"Elskan mín, ástin mín .......skammastu þín" ...

Þessi orð rifjuðust upp fyrir mér í morgun, - vegna þess að þetta er kjarninn í aðferðafræði margs ofbeldismannsins - og kvendisins.

Laða að sér viðkomandi með fallegu orðfæri og skjóta svo í návígi.

Svona tala lika margir í umræðunni um samkynhneigð.

"Ég elska samkynhneigða, margir eru vinir mínir, - en ojbara það sem þeir gera.  Það misbýður mér.".

Andlegt ofbeldi er dauðans alvara.

Gay Pride gangan - sem útleggst Gleðigangan á Íslandi,  er ganga gengin í stolti yfir - stolti yfir að fólk fái að vera "Gay" og frjálst með það.  Það að vera það sem það er.   Gangan er ÝKT - það fer ekki á milli mála,  Ýkt í litum, áróðri og gleði fyrir mannréttindum hinsegin fólks.

Fólks sem er ekki "svona" gagnkynheigt og þarf aldrei að pæla í því hvort það leðir maka sinn, kyssir eða faðmar á almannafæri.

Það er ekki langt síðan að ég var með unga konu í viðtali sem var kvalin af skömm yfir að vera að koma út úr skápnum sem samkynhneigð.  Hún var í sambandi við aðra sem var enn inni í skápnum og gat ekki hugsað sér að mæta samfélaginu eða fjölskyldunni.

Samt hrópar fólk að öllu sé náð,  samkynhneigð hafi fengið sína jafngildu hjónavígslu viðurkennda og þá eigi það bara að vera heima hjá sér.  Púnktur.

Þrátt fyrir þessi lög eru enn prestar INNAN þjóðkirkju sem hafa samviskufrelsi til að vígja ekki samkynheigð pör.

Það eru komin ýmis lög sem eiga að tryggja jafnrétti kvenna og karla en er jafnrétti náð? -  Getum við lagt hendur í skaut og bara andað léttar?

Hvað með launamun?   Jafnfrétti er ekki náð og þar er víða pottur brotinn og takið eftir að það er líka gagnvart karlmönnum.  Jafnréttisbaráttan er ekki bara kvennabarátta.

Nei,  við viljum ekki að fólk þurfi að ganga um bæinn með hauspoka vegna kynhneigðar sinnar.

Ég sagði áðan að gangan væri ýkt - hún er ganga gleði og stolts,  sem er andstæðan við óhamingju og skömm.

Ég hef skrifað ófáa pistlana um áhrif skammar á fólk, það að skammast sín fyrir sjálfan sig er eins og að vera með krabbamein á sálinni.

Sjálfsvígshugsanir eru algengar hjá fólki sem lifir með skömm,  og ef ekki það þá er það oft farið að finna alls konar verki og einkenni,  - hvers kyns eða kynhneigðar sem það er.

Skömmin lækkar ánægjuvogina - og gleðin og hamingjan er skert.

Þessi pistill er m.a. ákall til þeirra sem ekki þola Gay Pride og hafa áhyggjur af upprennandi kynslóð að sú ganga muni skemma börnin, eins og fram hefur komið í umræðunni.  Ákall til þeirra sem eru enn að veifa viðvörunarflagginu gagnvart hommum, lesbíum, transgender o.s.frv.

EInn af fyrstu hommunum sem kom út úr skápnum á Íslandi flúði land.  Við höfum sannarlega komið langa leið - en göngunni er ekki lokið.

Börnin verða ekki samkynheigð við það að horfa á tvo karlmenn kyssast, ekki frekar en að verða gagnkynheigð yfir því að horfa á konu og karl kyssast. -

Fólk sem á erfitt með Gay Pride gönguna er oft fólk sem hefur alist upp við fordóma gagnvart því að vera hinsegin og er hreinlega ekki vant því og finnst það óþægilegt.

Er það vandamál hverra?

Ég styð Gay Pride - sem er andsvar við Gay-Shame, eða skömminni sem troðið hefur verið upp á fólk vegna kynhneigðar.

Skömmin er það sem skemmir - það að skammast sín fyrir sjálfa/n sig. 

Elskan mín,  ástin mín,  þú þarft ekki að skammast þín - þú ert elskuð/elskaður "all the way" .. 

