"Missti lífsviljann eftir að hafa farið inn á kommentakerfi DV" ..

Eftirfarandi er dagbókarfærsla sem ég færði í morgun, 6. október 2013,  á heimsíðu framboðs míns til embættis sóknarprests í Staðastaðarprestakalli.  Þar er m.a. umfjöllun um þessa fyrirsögn, en þetta heyrði ég í útvarpinu á leið til vinnu. - En lesist nánar hér: 

 

Góðan dag elskurnar,

Í gær ávarpaði ég ykkur með vinur/vinkona - og nú eruð þið "elskurnar" - því við erum auðvitað öll elskur og elskuð. Það er alltaf einhver sem elskar okkur,  og ekki verra ef við gerum það sjálf.

Það hefur ekkert með sjálfselsku að gera, s.s. í merkingunni að vera eigingjörn.  Heldur merkingunni að virða sig og þykja vænt um sig, elska sig nógu mikið til að vilja sér gott.

Námskeiðið mitt "Lausn eftir skilnað" - gekk vel, það voru átta konur sem voru mættar í þetta sinn. Það er fullkomin stærð á hópi, en sjö - tíu er viðmiðið þar sem farið er í tilfinningavinnu, eins og ég kalla það.  Það er mikilvægt að halda utan um slíkan hóp með alúð, trausti  og elsku.

Um leið og fólk safnast saman í ákveðnum tilgangi, er komið samfélag - eða félagsleg festi, eins og er talað um í félagsfræðinni. Þessi festi á ekkert skylt við hálsfesti, en ég notaði hana samt til að útskýra í kennslunni, - að hver manneskja er eins og perla, og síðan þegar við komum saman myndum við perlufestar.

Við tilheyrum mörgum perlufestum, en erum jafnframt ótrúlega flott ein og sér.  Það eru því alltaf perlur sem mæta á námskeiðin mín, perlur sem eru ólíkar, en allar jafn verðmætar, enda skapaðar af sama skaparanum!

Ég gerði nú ekki mikið meira þennan daginn en að leiðbeina á námskeiðinu, - ég hafði skrifað svolítið um morguninn,  en keyrði svo upp í Skorradal seinni partinn og mætti beint í Spaghetti Carbonara -  sem var allt of gott.  Við horfðum svo á þátt með Sigga Hlö og skellihlógum að danstöktunum hans.  Þar var hún mætt hún Sigga Lund, en við erum orðnar ágætis vinkonur í gegnum stutt en mjög ánægjuleg kynni.   Ég hef stundum spjallað í útvarpsþættinum hennar,  þar sem hún spyr mig út í pistlana mína.

Síðan var tekin pása frá sjónvarpinu og Jón bóndi,  Kolbrá dóttir hans og ég spiluðum Yatzee -  sem okkur finnst ekki leiðinlegt! - sem endaði með sigri bóndans.  Ég hef svo gaman af því að spila, hvort sem það er spil eins og Fimbulfamb, eða Kani.

Vegna þess að ég vaknaði fyrir sex í gærmorgun, var ég orðin lúin tók ég "Power nap" eða orkusvefn í sófanum,  svo ég næði aðeins að rabba við bóndann fyrir svefninn. -  Það er gott að vinda ofan af deginum, ræða um það sem við höfum verið að sýsla o.fl.

Í gærmorgun á leiðinni í vinnuna heyrði ég brot af viðtali við mann sem sagði: "Ég fór inn á kommentakerfi DV og missti lífsviljann" - og það var auðvitað bara húmor, svolítið svartur, en ég held það átti sig flestir á hvað hann meinti.  Það er svo lýjandi að lesa niðurrífandi athugasemdir og neikvæðni. -  Neikvæðni er smitandi og það að beina athyglinni stöðugt í neikvæðan farveg og að því sem miður fer eykur á neikvæðni.

Á námskeiðinu rifjaði ein konan upp fyrir mér  bók sem heitir Power, og er eftir höfund "The Secret" -  "The Power" er "LOVE" - þ.e.a.s. kærleikurinn, ástin, elskan.  Mér finnst orðið elskan svo fallegt, og milt, kærleikurinn er oft smá töffari, ef segja má að orð séu töffarar. Ég fór inn á Youtube og hlustaði á hluta af þessari bók,  og fékk innblástur til að skrifa eftirfarandi:

Jákvæðar hugsanir eru hugsanir um það sem við elskum, - langar í o.s.frv. - Neikvæðar hugsanir eru hugsanir um það sem við elskum ekki, og langar ekki í. Hugsum um það sem við elskum, meira en það sem við elskum ekki. -  

Tölum  um það sem við elskum  Við elskum heilsu, elskum hamingju, tölum um það sem gekk vel í dag og þökkum það sem gladdi okkur í dag. Tölum um kosti makans, kosti barnanna, kosti vinanna, kosti okkar sjálfra. - 

Það sem þú veitir athygli vex 

Tökum ákvörðun um betra líf - stillum fókusinn á gleðina og það og þau sem við elskum. - 

Elskan er hin jákvæða orka lífsins, elskum meira og óttumst minna. 

