Óttatilfinningin sem skapar aðgreinandi múra .. og börn deyjandi úr vannæringu

Það fyrsta sem flaug í gegnum hugann við sprengingu í Noregi, og e.t.v. megin hluta hinna ljóshærðu, bláeygðu (þ.m.t. minn huga) var að þarna væru íslömsk hryðjuverkasamtök á ferðinni, en sem betur fer kom hið sanna fljótlega í ljós (vegna reiði sem eflaust hefði skapast í garð múslima) ljóshærður Norðmaður sem hefði eflaust runnið eins og áll í gegnum tékk-innið á flugvöllum Evrópu, var sekur um fjöldamorð og þvílík hryllileg fjöldamorð. 

Að sjálfsögðu er ekki hægt að setja alla af sama litarhætti undir sama hattinn. En miðað við sömu viðbrög sem hefðu orðið EF að þarna hefðu verið íslömsk hryðjuverkasamtök, þá ættu hvítir ljóshærðir, kristnir karlmenn að fela sig inni til að verða ekki fyrir aðkasti. 

Þessi sprenging er m.a.  til að vekja okkur af þeim draumi  að hið ókunna sé það sem á að óttast en hið kunnuglega, - fólki sem lítur út eins og við hin norrænu, sé aftur á móti fulltreystandi.

En hvað á þá að gera?  Á að hætta að treysta öllum?  Nei, -  við verðum bara að fara að sporna við fæti við alls konar öfgum, landamærum, yfir- og undirmennsku, - fella hina aðgreinandi múra milli manna, múra sem eru skapaðir af ótta. 

Anders Behring Breivik var haldinn, eða hlýtur að hafa verið haldinn, einhvers konar mikilmennskubrjálæði að honum bæri að hreinsa heiminn af þeim sem hugsuðu "öðruvísi" en hann. 

Við sjáum því miður ekki innræti fólks utan á því,  og lengdin á nefinu lengist ekki við allar lygarnar og óheiðarleikann eins og gerðist hjá Gosa spítustrák. 

Enn og aftur þarf að hugsa að rótunum, hvernig við framleiðum fólk sem vill sprengja annað fólk, sem vill drepa annað fólk og telur sig æðra öðru fólki. 

Við verðum að huga að mannhelginni frá bernskunni, hætta að ala upp börn í stríðs-og drápsleikjum.  Það verður í raun bara hver að byrja heima hjá sér.  

Líta í eigin barm og hugsa hvað hann eða hún getur gert, til að vera ekki þátttakandi í ofbeldinu, yfirleitt er það ómeðvitað að við erum það. 

Hvert eitt barn fæðist ekki vont, en smátt saman fer það að meðtaka hið illa, það er alið á því og þegar að hjarta þess er orðið fullt af illsku hefur það ekkert nema vont að gefa. 

Þess vegna þarf að snúa þessu við og fylla hjörtu barnanna með hinu góða, til að þau þegar þau vaxa upp til að vera sjálfstæð hafi þau mikið gott að gefa. 

Við fórnum höndum og spyrjum okkur, "hvað get ég gert" ? ..  Mannslíf hafa verið tekin, mannslíf eru enn í hættu og þar með talið þúsundir barna í Austur - Afríku sem eru að deyja úr vannæringu. 

Við getum ekki bjargað lífum þeirra sem eru fallin fyrir hinum morðóða manni, en við getum lagt okkar lóð á vogarskálarnar til til að bjarga lífum barna.  Með því að gefa af góðum hug og elsku, nærum við ekki aðeins aðra, heldur einnig okkur sjálf.  Því þarf ekki að leita elskunnar, aðeins gefa hana. 

Þess vegna minni ég á neyðarsöfnun Unicef. 

Höfum við eitthvað lært?  

Smelið hér. 

 

Bjó til sprengju á 80 dögum

Athugasemdir

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 24.7.2011 kl. 12:17]

Já þetta er sannarlega satt. Ég bara lít ekki svona á hlutina, fyrir mér er fólk fólk hvernig sem það er á lit, stærð eða kyni.  Og ég lít líka svo á að dýr séu dýr og beri að umgangast með þeirri virðingu sem þeim ber, þó við þurfum að aflífa sumar tegundir okkur til matar.  í gamla daga þá heiðruðu indíjánar veiðidýrin og sýndu þeim allskonar virðingu.  Á hvaða vegi erum við eiginlega.

[Jóhanna Magnúsdóttir, 25.7.2011 kl. 08:06]

Sæl Ásthildur, - ég las einhvers staðar að illskan finndi sér farveg og afsakanir, mér fannst það tala til mín.  Það að setja á sig merki og þykjast mega vera vondir undir því - eins og þegar sagt er að allt sé leyfilegt í ást og stríði. 

Slíkar yfirlýsingar eru beinlínis hættulegar. 

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 25.7.2011 kl. 09:09]

Já þetta er nákvæmlega þannig.  Eins og þú segir, undir einhverskonar merki verður maðurinn villidýr.  Hvort sem það er leðurgalli og mótórhjól, embættisbúningar sýslumanna til dæmis, eða bara prestkirtlar.  Menn skíla sér á bak við leiktjöldin og búningana til að þjóna lund sinni.