Já líka þú sem finnur til þegar að Gay Pride gengur fram hjá þér,  því kannski líður þér bara illa og þarft að skoða af hverju þér finnst þetta óþægilegt.  Prógrammið þitt er þannig,  þú hefur verið þannig alin/n upp - en þær tilfinningar eru ekki þú,  fordómar eru ekki meðfæddir.  Hvorki i eigin garð né annarra.

Kynhneigð er meðfædd.

Hörðustu gagnrýnendur eru oft þau sem enn eru inni í skápnum.

Virðum litrófið. 

Elskum meira og óttumst minna.

 

Er einhver að sjúga úr þér lífsorkuna?

Býrð þú við aðstæður eins og er lýst í "Little Shop of Horrors" - eða Litlu hryllingsbúðinni? 

Stundum eru aðstæður þannig í samböndum - að annar aðilinn er aldrei ánægður,  það gerist t.d. í meðvirkum samböndum þar sem verið er að "nærast" á því sem hinn hefur,  en það eru takmörk fyrir því hvað ein manneskja hefur af blóði.  

Það má skoða alls konar sambönd og samskipti,  þar sem þú upplifir að það sé verið að taka frá þér orku og þú sért alltaf að gefa og gefa.  Við getum verið að tala um erfiða móður sem er háð þér,  fyrrverandi maka,  núverandi maka,  unglinginn o.s.frv.  Það þarf að læra að setja mörk, svo við endum ekki upp orkulaus.  

Það er hægt að gefa - en ekki allt sitt blóð,  við vitum hvernig það fer.  

Hvað getur þú gert? -   Hættu að gefa blóð til að halda lífi í plöntunni (en plantan hér er ekki tákn fyrir einstaklinginn heldur fyrir þessi vondu samskipti og fyrir vonda siði).  þannig að þú fórnir eigin lífi til að halda henni gangandi,  nema að þú sért haldin/n sjálfspíslarhvöt.  

Um slíkt má lesa 

 http://johannamagnusdottir.com/2012/05/04/medvirkni-eda-masokismi/

 

 

Bæn úr hengirúmi

Ég bið fyrir öllum sem eiga hjartasár, fyrir öllum sem upplifa sig stífluð, andlega tætt, týnd eða eirðarlaus, og fyrir öllum sem upplifa sig vanta tengingu við það sem ER - hverju nafni sem þú kýst að kalla það (Guð, Hið heilaga, Æðri máttur, Lífið). 

Ég bið fyrir öllum sem eru í kvíða vegna afkomu sinnar,  að þau fái það starf eða það sem þau þurfa til að framfleyta sér og sínum. 

Ég bið þess að styrkur komi hér og nú, hugrekki, innblástur, og að hlutirnir skýrist eins og fyrir kraftaverk. Megir þú finna þinn farveg, vera full/ur trúar, í fullvissu um hversu guðdómlega fullkomin/n þú ert.   

Leyndarmálið við að komast á réttan farveg er kannski of einfalt, þú getur gert það núna, með því að segja: "Já takk" og trúa því að þú sért þar með komin/n á réttan farveg og þá þarftu ekki að bíða eftir neinu. Bara með því að trúa þá er "getnaður" hafinn og svo er bara að treysta að allt þroskist eðlilega án þess að þú sért að skipta þér of mikið af, þ.e.a.s. að treysta lífinu. 

Ef það á að vera verður það. Slakaðu á - leggðu þig í þetta lífsins hengirúm og láttu goluna gæla við þig. -    

Hvað skiptir RAUNVERULEGA máli?  

Það að þú getir andað er grundvöllur fyrir lífi,  þökkum það.  Þökkum líka mat og húsaskjól.  En fyrst og fremst þökkum innri frið,  hann er mikilvægur til að þola það áreiti sem fylgir því að fá innheimtubréf frá bankanum - ofan í sorg og erfiðleika.  

Ég bið um æðruleysi.  

Annað er aukaatriði.  

 

Jónsmessunótt - hvenær er hún og af hverju er nafnið dregið?

Jónsmessan er kennd við Jóhannes skírara enda eru Jón og Jóhannes aðeins tvö afbrigði sama nafns og hún er sögð fæðingardagur hans. 

Jónsmessunóttin, aðfaranótt 24. júní, er ein þeirra fjögurra nátta í íslenskri þjóðtrú sem taldar eru hvað magnaðastar og þá geta alls kyns dularfullir hlutir gerst. Hinar næturnar eru allar í skammdeginu: Jólanótt, nýársnótt og þrettándanótt. Sagt er að á Jónsmessunótt fljóti upp ýmiss konar náttúrusteinar sem geta komið að góðu gagni. Þá má einnig finna ýmis nýtileg grös.    