Ég held að það væri snjallt að hafa eftirfarandi tilvitnanir úr Biblíunni í huga þegar við erum að tjá okkur um og við annað fólk.

"Talið ekki illa hvert um annað, systkin."  Jakobsbréfið 4.11

"Verið góðviljuð hvert við annað, miskunnsöm, fús til að fyrirgefa hvert öðru eins og Guð hefur í Kristi fyrirgefið ykkur."  Efesus 4.32

og svo aðal:

"Látið ekkert fúkyrði líða ykkur af munni heldur það eitt sem er gott til uppbyggingar."

Efesus 4.29

Það missir enginn lífsviljann ef hann les það sem er uppbyggilegt, og það ER hægt að beita uppbyggilegri gagnrýni.

Sólin er farin að skína í Skorradalnum,  kettlingarnir tveir Mia og Bomba farnir að leika og ég kippti tánum inn undir sængina  ..

Góðan dag og þökkum fyrir að það er alltaf einhver sem elskar okkur,  og ef við eigum erfitt með að elska okkur sjálf þá gerir Guð það - skilyrðislaust.

Það er m.a. dásemdin við elsku Guðs.

Það er einver svona "Oh, what a beautiful morning"  fílingur í mér. Vonandi í þér líka 

Síðan mín er www.kirkjankallar.wordpress.com  

(Ljósmyndari Jón Friðrik)

Staðastaðarprestakallið kallar á okkur átta ...

Heil og sæl sambloggarar á Moggabloggi sem og önnur sem lesa. -  Ég er að sækja um embætti sóknarprests í Staðastaðarprestakalli og er m.a. með síðu þar sem ég er að kynna mig og hægt að skoða ef smellt er HÉR. 

Svo er ég með stuðningssíðu á Fésbókinni og hún er HÉR.

Þakka allan veittan stuðning og meðbyr. 

Ykkar einlæg,

Jóhanna Magnúsdóttir, cand. theol.

 

Átta sóttu um stöðu sóknarprests

"Ég er ennþá með sólina í hjartanu" ... krúttfærsla

Ég starfaði um skeið í grunnskóla Borgarfjarðar, Hvanneyrardeild.  Þar eru kennsla fyrir börn í 1. - 4. bekk, en síðan fara þau í 5. bekk á Kleppjárnsreyki. 

Ég bauð nemendum nokkrum sinnum upp á létta hugleiðslu, þar sem við tókum sólina inn í hjartað, eins og ég kalla það.

Daginn eftir eina slíka hugleiðslu, þar sem ég stóð frammí í matsal skólans snemma morguns, mætir lítil skotta og kemur í útigalla og kuldaskóm og hallar sér að dyrastafnum og tilkynnir mér hátíðlega:

"Ég er ennþá með sólina í hjartanu" :-)

Börn eru bara dásamleg, og gaman ef við gætum tekið sólina svona auðveldlega inn.

 

Vegurinn "heim" varðaður með kærleika? ...

 

Næstum daglega stöndum við frammi fyrir einhvers konar vali, - veraldlegu vali eins og  hvað við eigum að hafa í matinn, og svo vali um viðhorf. -

Ákvarðanir eru teknar og við tökum stefnu samkvæmt þeim, og svo kemur eitthvað upp á og þá breytist stefnan.

Oft heyrum við sagt "Ég veit ekki hvað ég vil" -  eða "Ég veit ekki hvert ég er að stefna" -

Þetta þýðir þó varla að við vitum ekki neitt.

Við getum byrjað að stilla upp fyrir okkur það sem við vitum, - flest fólk vill t.d. frið, gleði, ást, styrk o.s.frv. -  Þá er hægt að setja fókusinn þangað, eins og fram kemur í síðustu færslu sem nefnist: Hókus Fókus.

Það eru nokkur ár síðan ég sá tilvitnun frá Carlos Castenada og er hún eftirfarandi:

"Does this path have a heart? If it does, the path is good; if it doesn't it is of no use."  

Það er gott að hafa svona vörður, vörður hjartans - kærleikans - á slóðanum okkar.  

 

 

Ef við lendum á gatnamótum og þurfum að velja á milli tveggja leiða, að spyrja okkur hvor leiðin færi okkur meiri kærleika, meiri ást - og þá allt sem áður er nefnt; gleði, frið og styrk. <3

 

Hallveig Halldórsdóttir (Halla) 19. maí 1928 - 9. september 2013.

 

Hallveig Halldórsdóttir fæddist í Hafnarfirði 19. maí 1928. Hún lést á gjörgæsludeild Landsspítalans í Fossvogi 9. september 2013.

