"Hvað segir fólk?" - "Hvað segir þú?" ..

Ég lærði einu sinni skemmtilega æfingu, þar sem fólk er látið loka augunum.  Ímynda sér síðan að það gangi inn á íþróttaleikvang, eða stórt svæði. - Taka upp plötu sem á stendur: "Ég er yndisleg manneskja og á allt gott skilið"  - í kringum okkur eigum við að ímynda okkur að nánustu ættingjar og vinir séu komnir og fleira fólk, jafnt lifandi sem liðið.  Svo tökum við eftir svipnum á þessu fólki. - 

Niðurstaðan? 

Stundum sá þátttakandi einhvern með efasemdar-eða hæðnissvip.  Stundum sást gleði í andlitum fólks sem fylgist með - og alls konar.  En það sem prófið átti að sýna var í raun sjálfs-álitið,  eða hvernig þátttakandi leit á sig eða þessa yfirlýsingu, hvort hún væri sönn eða út í hött.  -  

Það sem fólk segir er nefnilega ekki satt - og svipirnir eru ekki sannir heldur - NEMA AÐ VIÐ TRÚUM ÞVÍ.  Það erum nefnilega VIÐ sem ákveðum hvort það er satt eða ekki. 

Ef við erum viðkvæm fyrir öðru fólki, og erum alltaf að pæla hvað það segir eða hvað það hugsar, þá tökum við það oft mjög nærri okkur og gerum þeirra álit að okkar. Eða lesum e.t.v. okkar eigin álit á okkur úr augum hinna eða svipbrigðum. Það er ekki víst að við séum endilega voða fær að lesa og erum þá að misskilja. - 

 

Munum það að það sem fólk segir, eða álit fólks á okkur skiptir mun minna máli en eigið álit. Enginn er eins harður dómari í okkar málum og við sjálf. 

Ef við eigum sjálfs-vinsemd og sjálfs-trú,  þá hættum við að vera svona upptekin af hugmyndafræði annarra um okkur, eða að vera í hausnum á öðru fólki. - 

 

Íslandsforeldri og Matargjafasíður ..... kerfi í kerfinu - er ekki eitthvað rangt við þetta?

Eins og ég er hrifin af því að við veitum náunganum hjálparhönd, þá sýnist mér það vera að fara út í öfgar, þegar þarf að búa til kerfi í kerfinu.  Hvað með félagslega kerfið okkar allra?  

Þetta er í raun orðinn einkarekstur.  Þ.e.a.s. eins og Fjölskylduhjálp - en ég var að taka eftir möguleikanum að fara að styrkja það batterí með mánaðarlegum styrk.  Ég styrki nú þegar og hef gert lengi - um dágóða summu á mánuði, börn í vanþróuðum löndum og mun nú bæta í þann sjóð, þar sem ég var að fá fast starf. En er Ísland vanþróað? - Hvert erum við að stefna? 

Eiga kannski útlendingar líka að fara að gerast "Íslandsforeldri" og gefa barni að borða á Íslandi. Finnst okkur þetta ekkert neyðarlegt á meðan hér er í raun fullt af auðlindum, mannauði og alls konar auði, sem er bara svona misskipt? -  

Fólk, - það er eitthvað mikið að! - Forgangsröðunin verður að vera sú að öll börn á Íslandi fari södd að sofa (og auðvitað að fá hollt og gott fæði)  og það á ekki að þurfa einkarekstur til að sjá um það!   SVO má fara að huga að öðru.  Ríkisstjórnin ætti að vera nokkurs konar "mamma" eða "pabbi" sem er ekki sama hvernig fjölskyldan hefur það.  

Ég er ekki fróð um pólitík og peninga.  En það þarf varla snilling til að sjá þennan einfaldleika.  

Þó að fólk sé að gera hlutina af tærri góðmennsku, og í sjálfboðastarfi, þá kallar svona á ýmsar hættur, eins og nú þegar hefur komið fram.  Ég var ein af þeim sem hreifst af góðmennsku náungans - þegar matargjafasíðurnar voru settar upp á facebook, en síðan kom í ljós að það gerir fólk berskjaldaðra fyrir óþökkum.  Það hefur nú þegar komið í ljós, að einhverjir vilja nýta sér neyð fólks, og ætla að fá borgað í blíðu.  Það er s.s. bláókunnugt fólk að koma heim til annarra með mat eða annað - og það þarf að treysta í blindni.   Svona mál ættu að vera í faglegum farvegi, þar sem fyllsta trúnaðar er gætt. Það er meira en að segja það að halda utan um alla þræði, og við höfum til þess félagsráðgjafa og kerfi.  Notum kerfið eða bætum kerfið. 

Þarna er komin a.m.k. ein aðkallandi ástæða til að fara í meðmæli með bættu félagslegu kerfi!

p.s. tvennt sem ég vil taka fram aukalega: Framsóknar - og Sjálfstæðisflokkur þurfa ekki að fara í sérstaka vörn, þetta er ekki nýtt af nálinni, en þetta hefur (að mínu mati) aukist. 

Hitt atriðið er að auðvitað er stigsmunur á fyrirtæki eins og Fjölskylduhjálp og svo bara einstaklingsframtaki eins og matargjafasíðunum, en spurning hvar á að setja mörkin og er ekki draumur okkar allra að þetta komist í betri farveg? 