(Upplýsinar af Vísindavefnum) 

Af hverju þykir ofbeldi kvenna við karla fyndið? ..

Sá þennan brandara á Facebook í morgun:  

Gúndi gasalegi og Badda bleika voru að versla þegar Gúndi teygir sig í bjórkassa og leggur hann í körfuna.

"Hvað heldur þú að þú sért að gera spyr Badda."

"Þetta er á tilboði, 24 baukar á 3600 kall." Svarar Gúndi.

"Láttu kassann aftur á sinn stað, við höfum alls ekki efni á þessu, segir Badda með þjósti og þau halda áfram að versla.

Nokkru síðar tekur Badda upp andlitskrem á 7200 kr. og setur í körfuna.

"Hvað heldur þú að þú sért að gera ?" Spyr Gúndi.

"Þetta er uppáhalds andlitskremið mitt. Það gerir mig svo fallega." Svarar Badda.

"Það gera nú líka 24 baukar af bjór og þeir kosta helmingi minna!"

Samkvæmt upl. frá bæklunardeild Landsspítala Háskólasjúkrahúss,

Er Gundi allur að koma til." 

Ef við snérum brandaranum við,  Gúndi hefði barið Böddu og hann endaði:   "Samkvæmt upplýsingum frá bæklunardeild Landsspítala Háskólasjúkrahúss,  er Badda öll að koma til."  -  Haldiði að margir myndu hlæja? - 

Einhvern tímann skrifaði ég líka pistil um misnotkun Guggu á Ólafi Ragnari í Dagvaktinni,  það átti að vera fyndið - en hefði aldrei þótt fyndið ef að eldri maður hefði farið svona með unga konu.

Karlar hafa undanfarið verið að koma út úr skápnum sem þolendur ofbeldis kvenna, - það er ekkert auðvelt og þarf hugrekki til,  ef að þjóðarsálin eða andinn í þjóðfélaginu er slíkur að það sé gert grín að þeim þess vegna.   Sjálfir upplifa þeir sig eflaust með skömm fyrir að hafa "leyft" ofbeldinu að viðgangast, en það virkar eins fyrir bæði kynin.  Allir upplifa skömm þegar þeir átta sig á því að meðan þeir setja ekki ofbeldismanneskjunni mörk - "leyfa" ofbeldinu að grassera með því að upplýsa ekki um það eða jafnvel að taka þátt á móti og þá eru komin mjög vond samskipti,  svo ekki sé meira sagt.  

Stundum eru báðir aðilar sem beita ofbeldi - annar byrjar í vörn en svo er oft erfitt að átta sig hvor byrjaði.  

Ef við tökum Böddu og Gúnda sem dæmi.  Hún byrjar á að stjórnast í því hvað hann kaupir,  bannar fullorðnum manni að taka ákvarðanir (við vitum ekkert hvort að Gúndi er alkóhólisti eða ekki) -  Hún kaupir helmingi dýrari vöru og finnst það bara allt í lagi, ítrekar með því að ákveða hvað má kaupa hver það er sem hefur stjórn, vörnin hans er að gera grín að útliti hennar (sem er líka ofbeldi) því hann er alls ekki sáttur og sem endar með því, augljóslega,  að hún beitir hann líkamlegu ofbeldi sem leiðir til spítalavistar. 

Já, já - þetta er brandari.  En meðan við stefnum í jafnréttisátt þá verðum við að skoða allar hliðar jafnréttis - ekki bara alvarleika þess að konur séu beittar ofbeldi og óréttlæti í þeirra garð.

Það þarf að skoða orsakir fyrir ofbeldi og einnig skoða hvers vegna við samþykkjum frekar - eða finnst ofbeldi gagnvart körlum fyndið þegar það er grafalvarlegt.

Þar eru hugmyndir sem þarf að uppræta.

 

Heimur versnandi fer - eða hvað?

Í "gamla daga"  fékk maður eina flösku (litla gosflösku, ekki 1/2 lítra)  max á viku.  Nú eru margir að drekka gos daglega.  

Það hafa orðið framfarir á mörgum sviðum en afturförin er augljós og birtist t.d. í offitu barna og unglinga, - sem helgast þá eflaust líka af hreyfingaleysi og kyrrsetu vegna þess að þau eru meira í tölvum eða horfa á sjónvarp.

