22.9.2014 | 00:15
Helgin í Kolaportinu ..
Ég er ein af þeim örfáu sem á of mikið. Of mikið af fötum, of mikið af skóm, of mikið af bókum, of mikið af alls konar skrautmunum ... Já, eru það annars ekki bara örfáir sem eiga of mikið? -
Og þó ég eigi of mikið, á ég örlítið í samanburði við aðra, sem eiga fulla bílskúra og geymslur - kannski vegna þess að ég hef flutt ört og því sorterað mikið. Samt á ég of mikið til að komast yfir að nota.
Ég tók mig því til í vikunni og tók saman í poka og töskur umframmagnið og pantaði bás í Kolaportinu. - Síðast þegar ég gerði það, var Kolaportið staðsett í Seðlabankahúsinu, - og eru það u.þ.b. 25 ár síðan!
En ég s.s. lét verða af þessu, og var þar laugardag og svo "Annan í Kolaporti" - eða sunnudag. -
Kolaportið kom á óvart, en eftirfarandi skrifaði ég á tímalínuna mína á fésbókinni þegar ég kom heim:
" Jæja - Kolaportsævintýrið á enda. Ég hef ekki verið mikil Kolaportskona hingað til. Hef sett nefið upp í loft og fundist vond lykt þar inni, og draslið og dótið fór pinku í taugarnar á mér. Ég hef "læknast" - því að ég sé hvað þetta er mikið mannlífstorg. - Það var margt sem ég græddi á að fara í Kolaportið, ekki bara peninga - en það gekk þokkalega að selja, ég kom a.m.k. út í plús .. En það sem ég græddi var að vera partur af öðruvísi samfélagi, samfélagi þeirra sem selja vörur í Kolaportinu og kynntist um leið þeim sem leggja leið sína þangað og komst að raun um að margir verja flestum helgum þarna, rölta á milli bása, skoða, setjast í kaffi, rabba. Þetta er s.s. félagsmiðstöð margra. - Og hvers vegna ekki að kynnast félagsmiðstöð? Við erum alltaf að læra."
Hvað gerist þegar við lærum, - jú við víkkum sjóndeildarhringinn. Við "útvíkkumst" - ef svo má að orði komast, en daglega er það víst kallað að þroskast. Það var lærdómur að vera í Kolaportinu, og það var bara býsna gott, því þar hitti ég bara gott, hjálplegt og elskulegt fólk, - hvert sem litið var.
Þetta fólk er kennarar - og þakka ég þetta "helgarnámskeið" - sem ég fékk í þokkabót greitt fyrir! -
Ég græddi peninga, græddi upplifun, græddi mannauð, græddi pláss í skápunum mínum og hirslum.
Fólkið sem keypti vörurnar mínar á "slikk" og sumt gefins græddi. Rauði Krossinn, eða þau sem hann styður með fatagjöfum, græddu líka - því að það sem varð afgangs fór mest í gám sem er staðsettur bak við Kolaportið.
Þetta kallar maður (kona) "win-win" helgi :-)
Bloggar | Breytt s.d. kl. 00:28 | Slóð | Facebook | Athugasemdir (0)