"Shaming and blaming" .. stundum við (óviljandi) ofbeldi? ..

Ég hlustaði á svo gott viðtal á Rás 2,  við Guðbrand Árna Ísberg sálfræðing og sérfræðing í samskiptum -  í gær, - þar sem hann m.a. ræddi skömmina og hvernig við komum henni (oft óviljandi) inn hjá fólki.  Kannski er bara greið leið, þegar að viðkomandi hefur kannski alist upp við það að vera auðmýktur - eða skammaður? 

Það að vera í "tossabekk" t.d. var það að vekja skömm í okkur. (Ég var sjálf í einum slíkum í sjö ára bekk). - 

Ef þú ert að skamma einhvern ertu að reyna að framkalla skömm, - varnarviðbrögðin við skömmum eru að verja sig.  - 

Skömmin heldur okkur í skefjum, - heldur aftur af svo mörgu góðu í okkar lífi.  

Guðbrandur Árni talar um skömmina sem "leynitilfinningu" - en það er vegna þess að hún er lúmsk og við áttum okkur ekki endilega á hvort við lifum við skömm eða ekki. Okkur líður bara illa og föttum ekki af hverju! 

Brené Brown segir að munur á skömm og sektarkennd sé í grófum dráttum sú að þegar við upplifum skömm, þá skömmumst við okkar fyrir hver við erum,  en sektarkennd er meira tengd því sem við gerum. -  Það er eins og munurinn á því að vera lygari og því að ljúga. Það er annað að vera en að gera.  Skömmin verður samofin sjálfsmyndinni.  Við verðum skömmin.  Þetta er eins og unglingur sem upplifir sig sem vandamál, frekar en að það séu vandamál í hans lífi. (Ég hef rætt nokkra slíka).  

Af hverju er þetta svona vont? - Jú, einmitt vegna þess að - eins og áður sagði, "skömmin heldur í skefjum" - við náum ekki að njóta okkar og skömmin heldur aftur af okkur að dafna og blómstra og að vera við sjálf.  Skömmin er það sem lokar hjartanu, og að við getum fylgt hjartanu og talað frá hjartanu (verið einlæg). -  Skömmin er líka undirrót allra fíkna, og fíkn er þá flótti frá skömm.  Fíkn er verkjalyf við skömminni, því hún meiðir. -  Já, skömmin meiðir og er ofboðslega óþægileg. - 

Við verðum hvert og eitt að líta í egin barm.  Erum við að láta einhverjum líða illa með því að kasta á hann skömm? -  Auðvitað á það að vera þannig að það eru ekki við sem látum öðrum líða svona eða hinsegin, þ.e.a.s. hver ber ábyrgð á sinni líðan. En t.d. ef það er barnið okkar, nemandi - eða maki, einhver sem er berskjaldaður fyrir okkur - náinn okkur, þá tekur viðkomandi því miður við skömminni. Þá erum við (óviljandi) farin að ástunda ofbeldi - jafnvel við þau sem við álítum að við elskum mest.  Erum verst þeim sem við elskum mest- eða hvað? 

Ég segi það alltaf og hef notað í fyrirlestrunum mínum, að hver manneskja er perla.  Það breytist ekki.  En það má segja að skömmin verði eins og drulla eða skrápur utan um perluna, og ef að perlunni er nú alveg drekkt í skömm, mökuð í tjöru og fiður skammar,  þá nær hún að sjalfsögðu ekki að skína. - 

Við tilheyrum mörgum perlufestum, - fjölskylda er t.d. ein perlufesti, vinnustaður annar, heimurinn - þ.e.a.s. allar manneskjur eru í einni stórri perlufesti.  Þegar allar manneskjur fá að skína, er perlufestin fullkomin.   

Þá er það út með skömmina - út með hatrið og inn með ástina. - 

p.s. það er alveg hægt að ala börn upp án þess að gera það með niðurlægingu og skömm. - Það er hægt að gera það á uppbyggilegan hátt! - .. Uppeldi er andstæða ofbeldis. Upp-eldi elur upp, Of-beldi, bælir niður.  Skömmin heldur í skefjum. - Sjáið þið tenginguna? 

 

 

Hvað verður um brotnu börnin? ... eigum við að lesa sögu þeirra?

 

Þessi pistill fjallar m.a. um ástæður mínar fyrir að styrkja útgáfu bókar.  Bók eftir Sævar Poetrix, sem er jafnframt kærasti dóttur minnar. Kalla hann stundum - hér í pistlinum "ófyrirmyndartengdasoninn." 

 

Nýlega las ég frétt um móður sem beitti ungan son sinn ofbeldi, m.a.  lamdi með stólfæti.  Hægt er að sjá fréttina hér á DV. 

Nú hef ég um nokkurra ára skeið starfað við ráðgjöf. Ráðgjöf við fólk á öllum aldri. Yngsti viðmælandinn átta ára og elsti áttræður. -  Áður starfaði ég í sex ár sem aðstoðarskólastjóri, og þar kynntist ég bakgrunni sumra nemendanna, eða "grunnleysi" frekar.  Sum voru vanrækt og önnur voru "ofrækt" - eða bjuggu við of- eða óttastjórn þannig að lá við taugaáfalli. - 

Börn alast upp við allskonar aðstæður og líklegast elst enginn upp við "fullkomnar" aðstæður og þær verða þá alltaf til að setja einhver brot í börnin eða sjálfsmynd þeirra. 