 
Við virðumst ráða illa við frelsið til að velja,  og dæmi um það er hvað margir hugsa með hlýhug til sjónvarpslausra fimmtudagskvölda,  en gætu ekki fyrir sitt litla líf haft slökkt á sjónvarpinu OG tölvunni hvert fimmtudagskvöld,  - hvernig væri að gera fimmtudagskvöld að sjónvarps-og tölvulausu kvöldi?  

Og svo maður tengi nú almennilega við fréttina, að sleppa gosdrykkjum nema kannski einu sinni í viku?

Það er spurning hvort maður yfirleitt er með frjálsan vilja? - Ræður ekki gosið /sykurinn yfir okkur ef við verðum háð því?   Eða tölvan eða sjónvarpið ef við náum ekki að forðast það þó okkur langi jafnvel?

Af hverju gerum við ekki það sem við viljum - og af hverju förum við (mörg) svona illa með musteri sálarinnar;  líkamann?     

Gosdrykkir jafn slæmir og krakk

Ofbeldi kvenna - ofbeldi karla - hver byrjaði? ..

Hver hefur ekki lent í því að stilla til friðar þar sem börn eru að leik,  eða a.m.k. fylgst með þeim í leik sem gekk of langt,  - annað fer að gráta og byrjar að ásakar hitt,  en þá segir það "hann/hún" byrjaði! - 

Ég held að í raun,  að ofbeldi milli fullorðinna sé ekkert ósvipað í eðli sínu, eða þ.e.a.s. hvernig það byrjar. 

Ég sé ekki alveg fyrir mér að einhver vakni eins og Láki og segi "Í dag ætla ég að vera vondur" ..  

Oft er það vankunnátta í samskiptum (lært hegðunarmynstur skv. fyrirmynd) sem veldur því að einhver byrjar og einhver tekur því illa eða verður særð/ur og bregst við með ofbeldi. -  

Stjórnun (manipulation) er ofbeldishegðun,  en það er ekkert víst að sá eða sú sem er að stjórna eða reyna að fá sínu fram átti sig á því. -   Það er hægt að stjórna á svo lúmskan hátt,  með því að ala á sektarkennd hjá hinum aðilanum,  með því að fara í fýlu, þegja,  neita hinum aðilanum um eitthvað sem hann þarfnast nema það sé gert o.s.frv. -   Sá eða sú sem vill fá sitt fram notar ákveðin stjórnunartæki og ef hann eða hún fær ekki það sem hann eða hún vill getur færst "fjör" í leikinn.  

Ef að honum eða henni eru sett mörk,  fer það eftir hversu "frek/ur" aðilinn er eða ákveðinn í að fá sínu framgengt hvað hann gengur langt.   Hverju er til fórnað? -  Eru börnin notuð?  - Eru hótanir um sjálfsvíg? -   Er vorkunnarspilið notað? -  Hótað að fara í blöðin og kjafta frá einhverju sem er viðkvæmt?

Þarna erum við komin í einhvers konar stríð.  

Það þarf sterk bein til að rísa yfir svona stríð og svona stjórnun.  Það þarf sterkan vilja til að taka ekki þátt,  ekki fara á sama plan og sá eða sú sem notar svona tæki og tækni. -

En það þarf líka styrk til að láta ekki stjórnast og eiga á hættu að fá á sig alls konar dóma og e.t.v. að missa tengsl við fólk sem skiptir þig máli.

Þetta er ekki einfalt.

En allt hófst þetta með barnaleik, - "Það er honum að kenna" - er það ekki?

Allt er þetta vegna þess að einhver byrjaði og einhver var særð/ur - eða var það kannski vegna þess að einhver var særð/ur og byrjaði þess vegna?  

Ég lærði það í mínum uppvexti að sá vægði sem vitið hefði meira,  og notaði það óspart á mín börn - en þau voru hætt að þola þennan frasa "Sá vægir er vitið hefur meira" - kannski vegna þess að þá komst sá eða sú sem var frekastur eða frekust upp með frekjuna sína.

Það á auðvitað ekki að vera afleiðing þess að vægja.  Við kennum engum neitt með því, eða jú kannski að ef þú frekjast áfram þá færðu það sem þú vilt.  Það gætu börnin lært ung.  Þess vegna verður að segja stop og setja mörk.  

Það getur verið vandlifað í okkar stóra heimi.  

Mér leiðist pinkulítið að tala um karla sem svona og konur sem hinsegin eða öfugt.  Karlar beita ofbeldi og konur beita ofbeldi,  það er síðan persónubundið og fylgir e.t.v. eðli og/eða uppeldi hvernig ofbeldi er beitt.