Hallveig var aldrei annað en Halla frænka hjá mér, enda kallaði mamma mín hana alltaf það.   Mamma og hún voru systradætur og samferðakonur í gegnum lífið. 

---

Ég frétti af því í janúar að Halla frænka væri komin á spítala, en það var þegar ég var nýkomin heim eftir andlát Evu dóttur minnar og ekki beint móttækileg fyrir neinum fréttum.  

Síðar fylgdist ég aðeins með því og heyrði frá Rúrý frænku að hún væri enn á spítala, en svo fór það bara svona á bak við í undirmeðvitundina, þar sem ég var hreint út sagt of upptekin við sjálfa mig og að byggja upp grunn minn sem hafði hrunið. -  

Halla var ein af þessum englum í lifanda lífi og þegar ég hugsa til hennar minnist ég hennar hlæjandi.  Hún gat gert grín að sjálfri sér og séð björtu hliðarnar.  Engildómur hennar fólst m.a. í því hversu vel hún sinnti fólkinu í kringum sig, og hún var alltaf einstaklega góð við mömmu,  natin að heimsækja hana þegar hún stóð enn uppi  og keyrandi um (komin á níræðisaldur).  

Halla var mikill sólardýrkandi og kannski táknrænt og ekki tilviljun að hún var búsett í götu sem heitir Sólheimar! -  Þar nýtti hún alla sólargeisla og var fljót að planta sér á stól úti á svölum þegar sólin skein. 

Halla tók inn sólargeislana og gaf sólargeislana. Einstaka sinnum kíkti ég í mat eða kaffi til Höllu í Sólheimana,  en það var þó oftast þegar hún var að hýsa móðursystur mínar sem eru búsettar í Ameríku,  þær Möggu eða Dúddu,  en Magga er nú hér á landi og fylgir Höllu síðustu sporin.

--

Þegar við systkinin sáum hvert stefndi með móður okkar sem lést 10. september sl. - reyndi systir mín að ná sambandi við Höllu í gsm síma,  en búið var að aftengja númerið. -  Þetta var 8. september sl.  Hún lét mig vita að hún hefði ekki náð til Höllu og við áttuðum okkur á því að líklegast væri hún enn á spítalanum og við höfðum ekki haft "rænu" á að forvitnast nánar út í það.  Þennan dag lá ég og hvíldi mig og fékk þá þessi "sendingu" í kollinn að líklegast ætluð þær mamma að fara samferða úr þessari jarðvist. 

Svo fékk ég símtal, nokkrum tímum síðar,  um það að Halla frænka blessunin væri dáin.  

Já, þær fylgjast að frænkurnar Halla frænka og mamma,   inn í eilífðina,  en hálfur sólarhringur leið á milli þeirra að þær kvöddu.  Það er svolítið merkilegt,  finnst mér. 

Gengin er GÓÐ kona,  og hláturinn hennar mun lifa í minningunni að eilífu og votta ég hennar nánustu samúð mína,  því mikill er missirinn af sólinni sem Halla bar með sér,  en það er huggun harmi gegn að  hún hefur líka skilið eftir sig marga sólargeisla sem okkur er frjálst að nota.

Hún situr væntanlega á himnasvölum og nýtur sín í eilífðinni ásamt öðrum þeim sem farin eru úr jarðvistinni. 

Takk fyrir að vera svona skínandi  fyrirmynd kæra Halla frænka.

 

Útför Höllu fer fram í dag kl. 13:00 í Hafnarfjarðarkirkju. 

Tökum ábyrgð á eigin lífi ...

Gríðarlega mikið álag virðist nú vera á læknum þessa lands, álag á spítulum o.fl.

Við verðum líka voðalega mikið veik, og við vitum að margt af því sem veikir okkar er af eigin vanrækslu. 

Það vita held ég langflestir landsmenn,  hvað er hollt og hvað er óhollt,  að hreyfing er vitamín númer 1,  að reykingar eru fjandanum óhollari, að áfengi í óhófi er eitur, að offita drepur o.s.frv.

SAMT stundum við þessa hægfara sjálfstortímingu. 

Það vilja fæstir gera sér þetta,  en fólk ræður ekki við sig og sinn frjálsa vilja.

Spítalar taka við afleiðingum, en vinna voðalega lítið í forvörnum eða orsökum. 

Það er á ábyrgð hvers og eins okkar að íhuga hvort að við séum að gera eitthvað í okkar lífi sem stefnir okkur í voða.

Neikvæðar hugsanir og neikvæðni er eitt af því sem mætti bæta á listann sem ég byrjaði á hér að ofan. 

Það er hægt að ná árangri að betra lífi, - og þannig vinna sameiginlega að því að ekki sé eins mikil þörf fyrir spítala - fyrir lyf o.s.frv.