Frásagnirnar eru svo svakalegar sumar, að ég held að ekkert komi mér á óvart lengur.  Allt þrífst þetta á meðan enginn segir frá - á meðan leyndarmálin eru haldin og allir láta eins og allt sé í lagi þegar það er ekki í lagi. 

Þegar við lifum fótósjoppuðu lífi og fyrirmyndirnar eru falskar. 

Í flestum fjölskyldum (stórfjölskyldum) er einhver sem misnotar alkóhól eða ólögleg fíkniefni, ofbeldi grasserar af einu eða öðru tagi, kynferðislegt, andlegt, líkamlegt, ofbeldi orða, ofbeldi þagnar - stundum allt þetta. Það eru sjúkdómar sem herja á, andlegir sem líkamlegir og oft erfitt að skilja á milli.    Þær eru fáar undantekningarnar, eða fjölskyldurnar sem sleppa. 

En nú er for-formálinn orðinn nógu langur.  Í janúar 2013 missti ég eldri dóttur mína úr sjaldgæfum sjúkdómi.  Það var eins sorglegt og það getur orðið.  Ef sársaukaskalinn toppar sig í 10 þá var það 11.   

Það var við þessar hrikalegu aðstæður að yngri dóttir mín kynnti mig fyrir kærasta sínum, Sævari Peotrix.   Hann kom með henni út, þar sem eldri dóttir mín lá fyrir dauðanum á Ríkisspítalanum í Kaupmannahöfn.  Þar passaði Sævar upp á kærustuna sína. Síðar var hann með henni þegar hún fékk fréttirnar af andlátinu.  Hann fór í gegnum ferlið með henni og var til staðar fyrir hana.   

Siðan hefur ýmislegt gengið á margt gott, en sumt alls ekki gott í þeirra samskiptum, og það er ekki mitt að fara út í smáatriði eða stór hvað það varðar.

En eitthvað hefur breyst.  Einver vilji - og vakning sem ég hef séð og ég trúi á meðan annað kemur ekki í ljós. 

Sævar var brotið barn, - hann segir frá upplifun sinni í upphafi bókarinnar. - Systir hans birti fljótlega pistil um það að hann væri að ljúga eða segja rangt frá, þannig að síðar neyddist hann til að birta játningu móður sinnar - til að bera af sér að hann væri að ljúga. Það er reyndar ekki einsdæmi og  þetta er vandmeðfarið og börn upplifa eflaust æskuna mismunandi.

Ég veit að hann var ekki að segja frá þessu til að fá vorkunn, ekki frekar en  nokkur þolandi - eða til að finna sökudólga - heldur til að segja frá rótum sínum og bakgrunni því það skipti máli fyrir það sem á eftir kom.  Sagan er einhvers konar ævisaga og upplifanir og þá sleppir þú ekki bernskunni, jafnvel þó það sé sárt fyrir ættingjana.  Að segja frá æsku sinni er ekki "afsökun" fyrir hvernig við erum eða "ásökun" - heldur til að skilja.  Fólk gerir sitt besta miðað við eigið uppeldi og bakgrunn.  Stundum verður þetta "Besta" bara alls ekki gott. 

Börnin mín koma úr meira "fínpússaðra" umhverfi.  En ekki er alltaf betri músin sem læðist en stekkur.  Þar voru öll þessi atriði til staðar í nánustu fjölskyldu.  Ofneysla áfengis, ofbeldið sem ég taldi upp,  gífurleg meðvirkni og óheiðarleiki en allt leit vel út á yfirborðinu.  

Ég var "hin meðvirka móðir" - sem hélt leyndarmálin, ruggaði ekki bátnum o.s.frv. - og kenndi börnunum mínum að halda leyndarmálin "heiður hússins"  með minni hegðun. Ég uppskar mikla skömm, - skömmina við að svíkja sjálfa mig. 

"Ófyrirmyndartengdasonurinn" er að skrifa bók.  "Hvernig á að rústa lífi sínu og vera alveg sama."   Það er alltaf talað um það í meðferðavinnunni að frelsið komi þegar okkur er farið að vera sama um það sem "fólk segir" - að við förum að lifa fyrir okkur sjálf en ekki til að þóknast og geðjast.  Þegar við förum að segja sannleikann, en ekki leita eftir því í augum annarra hvað það vill heyra og segja það síðan. -

Sannleikurinn getur verið dýrkeyptur. - 

Við erum öll brotin börn brotinna barna.  Við erum öll særð börn særðra barna.  -  Málið er að við þurfum að hætta að dæma okkur sjálf og hina líka.  Andstæða dómhörkunnar er samhugur.  Við þurfum á vinsemd að halda og þá líka sjálfsvinsemd.  Það að sýna samhug sýnir að við setjum okkur í spor hinna, eða reynum það af fremsta megni. Við getum það aldrei 100 prósent. - En við dæmum ekki því við höfum ekki gengið í skónum þeirra. -  

Það er mikilvægt að spila vel úr sínum spilum.  Foreldrar eru eiginlega eins og spilin sem við fáum gefin.  Sumir fá "hunda" - þ.e.a.s. að það er næstum vonlaust að sigra í spilinu - eða lífinu því að þessir hundar tæta og rífa börnin í sig. - En stundum sleppa börnin undan álögunum, undan öllum ljótu orðunum, og ákveða að hætta að trúa að þau séu svona mikið vandamál eins og búið er að telja þeim trú um - og rísa upp eins og fönixar.  Aflæra - eða rústa því sem þeim var kennt, um eigin óverðugleika og taka upp á því að lifa eigin lífi.  