Ef hver og ein manneskja liti í eigin barm, skoðaði sinn sársauka - sitt ofbeldi,  þá væri kannski hægt að fara að sjá og skilja til að breyta.   Eflaust ekki fyrr.  

Stundum skiptir ekki máli hver byrjaði, - jú kannski til að skilja ferlið,  en það skiptir máli að enda ofbeldi - og það er ekki endilega alltaf gert með því að þegja og vægja,  heldur einmitt að tala og segja "hingað og ekki lengra."

Ef að einhver blandaði handa þér ógeðisdrykk sem væri þeirrar gerðar að þú yrðir veik/ur og byði þér eða heimtaði að þú drykkir hann - þá myndir þú ekki, vegna þess að þú vildir vera almennilegur við viðkomandi eða hlýða,  eða jafnvel ekki gera vesen, drekka drykkinn.   Þú myndir ekki drekka drykkinn bara vegna þess að þú "elskaðir" þann sem byði hann svo mikið. 

Sú "ást" væri a.m.k. ekki raunveruleg - sú ást væri ást þrælsins eða ambáttarinnar. 

Ég minni á orðin í söng Páls Óskars  "Ó hvílíkt frelsi að elska þig" -  

Í ástinni er frelsi og í frelsinu er ást.  

Ekki ofbeldi.

Hvorki ofbeldi kvenna né karla.

Svo ef þú telur þig elska einhvern sem beitir þig ofbeldi,  hugsaðu þig tvisvar um,  er það þrælslund eða er það kannski vorkunnsemi? -  Er það af vana? -     Ertu gengin/n í lið með þeim sem tekur þig í gíslingu og farin/n að verja hann/hana.   

  

Ef þú hefur þörf fyrir að vera vondu/ur eða stjórna öðrum manneskjum þá líttu í eigin barm,  hvað er það sem þig vantar annað en sjálfsvirðingu og sjálfsöryggi - en þau sem hafa sjálfsvirðinguna í lagi eiga ekki að hafa þörf fyrir að upphefja sig á kostnað náungans.   Þau eiga ekki að þurfa að pota, meiða, særa o.s.frv. -  Þau þurfa ekki að byrja og þau segja nei takk við hverjum þeim ógeðisdrykk sem að þeim er réttur. - 

 

Hvað er málið með þessar mömmur?

"Þú ert alveg eins og mamma þín" ..  

Hvort haldið þið að þetta sé oftar sagt í jákvæðum eða neikvæðum tón?

Hvað er eiginlega málið með þessar mömmur?  Leyfði ég mér að spyrja dóttur mína nýlega, eftir að hafa hlustað á hóp kvenna kvarta og kveina yfir mæðrum sínum! -

Jú, afskiptasemi - stjórnsemi - gagnrýnandi rödd ...  var eitthvað sem við gátum talið upp,  ein hafði minnst á það að móðir hennar væri alltaf í sjálfsvorkunn og bjargarleysi,  önnur að mamma hennar gæti ekki hætt að tala illa um föður hennar, en þau skildu fyrir fimm árum síðan!  

Hér skal tekið fram að ekki er um ALLAR mömmur að ræða, og margar eru aðeins svona að litlu leyti.

Flestir þekkja vandræðin með "tengdamömmu" - þegar hún kemur í heimsókn og veit allt og kann allt betur,  og þarf að koma því að!

Sterkustu mömmurnar og tengdamömmurnar eru þær sem vita en þurfa ekki endilega að "spreða" vitneskjunni og góðu ráðunum svona óumbeðið.  -

Að sjálfsögðu er gott að geta svarað þegar spurt er, eða leitað ráða.

En til dæmis þegar mamma/tengdamamma kemur í heimsókn og byrjar með ráðin:

"Ég myndi nú .... bla, bla.."   getur snúið alveg upp á taugakerfið hjá þeim sem hlustar. ;-)

Hvers vegna? - Jú, kannski vegna þess að undirliggjandi er gagnrýni að viðkomandi kunni ekki eða geti ekki.

