"Takk fyrir mig" - "Verði þér að góðu" ... samviskubit óhollasta viðbitið ...

Ég man ekki hvaða gúru það var sem sagði að ef við ættum bara eina bæn væri bænin: 

"TAKK"  

Og ég er því hjartanlega sammála,  því af þakklætinu vex gleði og af gleðinni uppskerum við árangur. - 

Það er í mínum (gamaldags) huga mjög mikilvægt að þakka fyrir hverja máltíð.  Hvort sem það er við þann sem matreiddi, eða þakka bara það að fá að borða. -

Allt of mörg börn (kannski fullorðnir líka) ganga frá matarborði þegjandi og hljóðalaust, og þakka ekki fyrir sig. -  Mér finnst sorglegt ef þeim sið, að þakka fyrir matinn,  er ekki við haldið, og þarna er ég íhaldssöm, og ekki bara hefðarinnar vegna, heldur vegna þess að ég tel að það sé í okkar eigin þágu, hvers og eins að kunna að þakka fyrir það sem okkur er veitt og okkur er gefið, - ekkert eigi að vera eins og sjálfsagður hlutur.

Þegar við segjum "Takk fyrir mig" - er mótsvar þess sem eldaði matinn yfirleitt "Verði þér að góðu" - og er það ekki yndislegt líka? -  Viljum við ekki að maturinn geri okkur gott?

Ein tilgáta sem ég las um, var að það skipti miklu máli með hvaða hugarfari við settum matinn ofan í okkur, og ég tek alveg undir það.  Ef við trúum að okkur verði illt af honum, eru miklar líkur á því og öfugt. -  Það á aldrei að borða mat með samviskubiti,  samviskubit er vont viðbit og það óhollasta.

Það er því bara gott mál að viðhalda þeim hefðum og siðum sem gera okkur gott, og eftir máltíðir að segja "Takk fyrir mig" .. og fá þessa fallegu ósk til baka "Verði þér að góðu" ..