Ég tók þá ákvörðun, þegar ég las fyrsta kaflann í sögu "Ófyrirmyndartengdasonarins" að styrkja útgáfuna á Karolina fund.   Nú eru aðeins örfáir tímar til stefnu og aðeins 46 prósent hefur náðst. - 

Reynir Traustason ritstjóri DV setti inn sitt verkefni og fékk fjáröflun á mettíma.

Mér finnst að bókin - eða verkefnið hans Sævars eigi alveg skilið fjármögnun líka.  Hvað ef að drengurinn sem ég minntist á hér í upphafi, - fer að skrifa bók á fullorðinsárum? -  Hver er líkleg saga hans? - Sum börn sem fara þá leið sem Sævar fór lifa ekki til að skrifa sína sögu.

HÉR er hægt að smella á tengil á verkefnið,  lesa og tryggja sér eintak.  Kannski sé ég eftir þessu, eftir að hafa lesið alla bókina, en kannski sæi ég líka eftir að hafa ekki hvatt aðra til að styrkja. Fylgi nú hjarta mínu í þessu eins og öðru, og er hætt að þagga niður eigin rödd. 

Megi englar alheimsins umvefja okkur öll, öll særð börn þessa heims. 

ÁST 

Fullir fataskápar af engu! ...

"Ég hef ekkert til að fara í" .. sagði konan og andvarpaði um leið og hún horfði inn í troðfullan fataskápinn.  - 

Þetta er svolítð viðhorf margra til lífsins.  Þó að við eigum mjög margt og mjög mikið, virðist það aldrei eða sjaldan vera nóg. - 

Þegar konan opnar fataskápinn og segir "Vá hvað ég á mikið til að fara í!" .. 

Þá er hún loksins orðin sátt við sjálfa sig og tilveruna. - 

Það hefur auðvitað ekkert eða lítið með föt að gera. 

Bara viðhorf. 

Svavar Knútur leiðir okkur í Draumalandið ...

Þú ert ekki fórnarlamb ..

Ég vaknaði nýlega  með þessa hugsun í kollinum: "Lykillinn að allri sjálfshjálp - er fólgin í orðinu "sjálf" - Það er að taka sér VALDIÐ yfir eigin lífi, yfir eigin tilfinningum, yfir eigin hamingju, yfir eigin viðhorfum. - Um leið og við erum orðin fórnarlömb aðstæðna eða persóna, og notum þannig aðstæður eða persónur til að ná ekki bata, árangri eða betra lífi, - um leið og við gefum frá okkur valdið til aðstæðna og annars fólks, - þá verðum við valdalaus og þá er ekkert "sjálf" lengur, - þá hafa hinir valdið og aðstæður valdið og við erum orðin strengjabrúður einhvers utanaðkomandi. Þetta getur líka átt við eitthvað úr fortíð. Eitthað sem frænka eða frændi sagði eða gerði fyrir langa langa löngu - er farið að hafa of mikil áhrif á okkur.

ekki bara sitja og fórna höndum og hugsa, æ, æ, aumingja ég - hvað veröldin er vond eða mennirnir eru vondir, nú eða ríkisstjórnin er vond. Það að sitja og röfla í eigin barm, kemur okkur ekkert. -

Við þurfum að taka ákvörðun og játast eigin rétti til hamingju, - taka ábyrgð á eigin lífi og okkur sjálfum. Mér fannst svo fallegt, það sem ég las einu sinni: "Það að elska sig er að taka ábyrgð á sér." -

Umhverfi okkar mótast af hugsunum okkar og það sem við hugsum verða oft aðstæður okkar. Neikvæð hugsun skapar neikvætt andrúmsloft og neikvætt umhverfi.

Stuck in the Blaming Game - eða föst í ásökunarleiknum, - þýðir nákvæmlega það. FÖST. - Manneskjan er orka, og hefur tilgang. Að ganga til einhvers - Um leið og manneskjan er föst eða stöðvar, er það eins og að lífsrythminn stöðvist og hún byrjar að veslast upp. Það er til líkamleg hreyfing og hún er holl fyrir líkama og sál, eins og flestir vita. En það er líka til andleg hreyfing - hún er lífa holl fyrir líkama og sál. - Við þurfum aldrei að festast - við höfum alltaf val. - Sama hversu aðstæður eru erfiðar. Við höfum val um hugsun og hvernig við mætum aðstæðum. - Sem fúll á móti sem er valdalaus og kennir aðstæðum um líðan sína, eða gaurinn sem reiknar út aðstæður og tekur á móti þeim með hugarfarinu: "Hvað get ÉG gert?" -

Ekki alltaf þetta "hvað eiga hinir að gera fyrir MIG" .. Þegar við tökum okkur valdið erum við frjáls. -

Já, já, varð að koma þessu frá mér - á þessum vindasama sunnudagsmorgni. Spennandi vika framundan, með alls konar áskorunum. -

Lífið er ævintýri eins og ævintýrin eru alls konar - það er ekki alltaf logn í ævintýrum, - en allt er gott sem endar vel, - og ef það er ekki gott er það ekki endirinn. -

Óska öllum góðs dags, og góðs lífs - "You have the Power" .. 