Ég bjó mér til lista yfir atriði sem stuðla að betra lífi - og meiri lífsfyllingu. 

1.  Ástundum þakklæti – því þakklæti leiðir til gleði og gleði til árangurs.  Það er hægt að "mótivera"  hugann með því að skrifa þrjú þakklætisatriði niður á hverju kvöldi, eitthvað hversdagslegt og það sem okkur þykir sjálfsagt, en gæti verið eitthvað sem önnur manneskja biður til Guðs að eiga.

2. Gerum okkur grein fyrir að tilgangur lífsins er gleði,  og alltaf þegar við stöndum frammi fyrir ákvörðunum þá veljum þá sem veitir meiri gleði.  (EnJOY life).

Það er mikilvægt að muna það að ef við ætlum ekki að sleppa því að reykja, borða rjómatertur og majones eða hvað við erum að gera, að gera það þá með ánægju.  Það er eins og nál sé að rispa vinilplötu þegar við erum að gúffa í okkur tertu og segjum við hvern bita, "ég á ekki að vera að þessu" - annað hvort að borða eða borða ekki,  reykja eða reykja ekki, - vera eða vera ekki.  Aldrei framkvæma neitt sem þú upplifir samviskubit um leið og þú gerir það,  það snýr upp á líkama þinn og býr til einhvers konar skammaræxli sem gerir okkur veik. 

3. Veljum góða andlega (og líkamlega) næringu,  við förum ekki í jákvæðnikúr, við breytum siðum okkar þannig að góð  næring er það sem við kjósum á diskinn okkar allt lífið. –  Þess meira pláss sem við gefum hinu góða því minna pláss er fyrir hið vonda. -

4. Forðumst að vera fórnarlömb,  klæðum okkur ekki í “fórnarlambsbolinn” á morgnana heldur “sigurvegarabolinn” –  berum höfuðið hátt.

5. Fyrirgefum, sleppum ásökunum – gerum okkur grein fyrir aðstæðum og skiljum þær, en notum hvorki fólk né aðstæður til að stimpla okkur inn í aðgerðaleysi og eymd.  Eymd er valkostur.

6.  Trúum að við fáum aðstoð lífsins, að þegar við segjum “já takk” að lífið komi til móts við okkur.  - Trúin er þessi hlekkur sem oft vantar þegar allt hitt er komið.  Þegar við vitum allt – t.d. hvernig við eigum að ná árangri – en við trúum ekki á eigin árangur.  Trúðu á þinn mátt og megin.

7.  Veitum athygli og virðum það góða,  okkar eigin kostum og kostum þeirra sem eru í kringum okkur.  Að veita athygli er svipað og að virða,

8. Ekki leita eftir elsku, gleði, skemmtun eða  þakklæti frá öðrum. Elskum, gleðjumst, skemmtum okkur og þökkum.  Við höfum uppsprettu þessa alls innra með okkur.  Okkur skortir ekkert.  Gleði laðar að sér gleði, elska laðar að sér elsku og þakklæti laðar að sér þakklæti. 

9. Leyfum okkur að skína, leyfum okkur að eiga allt gott skilið, verum að-laðandi, það þýðir að við fyllum á okkar eigin bikar – fyllum á hann með heilagleika sem við getum lært við hugleiðslu, yoga, bænir,  útiveru,  fjallgöngur eða annað sem við finnum að gefur okkur nánd við það sem er heilagt og tært.

10.  Gerum okkur grein fyrir því að hið andlega líf, vellíðan hið innra er undirstaða að betra veraldlegu lífi.

11. Verum heiðarleg og sönn,  gagnvart sjálfum okkur og öðrum. Heiðarleiki er grundvöllur góðra samskipta. Tjáum okkur opinskátt og segjum það sem við meinum, en förum ekki fjallabaksleið að efninu.  Tölum út frá hjartanu,  það þýðir að segja ég en ekki þú. “Mér líður svona þegar” .. í stað þess að ásaka “Þú ert ..”

12.  Sýnum samhug en verum ekki heimshryggðarkrossberar.  Heimurinn hefur ekkert gagn af okkur ef við erum gagntekin af sorg yfir atburðum sem gerast hinum megin á hnettinum.  Þá fjölgar bara fórnarlömbunum ef við erum orðin óstarfhæf eða máttlaus vegna þessarra atburða.

13. Lítum okkur nær.  Dokum við og lítum í eigin barm áður en við förum í það að dæma náungann.  Ef við erum vöknuð ekki dæma þau sem eru enn sofandi.

14. Þegar við lendum í stormi, myrkri, holu  - sem okkur líður illa í – hugsum ekki myrkur, heldur hugsum ljós.  Þá erum við lögð af stað út úr myrkri, holu, sorg.