Mömmur verða að sleppa tökunum og leyfa börnunum og tengdabörnunum að reka sig á, prófa sig áfram - og leyfa þeim að gera mistök ef þau eru til staðar,  þó ekki nema til að læra af þeim.   Það þarf varla að taka það fram að ofangreint er um aðstæður sem ekki eru hreinlega skaðlegar viðkomandi og verður hreinlega að taka í taumana, en ætli það sé nú oft málið? -

Það er gott að hafa í huga að það sem við látum frá okkur sé á uppbyggilegu nótunum.

p.s. hér tala ég um mömmur, en auðvitað eru til pabbar sem láta svona líka, en miðað við það sem ég heyri dags daglega er meira kvartað undan mömmum - hvers vegna?

HÉR má smella á aðra grein á svipuðum nótum - og e.t.v. meira greinandi.

"Manipulation" - tilfinningastjórnun og sektarkennd ..

Það er til fólk sem er klárt að ýta á þína takka.  Oftast eru þetta nánir ættingjar sem þekkja þig vel, þér þykir vænt um og oft er um maka þinn að ræða,  stundum börn.  

Þetta fólk - sem stjórnar tilfinningum þínum, má jafnvel kalla tilfinningakúgara. 

Ef þú ert viðkvæm/ur fyrir eða berskjölduð/skjaldaður sem við erum oftast í ofangreindum tengslum er auðvelt að stjórna þér.  

Tilfinningastjórnendurnir eru meistarar að koma inn hjá þér sektarkennd og samviskubiti.

Þeim tekst að láta þig fá samviskubit að segja eitthvað og samviskubit yfir að segja eitthvað ekki.

Yfir því að vera of mikil tilfinningavera eða ekki nógu mikil tilfinningavera,  yfir því að vera of gjafmild/ur eða ekki gefa nógu mikið.  Allt kemur til greina.  Tilfinningastjórnendur segja sjaldan hvaða þarfir þeir hafa eða langanir – þeir fá það sem þeir þurfa eða langar í gegnum tilfinningastjórnun. 

T.d. fýlustjórnun.

Flest okkar höfum hæfileika til að minnka sektarkenndina sem þeir reyna að troða inn en ekki öll.  Önnur öflug tilfinning sem er notuð er vorkunn.  Tilfinningastjórnandi er yfirleitt mjög mikið fórnarlamb og lætur alla vita.   Þeir ýkja vandamál sín og láta sem flesta vita, svo hægt sé að næra og hugsa um þá.  Þeir berjast sjaldan eigin baráttu, en fá aðra til að vinna skítverkin fyrir sig.  Það klikkaða er að þegar þú gerir það fyrir þá (sem þeir biðja aldrei beint um) snúa þeir sér að þér og segjast alls ekki hafa ætlast til þess að þú gerðir nokkurn skapaðan hlut!  

Reyndu að berjast ekki baráttu annarra, eða hreinsa upp þeirra skít.  Segðu frekar: "Ég hef fulla trú á því að þú náir þessu upp á eigin spítur” – tékkaðu á viðbrögðunum og taktu eftir hvaða "bull" kemur – enn og aftur.

(þessi bútur er úr grein sem ég hef birt áður - aðeins breytt og er eitt af 8 atriðum sem notað er í tilfinningastjórnun eða kúgun eins og ég nefndi það í fyrri grein).

Sjá ef smellt er HÉR

Er það tannkremstúpan, klósettsetan, sokkarnir í sófanum eða eitthvað allt annað? ...

Stundum verða litlu málin að stórum málum. - 

Rangt meðfarin tannkremstúpa,  klósettseta uppi, sokkarnir skildir eftir í sófa eða eitthvað álíka verður að RISA vandamáli,  en þegar betur er gáð,  eru þetta auðvitað ekki vandamálin og þetta skiptir í raun litlu ef nokkru máli.

Vandamálið er eitthað miklu, miklu stærra - eitthvað sem kannski er ekki hægt að festa fingur á, óánægja, ófullnægðar væntingar o.s.frv. en auðvitað þarf gremjan að komast út og þá er svo gott að hafa eitthvað til að benda á. 

Þannig að ef að smáhlutir eru virkilega farnir að pirra þig eða þá sem eru í kringum þig þarf að skoða hvað er að krauma undir niðri.   Sama hversu kyrfilega klósettinu væri lokað,  tannkremið rétt kreyst og sokkarnir lagðir í sokkaskúffu, - hamingjan kæmi ekki hoppandi með því að þessi smáatriði væru frá.

Það þarf að finna raunverulega uppsprettu "ógleðinnar" til að uppræta hana.

Hún liggur yfirleitt dýpra - og væntanlega innra með manni sjálfum (ekki í tannkremstúpunni ;-))..