbrigðari en manneskjuna sem er 20 kg of þung.  

Dapurleikinn og meðvirknin hverfur því miður ekki með kílóunum.  Það sama gildir um anorexíusjúkling, þó að hann komist tímabundið í kjörþyngd þýðir ekki að sálin sé læknuð.

Þegar verð er að fara í kúra, átak og fleira erum við að þurrka upp poll sem er á gólfinu.  Við náum að þurrka hann upp, en hann kemur nær undantekningalaust aftur - og verður jafnvel stærri.  

Eftir sitja vonbrigði, skömm, upplifunin að hafa mistekist o.s.frv.  Megrún og kúrar eru því gagnslausir og jafnvel skemmandi.  Það VERÐUR að taka manneskjuna fyrir sem heild. Líkama og sál, - Líkaminn verður að vinna með huganum og öfugt. 

En hvað á þá að gera ef að pollurinn kemur alltaf aftur? .. Þurrka meira, - já, það er ein aðferð, en "insanity is doing the same thing over and over again and expecting different results" .. Er það ekki svolítlil klikkun?  ... Við sjáum pollinn hverfa, verðum hoppandi glöð, - stutt fix, - en svo er það búið - hann fer að myndast aftur. 

Þá er kominn tími á að skoða hinn leka krana. Hér þarf að skoða lögmál orsaka og afleiðinga. 

Að þurfa að standa í endalausu stríði við vigtina og hafa vigtina hreinlega á heilanum og upplifa skömm vegna þess að okkur tekst ekki að halda í horfinu, eða fara út í ofstjórnun þannig að við erum eins og herforingjar með svipu á okkur, er bara hreint ekkert í boði lengur. 

Við verðum að gera við hinn leka krana, fá "pípara" í verkið með okkur, - laga okkar innri stíflur og skoða af hverju kraninn lekur? ..  Var einhver sem rakst í hann?  Gerðist eitthvað á leiðinni sem varð til þess að kraninn lak? ... Kranar geta lekið af mismunandi ástæðum alveg eins og við getum verið meðvirk,  haft of - eða vanstjórn. 

Við sjálf erum ekki vandamálið. Við sjálf erum ekki biluð. Heldur höfum við tileinkað okkur hegðun hins leka krana, - og við getum af-tileinkað okkur þessa hegðun. Endurprógramerað okkur til þess að við hættum að láta stjórnast af umhverfinu, láta mat stjórna lífi okkar, eða aðra fíkn.  

Einhvers staðar, yfirleitt snemma á lífsleiðinni, höfum við farið að tileinka okkur eðlileg viðbrögð við óeðlilegu umhverfi.  Óeðlilegum skömmum, vanvirðingu o.s.frv.  Við þurfum að læra sem fullorðnir einstaklingar að taka ábyrgð á okkur sjálfum og þar að auki leiða okkar innra barn út úr þeim aðstæðum sem gerðu það að verkum að við týndum sjálfsmynd okkar. - Leiða barnið að speglinum, - sýna því hvað það er fallegt, yndislegt og óendanlega verðmætt - alveg eins og það er NÚNA. 

Ekki eftir 10 kíló, ekki þegar það hefur lokið stúdentsprófi, ekki þegar það er komið með milljón í tekjur á mánuði .. barnið er akkúrat eins verðmætt og við fæðingu, NÚNA. 

Það er gert með huglægum æfingum, staðhæfingum, með endurtekningum, með jákvæðni, með samvinnu, nýrri hugsun, samtakamætti líkama og hugsunar. Þetta er gert með trú, trú á þinn æðri mátt, hvaða nafni sem þú vilt kalla hann. 

Þetta er grunnurinn að námskeiðinu sem ég er nú að fara að kenna fyrir konur,  og viðtöl þegar hafin, sem ég kalla "Í kjörþyngd með meðvitund og kærleika" -  en réttnefni væri eflaust 

"Hættu stríðinu við sjálfa þig, taktu sjálfa þig í fangið og farðu að elska þig" ...  

 Ef þú elskar þig, virðir og treystir (trúlofast sjálfum/sjálfri þér) þá viltu þér, líkama þínum og sál,  aðeins hið besta. Þú setur sjálfa/n þig í forgang, því að til að hjálpa barni þarftu að taka inn súrefnið fyrst fyrir sjálfa/n þig. 

Þegar við "föttum" þetta og förum að lifa eftir því, þá getum við farið að lifa lífinu eins og okkur er ætlað að lifa því en ekki bara "þrauka" lífið eins og margir eru því miður að gera. Of-eða vanþyngd birtist bara stundum á yfirborðinu, - en andlegt ofbeldi er ekki síður alvarlegt en líkamlegt. Þess vegna er ekki skrítið þegar ein kona sagði við mig: 

"Ég vildi að ég væri 150 kíló svo það sæist utan á mér að ég er í svo miklu stríði" .. 

Við erum í stríði við okkur sjálf, hryðjuverkamenn á okkar eigin líkama og sál - hver er það sem talar oftast niður til okkar? - Hver er það sem býður leigjendum í höfuðið án húsaleigu?  Hver er það sem leyfir sér að öfundast og tala illa um aðra, en vita það samt að það hefur engin áhrif á aðra bara mann sjálfan? ... Hver er það sem blekkir þig? ... Hver er þín stærsta hindrun í að ná árangri? .. 

 Of-eða vanstjórn hvort sem það er með mat, áfengi, eða öðrum flótta er oft aðeins skortur á nánd, skortur á útrás tilfinninga, skortur á eðlilegu, mannlegum og góðum samskiptum. 

Stundum skortur á heiðarleika, og ekki síst heiðarleika við okkur sjálf.