 

"Breaking Up is Hard to Do" ...

Eftirfarandi pistill er þýðing á pistli eftir Suzanne Degges-White  Ph.d.  og heitir á frummálinu

5 Hard Truths About Breakups  eða 5 erfiðar staðreyndir um sambandsslit

Þessar 5 staðreyndir verða nú taldar upp hér (þó styttar og heimfærðar).

1. Það er sjaldnast auðvelt að skilja.

Það er til gamalt lag sem heitir „Breaking Up is Hard to Do." -  Titill lagsins gefur í skyn hversu mikið erfiði getur falist í því að slíta sambandi.  Alveg sama hversu sannfærð við erum að það sé rétti tíminn til að slíta sambandinu, þá getur það kostað blóð svita og tár að skera okkur laus frá maka okkar - eða vini.  (Mín aths. - það er ágætt að nota sögnina að „skera"  því að í raun þurfum við að klippa á eða skera á tilfinningaböndin, - og oft er talað um „clean cut" eða hreinan skurð, -  með því að vera ekki alltaf í „onandoff" sambandi - því þá erum við að tengja og slíta aftur og aftur og það getur verið til að draga sársaukann /sambandið á langinn).

2. Það getur fylgt því sársauki - mikill sársauki.

Sársauki getur fylgt sambandsslitum -  þrátt fyrir að þau hafi verið óhjákvæmileg og til að bjarga okkur andlega.  Þó mörg okkar upplifi létti við að sjá ófullnægjandi samband í andaslitrum,  munu sumir finna ákafan sársauka við það að vera þvinguð til að viðurkenna að samband hefur runnið sitt lokaskeið.  Þegar sambandi lýkur - sama hversu réttmæt ástæða er fyrir hendi -  þá höfum við ekki aðeins misst maka eða vin,  heldur höfum við tapað framtíðarsýninni eða draumnum sem við áður höfðum þar sem makinn var hluti heildarmyndarinnar eða sýnarinnar.

Það eru sérstaklega konur sem sinna öðrum og tengjast vináttuböndum, sem nokkurs konar leið til að „lifa af"  (survival mechanism).  Ef að konur geta ekki viðhaldið sambandi, geta þær upplifað vonbrigði yfir sjálfum sér,  ekki bara með  maka sinn eða vini.  Þær líta á það að geta ekki haldið sambandinu gangandi sem persónulegan ósigur, jafnvel þó að það hafi verið hinum að kenna.  (Það að missa maka getur þýtt að missa heilt net vina.  Þetta getur leitt til þess að fólk hlaupi í ný sambönd og illa ígrunduð).   Ef þú kannast við þig á þessum stað, mundu það að sambandið -  vináttan við þig sjálfa/n fyrst - er nauðsynleg forgangsröðun í að mynda heilbrigð sambönd við aðra.  Haltu þig við persónulegar væntingar og gildi, áður en þú leggur of mikið í nýtt samband.

3. Hætta er á að sameiginlegir vinir tapist. 

Þegar hjónaband eða samband er leyst upp,  - verður væntanlega einhver „varanlegur skaði." - Þetta getur orðið sérstaklega erfitt þegar það að fórna makanum leiðir til þess að missa sameiginlega vini sem þú hélst mikið upp á og voru jafnvel trúnaðarvinir.  Við skilnað er gott að geta leitað til og talað við einhvern sem við getum treyst og sýnir samhug.  Þegar fyrrverandi trúnaðarvinur eða vinkona fer í „lið" með þínum/þinni fyrrverandi,  getur það leitt til aukins tilfinningasársauka og missis. Þetta getur líka aukið reiðina í garð fyrrverandi maka, þar sem þú kennir honum um að þú hafir misst þennan vin/vinkonu.

4. Þú verður einmana. 

Þegar rútína sem áður var ykkar er ekki lengur sameiginleg,  og þú hefur ekki eitthvað annað eða annan til að fylla upp í rýmið þar sem makinn var, getur þú upplifað ákafa einmanakennd,  jafnvel þó þú sért fegin/n að vera laus úr vondu eða jafnve eyðileggjandi sambandi.  Þrátt fyrir að finna skemmtileg áhugamál - getur einmanaleikinn verið viðloðandi.  Það er eðlilegt og ekki endilega merki þess að það hafi verið mistök að slíta sambandi.  En ef að einmanaleikinn vex með tímanum, og truflar eðlilega virkni þína,  getur verið gott að tala við ráðgjafa til að fá hjálp við að vinna úr tilfinningaviðbrögðum.  Að sakna félagaskaparins er eðlilegt, en að fá þráhyggju gagnvart því eða dvelja í eymd sinni er það EKKI. -

5. Það verður léttara. 