15. Munum að þó að sælla sé að gefa en þiggja þá þurfum við líka að sýna þá auðmýkt að vera á þeim enda að þiggja. Þiggja hrós og þiggja hjálp. – Ekki vera of stolt,  -

15. Opnum hjörtu okkar, sýnum tilfinningar, höldum ekki leyndarmál sem skaða okkur,  virðum innri frið.

16. Elskum óvini okkar – óttann og skömmina, – “Kill them with kindness” – það þýðir að við eyðum þeim með elsku.  Rými þeirra minnkar og endar með því að við verðum að mestu óttalaus og förum að lifa af hugrekki. – Stundum elskum við mest með að sleppa tökunum – og af hverju ekki að sleppa tökunum á ótta, kvíða og afbrýðisemi? –   Stjórnsemi – það að treysta ekki er að óttast. “Faith or fear” –   Við óttumst það sem við þekkjum ekki, við óttumst óvissuna.  Óttinn og vantraustið er grunnur stjórnsemi og stundum verðum við hreinlega að sleppa tauminum því að okkur er farið að verkja – og leyfa lífinu að vera án okkar stjórnunar.

Biðjum um æðruleysi – til að sætta okkur við það sem við getum ekki breytt – sætta okkur við fortíð og fólk og fyrirgefa, okkar vegna. Biðjum um hugrekki til að breyta því sem við getum breytt, um hugekki til betra lífs, til að tjá okkur án ótta.  Biðjum um vit til að greina a milli þess sem við getum breytt og þess sem við getum ekki. –  Fortíð verður ekki breytt og fólki verður ekki breytt.

Sættum okkur við það sem er, eins og við höfum valið það – því út frá sáttinni hefst nýr vöxtur – ekki fyrr. 

Lífskrafturinn er kærleikur,  allt sem við gerum, setjum kærleikann inn í þá jöfnu og munum að meðvirkni er ekki góðmennska,  hún er vankunnátta í góðmennsku og hún er í raun eigingjörn góðmennska. –  Við erum ekki að leyfa fólki að takast á við þeirra eigin áskoranir í lífinu,  við erum að stela sjálfstæði, stela virðingu.

Mesti kærleikurinn getur verið í þvi að setja fólki mörk.

Verum sjálf breytingin sem við viljum sjá hjá öðrum. Ergjum okkur ekki á þeirra vanmætti eða vankunnáttu, – verum okkar eigin bestu fyrirmyndir og þá um leið annarra.

Lifum heil og höfum trú.  

Tökum ábyrgð á eigin lífi og hættum að vanvirða líkama og sál, þannig að þau verði VEIK.

Við gerum það þegar við:

• Hugsum neikvætt í eigin garð ..
• látum annað fólk stjórnast með okkur ..
• afneitum tilfinningum okkar - og bælum - flýjum (leitum í fíknir)
• förum í kúra sem eiga að breyta lífi okkar á óraunhæfum tíma (megrunarkúrar eru þar verstir)
• teljum okkur ekki eiga neitt gott skilið og erum vond við okkur sjálf
• lifum í ásökun og dómhörku í eigin garð og getum ekki fyrirgefið
• við upplifum okkur sem fórnarlömb og kennum öðrum um allt sem miður fer í okkar lífi.

En svona að lokum;  elskum meira og óttumst minna.

 

Valgerður Kristjánsdóttir f. 3. nóvember 1926 d. 10. september 2013

 

Valgerður Kristjánsdóttir (Vala)  fæddist í Reykjavík 3.11. 1926. Hún lést á Droplaugarstöðum 10. 9. 2013.   Foreldrar hennar voru þau Kristín Þorkelsdóttir, f.  8. 8, 1891, d. 9. 12. 1982 og Kristján Jónsson, f.  1. 6. 1870, d. 5. október. 1946.  Valgerður  var ein af níu alsystkinum en hin eru Sigríður f.  3. 7. 1920  d. 24. 3. 2009,  Magnús  f. 22. 11. 1921, d. 5. 6. 1997, Hulda f. 22. 5. 1924, d. 26. 5. 1998, Kristján, f. 5.  7.  1925 d. 12. 1.  2007,  Sveinn, f. 7. 4. 1929,  Helga, f. 4. 10. 1930,  d. 15.3.2011.   Guðríður f. 20. 4. 1933  og Magnea f. 10. 12. 1934.  Valgerður  átti  fjögur hálfsystkini sem öll eru látin: Jón Magnús, sammæðra,  Steinunni, Magneu og Kjartan, samfeðra.

 

Hinn 10. 4. 1955 giftist Valgerður Magnúsi Björnssyni f. 19. 6. 1928 d. 8. 7. 1969.  Foreldrar hans voru þau Björn Magnússon, f. 17.5. 1904,  d. 4.2. 1997,  og Charlotta Kristjana Jónsdóttir, f. 6.6. 1905 d. 3.9.1977. 