Hér les Geneen Roth upp úr bók sinni, Women, Food and God. 

 

Hamingjustuðullinn ...

Ég hef undanfarið verið að mæta fólki í viðtali, yfirleitt vegna þess að það vill bæta líf sitt. Það er að sjálfsögðu jákvætt skref að taka, að gera sér grein fyrir að eitthvað vantar upp á og viljinn til að bæta lífsgæði sín er jafnframt viljinn til að elska sig og virða. 

Það kemur á óvart, og þó ekki, hversu margir eru að þrauka lífið en ekki lifa því.  Það kemur ekki á óvart að því leyti að ég hef sjálf verið stödd nákvæmlega þar.  Þá skoraði ég ekki hátt á hamingjuskalanum eða hamingjustuðlinum.  Ég fór þá að vinna í MÉR, afla mér þekkingar, lærdóms og gera æfingar, hugleiða, stunda útiveru og hreyfing og fara með jákvæðar staðhæfingar sem eru mér orðnar jafn eðlilegar og að anda: 

"Ég samþykki mig, ég virði mig, ég fyrirgef mér, ég elska mig" .... fyrst var þetta stirt, en svo kemur þetta eðlilega og árangurinn birtist í því að hamingju"hitamælirinn" hækkar og mér líður alltaf betur og betur.  Við erum alltof mörg sem höfum ekki haft nógu gott sjálfstraust þrátt fyrir að hafa ÖLL hafsjó af hæfileikum, möguleikum og getu til að gera það sem hugur okkar og HJARTA vill.  Við erum kannski ekki nógu dugleg að spyrja hjartað.  Ekki nógu dugleg við að stoppa og spyrja okkur hvað það er sem við raunverulega viljum, og síðan að framkvæma það. 

Framkvæmdin byrjar alltaf í smáum skrefum, en aðal málið er að byrja að hreyfast en ekki standa í stað. 

Eins og fram kemur í blogginu sem ég skrifaði á undan, þá eru það lögmál árangurs að okkur verður að líka við okkur sjálf.  Það er það sem kemur okkur á hreyfingu.  "It moves us" .. sem getur þýtt að það hrærir við okkur, eða hreyfir okkur. 

Ég er endalaust þakklát fyrir það sem ég hef lært að uppgötva; þ.e.a.s. mitt innra verðmæti. Innra verðmæti kemur þegar við förum að samþykkja okkur algjörlega án utanaðkomandi hluta, starfs, menntunar, þjóðfélagsstöðu, útlits o.s.frv.  Það gerist ekki á einum degi, en það kemur stig fyrir stig. 

Það gerist ekki bara með því að sitja kyrr og hugsa góðar hugsanir, en góðar hugsanir skaða ekki, en þeim verður að fylgja framkvæmd.  

Framkvæmd sem felst í því að virða sig, líkama sinn og sál, því við erum ekki síður líkami en sál. 

Þegar okkur líður vel í líkamanum þá fylgir sálin og öfugt.

Að öfunda aðra, tala illa um, baktala fólk - og neikvætt sjálfstal og neikvæðni almennt, hefur allt sömu áhrif, það brýtur okkur SJÁLF niður. 

Góð samvera - útivist - náttúran - hreyfing og samtal eru hlutir sem skipta líka máli hvað varðar lífsgæðin.  

Það er gott að vera ein/n við og við í fullvissunni um það að þú átt einhverja að sem þykir vænt um þig og þér þykir vænt um. 

Við sem trúum á æðri mátt/Guð/innri mátt eða hvað sem þú vilt kalla það finnum það að við erum aldrei ein og það er notalegt að vita af því, en svo sannarlega þarf fólk á fólki að halda líka. 

En hvað um það,  það er hægt að losna úr gömlum farvegi - en það er aðeins ein manneskja sem getur tekið ákvörðun um það.  Ef þú skorar lágt á hamingjuskalanum, þá þarftu að spyrja þig hverju þú getur breytt og hverju ekki og þá fara að taka skref að því að breyta, - og sætta þig við það sem er óbreytanlegt - og jafnvel bara umvefja það með ást og umhyggju. 

Við höfum val um líkamlega fæðu og við höfum val um andlega fæðu. 

Á sama hátt og við þekkjum hvað gerir okkur illt og er okkur vont líkamlega, þá ættum við að vanda okkur við hina andlegu fæðu.  Eckhart Tolle furðar sig á því að fólk skuli borga peninga til að horfa á ofbeldismyndir, en vera samt andstæðingar ofbeldis.  Það er "food for thought" 

Við erum ekki ómissandi við að fylgjast með sorgar-og hryllingsfréttum sem gerast hér heima og útí heimi.  Ef að það hefur vond áhrif okkur, við erum viðkvæm fyrir þeim, þá bætum við ekki heiminn - við að leggja okkur sjálf á vogarskál þeirra sem líður illa.  

Það besta sem þú getur gert fyrir heiminn er að gæta að þér, huga að þér og líðan þinni. 

Eftir því fleiri sem eru hamingjusamir og líður vel þá hækkar hamingjuskali heimsbyggðarinnar. 

Ég setti hér til hliðar hamingjuskalapróf, taktu endilega þátt - 10 þýðir að þú ert hoppandi kát/ur og glöð/glaður nú eða bara 100% sátt/ur við þína stöðu, en 1 þá ertu virkilega ofan í "holunni" sem margir þekkja.  það sér enginn hver þú ert, - en ef þú vilt skrifaðu þá gjarnan athugasemd og segðu frá þér, - og gjarnan ef þú kannt "hamingjuráð" til að deila með öðrum. 

Hvar staðsetur þú þig í þessari mynd? -