Offita og anorexía heilans .. meðvirkni? ..

Fyrir u.þ.b. ári síðan fór ég á meðvirkninámskeið í Skálholti og þar kynntist ég Lausninni (í tvöfaldri merkingu þess orðs), - þar opnaðist mér sýn á mannlífið og sjálfa mig sem aldrei fyrr.  Lærði að fella fullkomnunargrímuna og hafa hugrekki til að játast sjálfri mér sem manneskju. það var að sjálfsögðu fyrsta skrefið af mörgum sem ég hef tekið sl. ár, - og það er ekki eins og ég hafi ekki verið búin að vera í leit að svörum í mörg ár og búin að safna miklu efni í mína "körfu" fyrir,  en það er eins og ég hafi náð að "safna mér saman" þegar ég áttaði mig á hvað var raunverulega í gangi. En að sjálfsögðu var það meðvirkni, en um hana má lesa t.d. hér á doktor.is  -  þetta er ekki beinlínis sjúkdómur, og þó -  og a.m.k. mein þá helst samskiptalegt mein.

Það er það að vera óvirk eða vanvirk, virka ekki nema með samþykki annarra, vera háð áliti annarra og upplifa sig minni en aðra og ómerkilegri.

Meðvirkni er að sjálfsögðu líka týnd sjálfsmynd - því að sjálfsmyndin hefur týnst einhvers staðar á lífsleiðinni og það byrjar alltaf í bernskunni. Sjálfsmyndin verður einhvers konar spegilmynd forfeðra-og mæðra, og blanda af því sem við höfum tínt saman af viðhorfum og lærðum viðbrögðum í gegnum tíðina. En við sjálf erum hvergi sjáanleg. 

Fjölskyldan getur hafa  verið alveg "normal" en allar normal fjölskyldur glíma við vandamál og allar fjölskyldur eru ófullkomnar, enda fegurð mannlífsins og verkefni sem birtast í ófullkomnleikanum. 

Á sama hátt og við upplifum okkur aldrei nógu góð, verðum við aldrei nógu mjó eða aldrei nógu góð í neinu. 

Á námskeiðinu mínu í Skálholti sá ég fyrst bókina "Women, Food and God" - "An unexpected Path to Almost Everything" ..  og keypti hana síðar þegar ég var á ferðalagi í Boston.  Ég gjörsamlega "át" bókina, fannst ég hafa fengið opinberun og fyrsta hugmyndin var að kenna það sem þar kom fram - eða að "dreifa fagnaðarerindinu" ...   

Geneen Roth, höfundur bókarinnar hafði fundið sér útgönguleið eftir margra ára ströggl, við alls konar og óteljandi megrunarkúra.  Hún hafði verið að "borða" Guð - deyfa tilfinningar - á flótta frá sjálfri sér .....og Guði.  Svipað og talað er um varðandi alkóhólisma "drinking god out of a bottle" ..  það er verið að fylla upp í tómarúm, flýja tilfinningar, hugga sig, flýja lífið ... 

Hennar guðsmynd er svipuð og segir í ljóðinu;  "Guð í alheimsgeimi og Guð í sjálfum mér" sem er einn og sami guðinn -  .. Guð sem er máttur og Guð sem er kærleikur, - en ekki gamall síðhærður (og reiður) karl. 

Þegar við erum á þessum flótta þá flýjum við líka tilfinningar okkar, m.a. vegna þess að við kunnum ekki annað, það eru viðbrögðin sem við lærðum í bernsku, og mögnuðust í gegnum skólagönguna, sambandið, hjónabandið eða bara í gegnum samskipti við annað fólk. 

Flóttinn frá sjálfum okkur felst m.a. í því að meta okkur út frá hinu ytra, en ekki innra verðmæti. 

Okkar innra verðmæti helst nefnilega óbreytt ALLTAF! .. En við skiljum það ekki og náum ekki að komast þangað þegar við erum föst í að meta okkur út frá ytri aðstæðum, menntun, útliti, efnahag o.s.frv. - allt út frá hvernig aðrir sjá okkur. 

Út frá þessum pælingum og út frá bók Geneen Roth um að komast heim til okkar sjálfra, fór ég því af stað með námskeiðið "Í kjörþyngd með kærleika" -  en í raun fjallar námskeiðið ekki um vigtina, heldur um að komast á þann stað að hætta stríðinu við vigtina.  