Sumir segja að tíminn lækni öll sár,  en það sem er líklegra réttara er að fjarlægðin hjálpi okkur að fókusera eða veita öðru athygli og því sem er að gerast í núinu. Við mannfólkið erum ótrúlega þrautseig, og þrátt fyrir að löngunin eftir fyrrverandi hverfi kannski aldrei alveg, tekur hún minna og minna pláss í höfði okkar og hjarta. Þegar sambandi lýkur,  getur þú upplifað alls konar tilfinningar - reiði og depurð, létti og vonbrigði.  Sem betur fer geta hugur okkar og hjarta aðeins tekið slíka tilfinningalega ofhleðslu í stuttan tíma, svo að það að loginn í  hinni rjúkandi reiði mun minnka og depurðin víkja. (Ef að þú festist í reiðinni - loginn eykst, eða hugsanir um hefnd og endurlausn verða áleitnar, er mjög mikilvægt að leita sér hjálpar - því þessar hugsanir eru ÞÉR hættulegar).

Það kemur að því að missirinn verður meira sem hluti sögu þinnar, ekki nútíðin. 

Það að slíta, jafnvel erfiðu og ófullnægjandi sambandi getur fært okkur nýjar tilfinningalegar áskoranir.  En það að vera fær um að slíta sig lausa/n úr ófullnægjandi sambandi, sem heldur aftur af því að þú njótir lífsins að fullu, eða það að líða vel með sjálfa/n þig,  er vel þess virði að ganga í gegnum þennan sársauka og erfiðleika. Rannsóknir sýna að vond samskipti eða sambönd eru verri fyrir tilfinningalega velmegun þína en það að vera án rómantísks sambands eða vináttusambands.

Hér lýkur þessari grein - sem ég hef íslenskað, en ef þið smellið á nafn höfundar hér í upphafi getið þið lesið orginalinn.

Elskurnar mínar, - það er að mínu mati alltaf best að leysa vandamál  sambanda innan „hringsins" -  eða vinna í sér innan sambands ef það er hægt og ef það er vilji hjá báðum aðilum.   Ef sambandið er farið að gera okkur sorgmædd,  þá þurfum við að líta í eigin barm og spyrja okkur?

„Á ég þetta skilið?" -   og „Hvað er mér bjóðandi?" ..

Þetta snýst um sjálfsvirðingu - sjálfstraust - sjálfsást. - 

Lífið er ekki til að þrauka - við eigum að dafna og blómstra - við eigum að NJÓTA.

Ég verð með námskeið 8. nóvember nk. og eru örfá pláss laus, - námskeið sem heitir „Sátt eftir skilnað" - og hægt að lesa um það ef smellt er HÉR   þetta námskeið er fyrir konur, - hef auglýst fyrir karla en ekki fengið nógu marga til mín nema í eitt skipti.  Að sjálfsögðu var það gott námskeið - eins og námskeiðin hafa verið fyrir konurnar.  Það er fólkinu sjálfu að þakka.  Það að leita sér hjálpar er hluti af því að elska sig. Munið það!

Að elska sig er að taka ábyrgð á sér, og taka sér vald yfir eigin lífi.

ÁST ..

Þegar við erum upptekin af öðru fólki þá gleymum við sjálfum okkur ...

Sumir eru alltaf að hugsa um náungann .. það má segja að það sé bæði jákvætt og neikvætt.  Það er vissulega hægt að hugsa á jákvæðum nótum en líka neikvæðum. 

Konan með stóra rassinn leitar að annarri með stærri rass, til að geta sett út á hann.

Pabbinn sem gagnrýnir son sinn fyrir að vera í tölvunni - er feginn að vera "obbolítið" minna í tölvunni sjálfur.

Þegar við erum að "hugsa" um eða gagnrýna náungann eða pæla í því hvað hann er að gera, er það oft í raun þannig að við erum að bera okkur saman við náungann.  "Ég er nú ekki svona slæm/ur" .. gætum við hugsað.  

Sumir ganga það langt að segja að þegar við gagnrýnum náungann séum við alltaf að gagnrýna okkur sjálf. Við séum í raun að meta og vega okkur sjálf (því hvað er gagnrýni annað en mál og vog?) - 

"Með þeim mæli sem þér mælið munuð þér og mældir verða"  ...  við vegum og metum og fáum það bara til baka. -    

Öfundin kemur stundum undarlega út.  Okkur finnst mikið til einhvers koma, eða vildum gjarnan vera eins og viðkomandi. - Þá má snúa dæminu með stóra rassinn við.   Konan með stóra rassinn sér konu með lítinn rass og óskar sér að vera svoleiðis.   Fer hún að hrósa þessari með litla rassinn? -  Það fer eftir hennar eigin sjálfstrausti, -  og í mörgum tilfellum er það bara þannig að hún fer að leita að göllum hjá hinni konunni, setja út á hana á einn eða annan máta. -

Það þarf varla að taka það fram að þetta "rassatal" er myndlíking.  Þetta gæti verið hvað sem er.   Einhver nær árangri - og annar öfundar og þá fer hann að setja út á þann sem nær árangri.   Þetta er líka þekkt þegar fólk hættir saman og byrjar með nýjum aðila, - þá fer fyrrverandi að leita að göllum hjá þessari/þessum núverandi.  

