Hvernig "afvopnum" við ofbeldismann eða ofbeldiskonu ?

"Ofbeldi er andstæða uppeldis" - sagði góð kona einu sinni á námskeiði sem ég sótti um "Ofbeldi orða og þagnar" eins og það var kallað.

Það er hægt að meiða með orðum, en líka með þögn.  Það er hægt að beita augnaráði,  það er hægt að stynja eða hvað sem er og það nægir til að þér sé stjórnað - þ.e.a.s. ef þú ert vön/vanur ákveðinni hegðun eða nærveru viðkomandi.   Það er hægt að stjórna með látbragðinu einu saman. -

En eigum við að láta að stjórn? - og af hverju látum við að stjórn? -

Auðvitað er það lærð hegðun,  oft lærð hegðun barns.  Ein djúp stuna, eða e.t.v. hamagangur og glamur í diskum í eldhúsi eru nóg skilaboð að einhver - t.d. mamma er ósátt.   Þegar einhver svona dóminerandi (stjórnandi) er á heimili getur allt heimilið verið undirlagt.

Í myndinni "Ungfrúin góða og húsið" - dansaði fólk villtan dans og hoppaði uppí rúmi þegar heimilisfaðirinn brá sér í burtu. -

Ofbeldi er aldrei gott,  það bælir og brýtur niður.  Þess vegna verðum við að spyrja okkur hvað við getum gert.  Börn eru býsna varnarlaus,  en þau finna sér yfirleitt flóttaleiðir,  leiðir til að komast af.  Þær leiðir enda því miður oft - vegna niðurbrots - í því að barn dregur sig í hlé, passar að vera ekki fyrir, fer í það að vera ýkt duglegt til að fá viðurkenningu, sum fara að borða meira til að deyfa sársaukann önnur að vera fyndin og skemmtileg fara í trúðshlutverk til að gleðja alla, því þau halda jafnvel að þau beri ábyrgð á stunum eða óhamingju hinna fullorðnu.  Það eru ýmsir varnarhættir.

En hvað getum við gert sem fullorðnir einstaklingar? 

Haldið áfram í hlutverkunum eða?  

Auðvitað höfum við gefið þessum stynjara, eða orðljóta aðila allt of mikið vald í okkar lífi.  Þessum sem er e.t.v. vafinn í ósýnilegt óveðursský og við sogumst inn í það því það hefur áhrif og ekki sést til sólar á meðan viðkomandi er á svæðinu.

Vanlíðan eins verður því vanlíðan allra.  Því að sá eða sú sem er reið/ur, í gremju, fýlu eða hvað sem það er er auðvitað í sársauka.  Við getum valið að falla með viðkomandi og verða hluti af sársaukanum, eða við getum valið að taka "valdið" af viðkomandi og láta það ekki hafa áhrif.

Að sjálfsögðu viðurkennum við sársauka eða vanlíðan aðilans, EN við þurfum ekki að láta okkur líða eins og honum eða henni líður.

Við verðum aldrei nógu veik til að hjálpa hinum veika, eða okkur líður aldrei nógu illa til að þeim sem er í vanliðan líði betur.   Ef það er svo þá er það að sjálfsögðu ekki sá eða sú sem elskar okkur. -   Auðvitað viljum við að náunganum líði vel.  Hamingja hans á aldrei að skyggja á okkar eigin,  ef að aðili sem er að slíta sambandi vill þér óhamingju er það er ekki vegna ástar heldur er það andstæðan, eða  toppurinn á annað hvort vanlíðan viðkomandi og/eða eigingirninni. -  

"Ég er ekki hamingjusöm/hamingjusamur þá mátt þú ekki vera það heldur." -

En hver valdar þann sem beitir ofbeldi, og hver leyfir honum/henni að komast upp með það? -

Ef einhver nær tökum á þér og þínum hugsunum er það vegna þess að hann/hún er STÓR aðili í þínum huga og í raun veitir ÞÚ  valdið.

Þegar einhver ætlar að byrja að beita þig ofbeldi eða tala niður til þín þarft þú að minnka viðkomandi í huganum, breyta persónunni í pinkulítinn sprellikall eða kerlingu og ljá persónunni rödd Mikka mús eða eitthvað álíka (einhver sagði "geltandi kjölturakka")  þá hættir hann að vera valdaður og í staðinn fyrir að þú sitjir eftir sem titrandi strá þá getur þú hlegið innra með þér að þessari fígúru. -

 Það er ein leiðin. Viðkomandi verður vissulega pirruð eða pirraður að hafa ekki stjórn lengur og gæti misst stjórn á sér - en það er auðvitað markmiðið. -   Einhver lærdómur hlýst líka af þessu.

