Við erum að breyta menningu - en ekki leita að sökudólgum ..

Þegar sögurnar fara að streyma - sögur um áreitni og ofbeldi, þurfum við að hugsa um tilgang frásagnanna og hvað við ætlum að gera með þær. -

Mér er sérstaklega hugsað til þess út frá setningunni: "When the blaming game stops - the healing begins".. Eða "Þegar ásökunum linnir hefst batinn" ..
Í framhaldi af því er mikilvægt að átta sig á því að frásögur beinast hér ekki að nafngreindum mönnum, þannig að það er ekki stóra markmiðið að ásaka, heldur að sjá, skilja og viðurkenna vandann. Eða greina hann.

Hver er vandinn? Vandinn er valdahalli og vandinn er í menningu sem hefur verið samþykkt of lengi. Orsakir liggja í uppeldi okkar - hvað er í lagi og hvað ekki. Heimurinn er að breytast - og það sem áður þótti "í lagi" er bara ekki í lagi í dag. Einu sinni þótti t.d. í lagi að rasskella börn, og var það flokkað sem uppeldi en ekki ofbeldi. Nú viðurkennum við það sem ofbeldi. Þó ég segði frá því að mamma hefði rassskellt mig, væri ég ekki að ásaka hana, það var bara partur af tíðarandanum. -
Við erum í raun öll þolendur ákveðinnar hefðar sem er kölluð feðraveldið, - sem er kúltúr þar sem faðirinn er yfir. Hluti af því að stofna kvennakirkju var til að velta þessu feðraveldi og Guð var kölluð "Hún" eða "Móðir" í stað "Hann" og "Faðir" - Það er bæði jafn rétt því auðvitað er Guð hvorki karl né kona.

Hvað gerum við með þetta allt? Jú við hljótum að taka höndum saman, - sleppum því að vera dómhörð, skoðum jafnvel okkur sjálf, - hvort að við höfum einhvern tímann beitt ofbeldi eða verið með áreitni í skjóli valds okkar.

Nú eru karlmenn að koma fram og gefa yfirlýsingar - sameiginlegar um að taka ábyrgð og finnst mér það frábært og það hlýtur að vera tilgangur alls þessa. -
Læknum þetta mein og breytum heimsmyndinni með kærleika - virðingu og vinarþeli, því að þegar upp er staðið erum við EITT.

KJARNINN:
Höfum þetta í huga - að batinn hefst þegar ásökunum linnir, - með því að segja sögur af kynferðislegri áreitni og ofbeldi erum við ekki að ásaka, heldur bara að sýna "sárið" til að lækna það.
Þegar fólk sýnir sárið, þá segjum við ekki "úss þetta er ekki neitt - ég meiddi mig nú einu sinni miklu meira - eða álíka" - við sýnum samkennd og virðum tilfinningar og upplifun hvers og eins.
Gerum þetta SAMAN.

Vilja vita hverjir dónakallarnir eru

Athugasemdir

[Jóhann Kristinsson, 24.11.2017 kl. 18:18]

Furðulegt að setja alla undir sama merki, so to speak. 

Nú get ég talað frá mínum bæjardyrum að mér mundi aldrei detta það í hug að kássast upp á kvenfólk, eins og kvenfólk kássast upp á karlmenn og heimta drykk af karlmönnum þegar kerlingarnar eru úti að skemmta sér. Svo þegar ballið var búið þá var mikið af þessum kerlingum öfurölvi og fóru heim í tveggjamanna partý, svo sáu þessar kerlingar eftir öllu saman og hrópuðu NAUÐGUN! Þannig var í það minsta tíðarandinn þegar ég átti heima á Íslandi.

Heldur pistilhöfundur að kerling í valda og áhrifastöðu hafi aldrei notfært sér stöðu sína og verið með kynferðislegt ofbeldi gegn körlum? Hvað á að kalla það mæðraveldi?

Málið er nú ósköp einfallt, karlar og kerlingar læra að umgangast annað fólk heima hjá sér, en ekki úti á götu. En auðvitað ef það er ekkert foreldri heima til að kenna afkvæmum sínum almenna kurteisi og hvernig á að ganga um og bera virðingu fyrir öðrum, þá auðvitað endar þetta með villidýrum með frumskógar siðgæði.

Kveðja frá Houston