Börn  Valgerðar og Magnúsar;  1) Björn  f. 2. 8. 1956,   maki Ragnheiður Halldórsdóttir f. 3. 1. 1957,   börn þeirra;  a) Birta f. 1980,  maki Rasmus Bjerrum f. 1986.  b) Magnús Heiðar f. 1983,  maki Katrín Jónsdóttir f. 1984,  sonur þeirra;  Júlíus Björn f. 2012.    c) Helga f. 1987.   2) Hulda Kristín f. 3. 1. 1958.   3)  Jóhanna f. 21. 11. 1961 , maki Jón Friðrik Snorrason f. 8.2.1962.   Börn Jóhönnu og  Jóns Þórarinssonar;  a)  Eva Lind f. 1981  d. 2013,  börn Evu Lindar og Henriks Jörgensen;   Ísak Máni f.  2004 og Elisabeth Mai f.  2009.    b) Jóhanna Vala f. 1986 og c)  Þórarinn Ágúst f.  1986,  barn Þórarins og Ástu Kristínar Marteinsdóttur;  Eva Rós f. 2010.  4)  Brynjólfur f. 21. 2. 1964,  maki Þóra Ingvadóttir 18. 9. 1963,  synir þeirra;  a) Kári  f. 1988 og  b) Ingvi f. 1994.  5) Charlotta Ragnheiður f. 19. 10. 1968,  börn Charlottu og Björgvins Más Kristinssonar:  a) Sara f. 1992  og  b) Már  f. 1996. Börn Charlottu og Steingríms Dúa Mássonar:   c) Ísold f. 2006  og d)  Rósa f. 2006. 

Valgerður lauk fullnaðarprófi frá Austurbæjarskóla, en fór ung að aðstoða við heimilisstörf á æskuheimilinu Njálsgötu 50, og síðar að starfa hjá Sundhöll Reykjavíkur.  Nokkrum árum yfir tvítugt  fór  hún til New York og dvaldi þar í fimm ár og kynntist í lok dvalarinnar eiginmanni sínum og barnsföður.   Þau bjuggu til að byrja með í Grænási Keflavíkurflugvelli þar sem Magnús starfaði sem flugumsjónarmaður en fluttu síðar á Grettisgötu 57 A, en þá var Valgerður húsmóðir en Magnús starfaði þá sem starfsmannastjóri hjá Flugfélagi Íslands.    Valgerður varð ekkja aðeins 42 ára að aldri.    Hún starfaði eftir það fyrst hjá Heimilistækjum og síðan hjá Verslunarmannafélagi Reykjavíkur þar til hún fór á eftirlaun.   Valgerður flutti eftir andlát Magnúsar á Háaleitisbraut og síðan Breiðholtið, Lengst af bjó hún ásamt börnunum í  Keilufelli og síðan flutti hún með tveimur yngstu í Austurberg.    Síðustu tuttugu árin bjó hún í Hvassaleiti 56.  

Útför Valgerðar  fer fram frá Bústaðakirkju í dag, 16. september og hefst athöfnin klukkan 13.00

 

Ég minnist mömmu á margan hátt,  minnist hennar frá sjónarhóli bernskunnar, unglingsins,  sem ungrar konu og svo frá mínum fullorðinsárum.  Þetta eru ólíkar minningar, og þegar horft er til baka þá áttar maður sig á stórkostlegum breytingum lífsins og það sem í raun er í gangi er stöðug endurnýjun. -

Minningarbrotin raðast upp, en þá er það fyrst frá Grettisgötunni,  mamma í blárri poplínkápu og með slæðu, mamma að fara á árshátíð í fallegum kjól með semelíusteinum og ég hlaupandi á eftir henni og bendi krökkunum í götunni á hana og segi hátt og snjallt með miklu stolti "Þetta er mamma mín" - því að svona glamúrdress var ekki daglegt brauð og þótti mér hún gríðarlega flott.   

 

Mamma var frjálsleg og víðsýn í barnauppeldinu, en um leið mjög reglusöm.  Hún leyfði okkur að "rústa" stofunni og byggja kastala úr púðunum úr sófasettinu og breyta þannig umhverfinu í leiksvæði, en þarna bjuggum við í lok Grettisgötutímabilsins, sjö manna fjölskylda í þriggja herbergja íbúð.

Eftir að pabbi lést 1969 fluttum við fljótlega á Háaleitisbraut og þar var miklu stærra rými til leiks,  og enn meira þegar við svo fluttum í Keilufellið, en þá höfðum við reyndar garð og allan Elliðaárdalinn í bakgarðinum.  Mamma vildi allt það besta fyrir börnin sín og líf hennar snérist að miklu leyti um okkur börnin fimm.  Reglusemi mömmu kom fram m.a. í því að það voru alltaf máltíðir á réttum tíma, hún snerti svo að segja ekkert áfengi og reykti ekki nema eitthvað til að vera með á tímabili.  Það var á þeim tíma sem boðið var upp á sígarettur í saumaklúbb, en mamma var einmitt í saumaklúbb sem hélst gangandi á meðan flestar þeirra héldu heilsu.