En hvað skiptir máli? -  Skiptir máli að vera upptekin af öðru fólki, og hvernig hjálpar það okkar eigin hamingju, árangri eða hverju sem er í lífinu? -    

Það er fyrst þegar við stillum fókusinn heim og hættum að bera okkur saman, öfundast eða upphefjast af öðru fólki -  sem við förum að ná einhverjum tökum á okkar eigin lífi. -

Það er lykilatriði í þessu lífi að vera "heima hjá sér" - þ.e.a.s. sáttur við sjálfan sig og veita sjálfum okkur athygli. -  

Snúa heim - í eigin líkama og eigin sál. -   

Það er pinku sorglegt að gleyma okkur sjálfum, - því ef við erum sjálfum okkur gleymd, þá erum við ekki með sjálfum okkur.  

Það er ágætt að vita að við sjórnum ekki öðru fólki, við stjórnum okkur sjálfum, það megum við og við höfum þennan frjálsa vilja til að velja okkur viðhorf.  Viðhorf = hvert og hvernig við horfum.  

Erum við þess virði að horfa á okkur í spegli, í stað þess að spegla okkur í náunganum?  

Það er frelsandi að hætta að vera upptekin af öðrum, að vera að hugsa hvað "hinir" séu að hugsa og vera að hugsa um "hina." -    Fjöldi fólks er í fangelsi "hinna" -  og getur ekki verið það sjálft því það er svo upptekið af "hinum."  

Það er upplagt að muna eftir að taka sjálfa/n sig í fangið og gefa sér gott "kram" eins og danskurinn segir. Rifja sjálfa/n sig svolítið upp.

Við erum öll þess virði.  

Svo sleppum tökum á náunganum, - leyfum honum að taka ábyrgð á sjálfum sér (og sínum rassi) og við tökum ábyrgð á okkur! ..  

 

Ertu í jafnvægi? ..

Þegar við erum að hjóla þurfum við að halda jafnvægi, - ef við stoppum dettum við væntanlega til hliðar.  Ef við höllum okkur of langt til hægri gerist það líka og líka ef við höllum okkur of langt til vinstri.  (Kannski á þetta við um stjórnmálin líka?) ...

Alla veganna, þá eru tveir meginpunktar sem mig langar að skrifa um.

1. Mikilvægi þess að halda jafnvægi.  

2. Mikilvægi þess að stoppa ekki.  

 

• Í fyrri punktinum, - mikilvægi þess að halda jafnvægi langar mig að minnast á jafnvægi á milli anda og efnis.  Talað er um að fólk sé fast í þessu efnislega þegar það hugsar bara um að eignast hluti og verða ríkt (af peningum).   Andinn er skilinn eftir og þetta fólk upplifir sig tómt því það sem það skortir er andinn (spirit).  Áfengi er líka kallað "spirit" og við tölum um vínanda.  Sumir fara þá að drekka andann úr flösku, - en auðvitað gengur það ekki, - það er algjörlega falskur andi, sem veitir því miður ekki lífsfyllinguna sem fólkið er að leita eftir. Hann getur deyft, eða virkað tímabundið - en hann er ekki alvöru andi. -   Svo er auðvitað fólkið sem er bara andlegt, eða svo að segja og fúnkerar oft ekkert í þessum heimi, sem er svo sannarlega líka efnislegur. -  Við þurfum jú ákveðið "efni" til að lifa.  Þurfum húsaskjól, mat, o.fl.  -  Þetta efnislega, oft eitthvað sem okkur finnst fallegt, getur haft áhrif á andlega líðan,  svo efnið er alls ekki slæmt.   Efnið og andinn vinna saman, eða eiga að vinna saman á meðan að það er jafnvægi á milli.   Það er þessi gullni meðalvegur, - og hann er þannig að hann er ekkert endilega mjó lína, ekki frekar en það sé bara hægt að hjóla og megi ekki halla til hægri né vinstri.   Vegurinn er þannig að það má alveg fara aðeins til vinstri og aðeins til hægri,  en svo eru hættumörkin.  
  Það má setja dæmið upp sem umgengni við mat.  Ef við sveltum okkur - erum við alveg laus við allt efni, - en deyjum úr hungri.  Ef við borðum of mikið - (oft þegar við erum í raun að leita að lífsfyllingu og er sama dæmið og ég nefndi um flöskuna) - þá getum við farið í lífshættulega þyngd og þróað með okkur sjúkdóma.   Hér gætum við verið að tala um anorexíusjúkling  annars vegar og svo offitusjúkling hins vegar.   
  Við setjum okkur innri markmið og ytri markmið, -  innri markmið eru almenn eins og sátt, hamingja, gleði, o.s.frv. -   Ytri markmið eru prófgráða, góður maki, komast á fjalltopp o.s.frv. -  Þessi markmið vinna saman.  Þ.e.a.s. ef við erum glöð - hefur það áhrif á möguleika okkar að ná árangri, og ef við  náum árangri,  þá hefur það áhrif á möguleika okkar að vera glöð.  :-) ..  Samt tala fræðingarnir um að gleðin komi á undan árangri.  Þetta er svona pínku eins og hvort kom á undan - hænan eða eggið. -    Mikilvægast er að ná bæði innri og ytri árangri.   Það er ekki altaf víst að fólk nái að gleðjast þó það nái að eignast húsið, bílinn, makann, ná prófi o.s.frv. -  eins og dæmin hafa sannað.   Það er heldur ekki á vísan að róa að verða hamingjusöm þó við náum að losa okkur við tuttugu kíló.   Mjótt fólk er ekki alltaf ánægt fólk eða hamingjusamt.   Það þarf að vera jafnvægi. -    Að ná veraldegum árangri, - án þess að ná andlegum - eða innri,  gerir fólk jafnvel bara enn óhamingjusamara.    Það fer að skammast sín fyrir að vera óánægt og því er "nuddað" í það.   "How can you tell me your´e lonely" ..  er sungið, og talað um útigangsfólk á götum Lundúnaborgar.  En stundum er útigangsfólkið bara ekki eins einmana eða óhamingjusamt og milljaraðmæringurinn í villunni sinni.   Stundum myndar nefnilega allt þetta veraldar"stuff"  einangrunarvegg. -  Jafnvægi líkama og anda.   Jafnvægi veraldlegs og andlegs.  Og gagnvirkni! - Það er auðvelt t.d. að finna hvernig getur létt á huganum ef við tökum fataskápinn í gegn, sortérum og hendum. -  Þrífum skápinn og endurröðum. -  Það er í raun eins og við séum að taka til í huganum.  Þegar við erum að henda úr fataskápnum er eins og við séum að sleppa tökunum á einhverju sem er í huga okkar og vð þurfum að sleppa!  

