Spegilmynd móður minnar ...

Ótti og flótti frá sannleikanum og sjálfri mér...

Hún er verndandi og góð

kemur inn í lífi mitt fyrir fæðingu

Hún er vanmátturinn og dýrðin

sem skyggir á sjálfan Guð

Kennir mér að þykjast og þóknast

tipla á tánum og setur mig í hlutverk

þar sem ég er stillt og prúð,

sniðug og ábyrg

til að ég  fái athygli, elsku og þakklæti

viðurkenningu og samþykki

sem ég verð að vinna fyrir

því annars á ég það ekki skilið

Hún kennir mér að fela og ljúga

og til að halda leyndarmál

til að vernda heiður hússins

og fjölskyldunnar

Hún kennir mér að skammast mín

fyrir sjálfa mig

og lifa með sektarkennd

þar sem ég sveigi frá eigin gildum

og sannleikanum sjálfum

kennir mér að  óttast

það að segja frá sársauka mínum

að standa með sjálfri mér

því þá gæti ég misst ...eitthvað og einhvern

og lífið verður einn allsherjar flótti

frá sannleikanum og sjálfri mér

og ég týni því verðmætasta

sem er ég sjálf

Hún er mín meðvirka móðir 

Hún er ég 

 

----

Svona ljóð er ekki sett fram til að ásaka eða dæma, heldur til að vekja til umhugsunar um það hvaða fyrirmyndir við setjum börnum okkar.  Hvað erum við að kenna þeim? - Erum við að rækta okkur sjálf, virða og elska,  hugsa um heilsuna, vera glöð heiðarleg og hamingjusöm? -

Af hverju ekki?

Viljum við ekki eiga heilsuhraust, heiðarleg og hamingjusöm börn?  

Börnin læra það sem fyrir þeim er haft og fagnaðarerindið er að við getum alltaf breytt um stefnu,  af vegi blekkingar inn á veg sannleikans,  sannleikans sem frelsar okkur eins og frá púpu yfir í fiðrildi, en umbreytingin getur kostað sársauka.  

Hann er þess virði.