Kjörþyngdin er þó mikilvæg - alveg eins og við viljum vera í kjör aðstæðum.  Kjöraðstæður okkar eru þokkalega breiður millivegur, - hættumörk þessa vegar eru á sitt hvorum vegarkantinum þegar við erum komin í OF eða VAN. 

Þegar við erum komin í OF eða VAN erum við komin í sjálfskaðandi hegðun, t.d. eins og anorexíu (VAN) eða offitu (OF)   Öll fíkn og áráttuhegðun er svona út fyrir vegarkantinn og það getur verið erfitt að komast aftur upp.  

Þessi sjálfskaðandi hegðun er þó alls ekki alltaf mæld með vigt.  Margir upplifa sig OF eða VAN á sálinni. Þú getur verið í "Kjörþyngd"  með því að lifa á kaffi og sígarettum, eða eftir að hafa tekið einhvern duftkúr og það gerir þig ekki heilbrigðari en manneskjuna sem er 20 kg of þung.  

Dapurleikinn og meðvirknin hverfur því miður ekki með kílóunum.  Það sama gildir um anorexíusjúkling, þó að hann komist tímabundið í kjörþyngd þýðir ekki að sálin sé læknuð.

Þegar verð er að fara í kúra, átak og fleira erum við að þurrka upp poll sem er á gólfinu.  Við náum að þurrka hann upp, en hann kemur nær undantekningalaust aftur - og verður jafnvel stærri.  

Eftir sitja vonbrigði, skömm, upplifunin að hafa mistekist o.s.frv.  Megrún og kúrar eru því gagnslausir og jafnvel skemmandi.  Það VERÐUR að taka manneskjuna fyrir sem heild. Líkama og sál, - Líkaminn verður að vinna með huganum og öfugt. 

En hvað á þá að gera ef að pollurinn kemur alltaf aftur? .. Þurrka meira, - já, það er ein aðferð, en "insanity is doing the same thing over and over again and expecting different results" .. Er það ekki svolítlil klikkun?  ... Við sjáum pollinn hverfa, verðum hoppandi glöð, - stutt fix, - en svo er það búið - hann fer að myndast aftur. 

Þá er kominn tími á að skoða hinn leka krana. Hér þarf að skoða lögmál orsaka og afleiðinga. 

Að þurfa að standa í endalausu stríði við vigtina og hafa vigtina hreinlega á heilanum og upplifa skömm vegna þess að okkur tekst ekki að halda í horfinu, eða fara út í ofstjórnun þannig að við erum eins og herforingjar með svipu á okkur, er bara hreint ekkert í boði lengur. 

Við verðum að gera við hinn leka krana, fá "pípara" í verkið með okkur, - laga okkar innri stíflur og skoða af hverju kraninn lekur? ..  Var einhver sem rakst í hann?  Gerðist eitthvað á leiðinni sem varð til þess að kraninn lak? ... Kranar geta lekið af mismunandi ástæðum alveg eins og við getum verið meðvirk,  haft of - eða vanstjórn. 

Við sjálf erum ekki vandamálið. Við sjálf erum ekki biluð. Heldur höfum við tileinkað okkur hegðun hins leka krana, - og við getum af-tileinkað okkur þessa hegðun. Endurprógramerað okkur til þess að við hættum að láta stjórnast af umhverfinu, láta mat stjórna lífi okkar, eða aðra fíkn.  

Einhvers staðar, yfirleitt snemma á lífsleiðinni, höfum við farið að tileinka okkur eðlileg viðbrögð við óeðlilegu umhverfi.  Óeðlilegum skömmum, vanvirðingu o.s.frv.  Við þurfum að læra sem fullorðnir einstaklingar að taka ábyrgð á okkur sjálfum og þar að auki leiða okkar innra barn út úr þeim aðstæðum sem gerðu það að verkum að við týndum sjálfsmynd okkar. - Leiða barnið að speglinum, - sýna því hvað það er fallegt, yndislegt og óendanlega verðmætt - alveg eins og það er NÚNA. 

Ekki eftir 10 kíló, ekki þegar það hefur lokið stúdentsprófi, ekki þegar það er komið með milljón í tekjur á mánuði .. barnið er akkúrat eins verðmætt og við fæðingu, NÚNA. 

Það er gert með huglægum æfingum, staðhæfingum, með endurtekningum, með jákvæðni, með samvinnu, nýrri hugsun, samtakamætti líkama og hugsunar. Þetta er gert með trú, trú á þinn æðri mátt, hvaða nafni sem þú vilt kalla hann. 