Önnur leiðin er að sjá viðkomandi sem sært barn og hreinlega vorkenna viðkomandi,  ekki þó með þeim hætti að láta hann/hana valta yfir þig vegna vorkunnsemi þinnar í hans/hennar garð.

Veik manneskja eða særð - á ekki að hafa leyfi til að valta yfir þig, vegna veikinda sinna, ekki frekar en manneskja í hjólastól hefur ekki leyfi til að keyra yfir aðra bara vegna þess að hún er í hjólastól.

- Það er meðvirkni og þá ýtir þú undir hegðunina og persónan heldur auðvitað áfram að nýta sér það að þú finnur til með henni. -   Það er mikilvægast að láta ekki stjórnast - vegna þess að öll ráð í bókinni eru notuð til stjórnunar.  

Ef þú byrjar að gefa eftir, er gengið lengra og lengra og ekki ímynda þér að það sé borin virðing fyrir þér ef þú gefur eftir!

Næst þegar einhver ætlar að fara að "bossast" með þig eða stjórna þér prófaðu að "afvopna" viðkomandi á þennan hátt og gáðu hvort þú ferð ekki bara að hlægja í stað þess að láta niðurbrótandi tal eða ofbeldið hafa áhrif.

Mundu bara að valda ekki peðin,  því auðvitað eru það bara peð sem beita ofbeldi.   Þau reyna að stækka sig með ofbeldinu,  en engin/n sér stækkunina nema sá sem samþykkir að þau verði stór og ráði.

Hættu að samþykkja ofbeldi peðsins og gerðu þér grein fyrir smáttarlegu háttalagi.  -

Ljónið öskrar þegar því líður illa, - en þegar þú ert komin/n með andlegan styrk hefur öskur ljónsins ekki lengur áhrif á þig.  Þú hefur valdið og ljónið verður eins og gæfur hvolpur í þínum höndum. -

Við erum oft hrædd við að segja stopp - og að láta vita að okkur er ofbeldi ekki bjóðandi.  Oft hefur fólk sem beitir andlegu ofbeldi ótrúlegustu "vopn" - allt er notað - og eftir því sem sá/sú sem beitir ofbeldi er meira upptekinn af sjálfum sér og sínum sársauka, þá fer ekkert að skipta máli nema að sá sem fyrir ofbeldinu verður finni til -  tilgangurinn er annað hvort að meiða þig,  eða (eins undarlegt og það hljómar) að þú skiljir sársauka ofbeldismannsins,  hann kann bara ekki að koma orðum að því á annan hátt.  Þú átt að finna til vegna þess að hann finnur til.  

Ofbeldismanneskja notar því stundum börn í baráttu sinni,  notar hótanir um að skaða sjálfa/n sig, eða eitthvað sem er mjög viðkvæmt og mætti líkja við að kýla undir beltisstað.  Ofbeldismanneskja kennir þér oft um alla sína óhamngju og snýr öllu upp á þig - því hún er í afneitun.  Því er þetta oft frekar snúið. - 

Ofbeldismanneskja er i raun voðalega lítil - en við megum ekki trúa því að hún sé stór.  Verst að margir sem beita ofbeldi eru oft snillingar í að niðurlægja og ýta á takka sem eru veikir fyrir - en það hjálpar að vita af því og skilja að í raun á þessi manneskja bara voðalega bágt.   

Ath! Þegar tvær særðar manneskjur mætast í sambandi, er oft erfitt að skilgreina hvor þeirra er hin andlega ofbeldismanneskja.  Það er engin/n að segja að það þurfi bara alltaf eina ofbeldismanneskjuí slíkt samband. 

Konur eru oft fyrri til að líta á sig sem fórnarlömb í slíku sambandi,  það er "hefð" fyrir því,  en mjög mikið af körlum eru ekki síður ofbeldisþolar.  Stjórnsemi er lika ofbeldi og sumir karlar eru að reyna að sitja og standa eins og konunum líkar,  og ef þeir geta ekki lesið hugsanir þeirra verða þær fúlar, og hvæsa oft á þá eða nota eitthvað eins og að halda aftur af nánd.  Ef þeir svara í sömu mynt, jafnvel með sömu orðum og konan,  þá er hrópað:  "Ofbeldi"  - 

Við afvopnum ofbeldismann - með að taka ekki þátt í ofbeldinu, vera ekki meðvirk, "kaupa" ekki tiltalið o.s.frv. -  Við gerum það með því að styrkja eigin sjálfsmynd - sjálfsvirðingu - sjálfstraust.  

Ofbeldi leiðir af sér ofbeldi - ást leiðir af sér ást.  

 

Þú notar mátt elskunnar og uppeldis sem er miklu sterkari en máttur ofbeldis. -

Jóhanna Magnúsdóttir

Heimasíðan mín er  HÉR