 

•  Síðari punkturinn var um það að halda áfram.   Við erum orka og við erum vatn.  Vatn flæðir og orkan er eitthvað sem er stöðugt á iði. -   Við erum fólk sem er í þróun og þroska.   Ef við bælum, kæfum eða hindrum,  erum við að stöðva lækinn,  stöðva orkuna. -  Þarf ég nokkuð að segja meira? -  Kannski jú.  Þetta þýðir ekki að við megum ekki setjast niður og hvíla okkur, eða að við eigum að vera stanslaust á hlaupum :-) ..  Nei, þessi hreyfing er ekki síður andleg en líkamleg.  Við eigum á hættu að stoppa þegar að við verðum fyrir áföllum.  Vilja gefast upp, - en í raun er málið að halda áfram.  Við höldum áfram með því að "fara í gegnum tilfinningarnar" - í því liggur hreyfing, "að fara í gegnum". -   Tilhneygin er að staðnæmast, deyfa, afneita o.s.frv. -  og þá erum við enn og aftur komin með dæmið um konuna sem setti broskall yfir bensínmælinn þegar bíllinn var tómur. -  Það er pjúra afneitun.   Broskallar eru ágætir, þar sem við á, - hann er andlegi þátturinn,  en í svona tilfellum þarf framkvæmd.  Ekki bara setja broskall,  nú eða sitja og skammast í sjálfum sér eða öðrum fyrir að hafa klikkað á að setja bensín á bílinn. -  Við staðnæmumst nefnilega í "blaming game" - þ.e.a.s. að fara að leita að sökudólgum - og þá dettum við bara (eins og á hjólinu).  Ef við ætlum að komast áfram,  þurfum við að finna leiðir til þess.  Við þurfum annað hvort að biðja einhvern um að hjálpa okkur, eða að fara að sækja það sjálf.  Það veltur alltaf á okkur sjálfum.  Okkar er ábyrgðin.
• Þegar við lendum í hindrunum - þá er mikilvægt að gera þær ekki að fjalli með því að  tala einungis um þær (það sem þú veitir athygli vex)  - nú eða gera ytri hindranir að innri hindrunum.   (Láta annað fólk draga úr okkur máttinn).   Hreyfing er mikilvæg - hreyfing líkama og hreyfing andans.   Við hreyfum við andanum í andlegri iðkun, eins og hugleiðslu, bæn,  í náttúrunni,  við að hlusta á tónlist, stunda listir o.fl.   Við hreyfum líkamann með að ganga, hlaupa, synda, - nú hjóla! :-)  eða hlaupa ..o.s.frv. -   Eins og áður hefur líkaminn áhrif á andann og andinn líkamann.  Hreyfing er mikilvæg - alltaf.

JAFNVÆGI  er því eitt það mikilvægasta sem við verðum að átta okkur á, -  ef við erum andlega "föst" þá gæti dugað að hreyfa líkamann og ýta þannig við andanum og svo öfugt! :-) .. 

Það er meira að segja búið að sanna, að bara með því að setja okkur í "power-pose" einhvers konar súperman stellingu, - þar sem við stöndum voldug með hendur á mjöðmun, eða í sigurvegarastellingu þar sem við hefjum hendur á loft,  að þá fer okkur að líða svoleiðis.   Við getum líka sett penna í munninn (þvert - ekki borða pennann)  og "þvingað" fram bros, og það hefur jákvæð áhrif á andann. -

 

Hugur og hönd vinna saman, -  það er því ekki nóg að sitja heima í sófa og hugsa "happy thoughts" - og reikna með að heimurinn breytist, - það þarf líka eitthvað sem heitir "framkvæmd" - og þegar við tökum eitt skref áfram - treystum því að heimurinn komi til móts við okkur og stigi næsta skref.

Það er "The Secret" - eða leyndarmálið. -   það liggur í jafnvæginu. -