Mamma varð 86 ára og hennar ævi alla get ég ekki sett í þessa litlu minningu. Ég leit alltaf upp til mömmu fyrir hugrekkið að drífa sig út til Bandaríkjanna sem ung kona,  vera þar í fimm ár og svo var auðvitað yndislegt að þau pabbi hittust þar við lok dvalar hennar í landi hinna frjálsu. Heimilislíf okkar var alltaf svolítið litað af þessari lífsreynslu mömmu, en birtist m.a. í því sem hún reiddi fram til að borða,   en ameríska eplapæið, kleinuhringirnir og pönnukökurnar með sírópi voru þar á toppnum.

 

Mamma var mikið fyrir börnin sín, síðar barnabörn og enn síðar barnabarnabörnin. -  Hún ljómaði þegar hún sá litlu krílin og allt fram á síðustu daga var það hennar mesta gleði þegar yngstu fjölskyldumeðlimirnir komu í heimsókn á Droplaugarstaði, þar sem hún dvaldi síðustu æviárin.  Mamma var til staðar, svo að segja alltaf - en smátt og smátt fór andi hennar að undirbúa heimför.  Mér þótti það erfiðast þegar ég kom heim frá Danmörku eftir dauða Evu Lindar að geta ekki hlaupið grátandi í faðm mömmu og fengið huggun hennar.  Það var kannski þá sem ég fann verst fyrir því hve mamma var orðin veik og ég spurði mig "hvar ertu mamma?" -

Nú er mamma komin heim í faðm pabba á ný og til Evu Lindar.  Ég horfi eftir mömmu glæstri og fallegri og segi með stolti: "þetta er mamma mín."

Takk fyrir allt og allt elsku mamma,

Þín perla og óhemja

Jóhanna

 

Af hverju að blygðast sín fyrir brjóstin?

Þegar við erum börn þá skiptir okkur engu máli þó við göngum um nakin, - svona bara að okkur verði ekki kalt.  Við skömmumst okkar ekki fyrir nekt okkar. -   Svo á einhverjum tímapunkti þá þykir það ekki við hæfi að barn "striplist" - það er þó misjafnt eftir samfélagsgerð.  

Í Ameríku eru foreldrar sektaðir sé stúlkubarn topplaust við sundlaug,  jafnvel þó að engin séu brjóstin.  Í þyskalandi fer fólk í sameiginlega sturtuklefa og saunaböð, svo dæmi séu tekin.

Ég las frétt um það að drengir hefðu narrað unga stúlku til að senda mynd af sér topplausri og síðan fór sú mynd í birtingu um allan skólann - og elsku stúlkunni leið að sjálfsögðu illa.  Hún hafði látið narra sig og svo geta allir séð. -  Og þessi verknaður þessara aðila er að sjálfsögðu rangur og óheiðarlegur,  en skaðinn væri e.t.v. ekki svona mikill eða "skömmin" ef að við værum ekki svona viðkvæm fyrir nekt.   Og hvað þá að hún þyki það spennandi að það þurfi að dreifa henni á milli. 

Það er eðlilegt á Íslandi að klæða sig vel, því hér er kalt brrr...  Við þekkjum það að um leið og við erum komin á heitari staði,  þá er lítið mál að fækka fötum.  Bikiní hylja ekki mikið  - sum hver.  

Eva og Adam huldu nekt sína í Edensgarði vegna þess að þau voru óheiðarleg og borðuðu eitthvað sem var búið að banna þeim að borða.  

Af hverju þurfum við að hylja okkar nekt? - Höfum við eitthvað til að fela eða skammast okkar fyrir?

Er nekt klám, eða verður hún ekki bara klám í huga þess sem það hugsar?

Ég er ekki með svörin, enda alin upp í sama þjóðfélagi og í sömu heimsmynd og flestir sem koma til með að lesa þetta.  En mér finnst mikilvægt að hoppa svolítið útfyrir rammann við og við og spyrja "af hverju"  -  "af hverju er þetta svona - og af hverju hinsegin?" ..

Getum við gert betur?  

Takið eftir að þegar Adam og Eva höfðu verið óheiðarleg voru það þau sem skömmuðust sín,  og í tilvikinu sem ég vísa til eru það aðilarnir sem plötuðu fram myndina sem eru óheiðarlegir svo skömmin liggur að sjálfsögðu þar en ekki hjá stúlkunni sem treysti. - 

 

Biskup Þjóðkirkjunnar tali á Hátíð vonar - rétt eða rangt?

 

Margt hefur verið rætt varðandi Hátíð vonar, - og pistilinn "Elskan mín, ástin mín, skammastu þín" skrifaði ég m.a. í tengslum við umræðuna sem kom upp varðandi Gay Pride og viðbrögð. 