Þetta er grunnurinn að námskeiðinu sem ég er nú að fara að kenna fyrir konur,  og viðtöl þegar hafin, sem ég kalla "Í kjörþyngd með meðvitund og kærleika" -  en réttnefni væri eflaust 

"Hættu stríðinu við sjálfa þig, taktu sjálfa þig í fangið og farðu að elska þig" ...  

 Ef þú elskar þig, virðir og treystir (trúlofast sjálfum/sjálfri þér) þá viltu þér, líkama þínum og sál,  aðeins hið besta. Þú setur sjálfa/n þig í forgang, því að til að hjálpa barni þarftu að taka inn súrefnið fyrst fyrir sjálfa/n þig. 

Þegar við "föttum" þetta og förum að lifa eftir því, þá getum við farið að lifa lífinu eins og okkur er ætlað að lifa því en ekki bara "þrauka" lífið eins og margir eru því miður að gera. Of-eða vanþyngd birtist bara stundum á yfirborðinu, - en andlegt ofbeldi er ekki síður alvarlegt en líkamlegt. Þess vegna er ekki skrítið þegar ein kona sagði við mig: 

"Ég vildi að ég væri 150 kíló svo það sæist utan á mér að ég er í svo miklu stríði" .. 

Við erum í stríði við okkur sjálf, hryðjuverkamenn á okkar eigin líkama og sál - hver er það sem talar oftast niður til okkar? - Hver er það sem býður leigjendum í höfuðið án húsaleigu?  Hver er það sem leyfir sér að öfundast og tala illa um aðra, en vita það samt að það hefur engin áhrif á aðra bara mann sjálfan? ... Hver er það sem blekkir þig? ... Hver er þín stærsta hindrun í að ná árangri? .. 

 Of-eða vanstjórn hvort sem það er með mat, áfengi, eða öðrum flótta er oft aðeins skortur á nánd, skortur á útrás tilfinninga, skortur á eðlilegu, mannlegum og góðum samskiptum. 

Stundum skortur á heiðarleika, og ekki síst heiðarleika við okkur sjálf.

Hér les Geneen Roth upp úr bók sinni, Women, Food and God. 

 

Athugasemdir

[Jóhanna Magnúsdóttir, 5.10.2011 kl. 07:36]

Hér er tengill inn á síðuna mína á Facebook "Í kjörþyngd með kærleika" þar sem ég set inn efni og mæli sérstaklega með leiðarljósunum sjö, eða "The guiding lines" .. þar sem Geneen gefur út leiðbeiningar hvernig eigi að umgangast mat með meðvitund..

Við getum yfirfært þetta á lífið sjálft, - hvernig við eigum að umgangast lífið ;-) 

Með virðingu - elsku  og trausti  (Munum að elska er andstæða ótta) 

[Jóhanna Magnúsdóttir, 5.10.2011 kl. 07:36]

HÉR  er tengillinn.

[Þórólfur Hilbert Jóhannesson, 5.10.2011 kl. 08:03]

Vá, virkilega flott grein Jóhanna. Hvað sem þetta kallast allt saman meðvirkni, vanvirkni, skiptir ekki máli. Aðal málið er að geta elskað sjálfan sig án skilyrða, sleppa tökum á óttanum, fella grímuna og opna hjartað sitt.

[Jóhanna Magnúsdóttir, 5.10.2011 kl. 08:20]

Þú ert meðetta Þórólfur

[Þórólfur Hilbert Jóhannesson, 5.10.2011 kl. 09:20]

He, he I wish. Mikill munur á að vita og geta :-) En þetta kemur.

[Jóhanna Magnúsdóttir, 5.10.2011 kl. 09:51]

Ég efast ekki um það ;-)

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 5.10.2011 kl. 10:16]

Já ég tel mig vera komna frekar langt áleiðis með þetta Jóhanna mín.  Þakka þér góðan pistil, ég sé á skoðanakönnuninni þar sem ég gaf mér númer 8 að þar eru allmargir á sama róli og ég, sem er auðvitað afar gott.

[Jóhanna Magnúsdóttir, 5.10.2011 kl. 12:07]

Gott að heyra Ásthildur mín

[Ásdís Sigurðardóttir, 5.10.2011 kl. 13:30]

 ég er á fjári góðu róli, en alltaf er gott að skoða hug sinn.