Það er ýmislegt sem er gott að hafa í huga þegar við tökum afstöðu eða látum okkar álit í ljós.   

Get ég horft á atburðinn frá sjónarhorni kærleika og skilnings - með samhug?  -  Lífið er ekki í svart hvítu - heldur í lit,  eins og regnbogafáninn ber með sér.

Annað sem er eitt af því sem ég kalla; einkennum andlegrar vakningar" er að við skulum varast að dæma of hart þau sem eru sofandi þegar við teljum okkur sjálf vöknuð.  Svipað og sá sem hættir að reykja verði ekki of dómharður á athafnir þeirra sem enn reykja.   

Getum við sett okkur í fótspor þess sem hefur verið alin/n upp í harðri sértrúarstefnu eða bókstafstrú þar sem sjálfstæð hugsun er nær bönnuð?  Hvar værum við sjálf stödd þá?  

Talað hefur verið um "hatursumræðu" - en þetta er ekki hatur, heldur ótti,  ótti við það sem fólk ekki þekkir.   Oft er talað um fordóma sem fáfræði. 

Ótti og traust/trú eru andstæður.  

Ef við trúum af einlægni og með öllu hjarta óttumst við ekki.   Við treystum Guði og látum af stjórnsemi og sletturekuskap faríseanna, sem telja sig réttláta.

Fyrst þegar ég heyrði af því að sr. Agnes ætlaði að tala á þessari hátíð fannst mér, eins og mörgum, rétt að hún myndi halda sig frá,  en ef ég nota áðurnefndar forsendur og það sem hér er sagt að framan,  þá getum við alveg tengt þetta við frásögu í Biblíunni.

 Sagan er sögð í Matteusarguðspjalli (9:10-9:17):

Nú bar svo við, er Jesús sat að borði í húsi hans, að margir tollheimtumenn og bersyndugir komu og settust þar með honum og lærisveinum hans. Þegar farísear sáu það, sögðu þeir við lærisveina hans: ,,Hvers vegna etur meistari yðar með tollheimtumönnum og bersyndugum?`` Jesús heyrði þetta og sagði: ,,Ekki þurfa heilbrigðir læknis við, heldur þeir sem sjúkir eru. Farið og nemið, hvað þetta merkir: ,Miskunnsemi vil ég, ekki fórnir.` Ég er ekki kominn til að kalla réttláta, heldur syndara.` 

Ég held reyndar það þurfi einfeldning til að sjá ekki samlíkinguna þarna,  - biskup er ekki að samþykkja dóma Graham (sem er þá tollheimtumaðurinn/syndarinn í þessari dæmisögu)  með því að tala á samkomunni,  og ég tel það mun betri nálgun hjá henni og kærleiksríkari en að halda sig fjarri. 

Kristin trú snýst m.a. um að setja ljós þar sem myrkur er.   Hvernig á biskup að vera ljós þessum manni og hans líkum ef hún mætir þeim ekki og lýsir?  Við fermingu játumst við að gera Jesú Krist að leiðtoga lífsins og það væri skrítið ef biskupinn fylgdi ekki þeim leiðtoga. 

Meira úr Mattheusarguðspjalli:  

"Þér eruð ljós heimsins. Borg, sem á fjalli stendur, fær ekki dulist. Ekki kveikja menn heldur ljós og setja undir mæliker heldur á ljósastiku og þá lýsir það öllum í húsinu. Þannig lýsi ljós yðar meðal mannanna að þeir sjái góð verk yðar og vegsami föður yðar sem er á himnum."

Ég tel að biskup sé að fylgja þessum boðskap guðspjallsins og því sé það fjarri að hún sé að samþykkja samkynhneigð sem synd,  eða að taka á nokkurn hátt undir hugmyndir Grahams um hana með því að tala á Hátíðinni,  heldur einmitt hið gagnstæða.

Það að tala ekki saman leysir aldrei nein deilumál - tölum saman en ekki sundur.  

Við erum öll eitt.

Það er svo gott að hafa það í huga, eins og fram kemur í bréfi Páls postula til Galatamanna: 

"Hér er enginn Gyðingur né grískur, þræll né frjáls maður, karl né kona. Þér eruð allir eitt í Kristi Jesú." -   Þessu hljótum við, sem teljum okkur kristin,  að trúa.  

Hér má svo smella yfir í pistilinn "Elskan mín, ástin mín, skammastu þín."

þennan pistil vil ég svo enda á sama hátt.

Elskum meira og óttumst minna.   

 

Morgunhugleiðsla í boði "hússins" ...

Býð lesendum moggabloggs upp á einfalda og þægilega morgunslökun og hugleiðslu ;-)

Smellið á hlekkinn HÉR. 

Love all - serve all.