Að einangra sig og vernda með fitu ..

Í aðhaldinu mínu sem oftar verður mér hugsað til þess fólks sem hreinlega hefur ekkert að borða. Hugsað til hungraðra sem hafa ekkert val milli ávaxta eða sælgætis og þurfa svo sannarlega ekki að vera í aðhaldi þar sem matur er af skornum skammti og úrvalið sama sem ekkert. Í sumum tilfellum er lúxusinn hreinlega að fá að borða.

Öfgarnar eru gífurlegar og sjást m.a. í Biggest Loser þáttunum þar sem fólk er orðið afmyndað af spiki og ósátt við sjálft sig.  Þetta fólk biður um aga, biður um hjálp við að losna við kíló, en þarf alveg örugglega, í mörgum tilfellum, að losna við mörg "kíló" af sálinni.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það vill enginn vera hungraður og það vill enginn borða of mikið.  Ofát er ákveðin vanstilling og kemur oftar en ekki af vanlíðan. Eins og kemur fram í orðin "van" þá er það eitthvað sem fólki vantar - ekki endilega matur. 

Ég horfði á  "Biggest Loser" þátt þar sem einn keppandinn grét þar sem hún sagðist hafa verið einmana og borðað til að fá öryggi í stórum líkama.  Þetta er líka þekkt fyrirbrigði fyrir stelpur/konur sem hafa verið misnotaðar,  kannski drengi líka?  Fólk einangrar sig með spiki,  í orðsins fyllstu merkingu. Stundum borðar fólk bara of mikið af því að því leiðist, eða því líður illa.

Það er aldrei á vísan að róa með hamingjuna. Matur færir okkur ekki hamingjuna.  Matur getur verið fullorðinni manneskju eins og snuð er barni.  Eitthvað til að róa og sefa eitthvað sem hefur ekki verið tekist á við.  

Það er gott að borða góðan mat og njóta hans og það eigum við að gera,   en þegar vanlíðan hellist yfir er óeðlilegt að þurfa að "hygge sig" með mat,  þá þarf miklu frekar að reyna að finna rót vanlíðunar og komast yfir hana.

Auðvitað eru ekki allir með andleg vandamál sem eru of feitir, stundum er það bara umhverfið sem fólk fæðist inn í, og við erum með misjafnlega hröð efnaskipti,  enda eru dæmi þess að heilu fjölskyldurnar og þá börnin meðtalin eru í umframþyngd.  

Garnastyttingar og aðrar "extreme" aðgerðir eru til lítils gagns ef að ekki er tekið á raunverulegum vanda manneskjunnar.  Ef að þörfin fyrir að stinga einhverju í munninn er ekki lengur aðeins þörf heldur fíkn,  fíkn til að bæla eitthvað sem þarf í raun að koma út. 

Öll skrif um offitu eru viðkvæm og stundum særandi,   því að margir eiga við það vandamál að stríða en líta jafnvel ekki á það sem vandamál.  Það er þó vitað að offita er hættuleg heilsu manna ekki síður en reykingar og margir reykingamenn líta ekki á reykingar sínar sem vandamál.  

Ég er að íhuga framtíðina mína og ein af hugmyndunum er að vera með sálgæsluviðtöl, bæði fyrir feita og granna .. nýta mína reynslu og menntun til góðs.  Sjálf er ég að sigrast á aukakílóunum og finn að ég er ekkert óhamingjusamari þó ég borði minna, reynar bara glaðari því ég er að komast í kjörþyngd!   Einfalt mataræði og agi,  örlítil hreyfing og agi, það er það sem virkar.  Að ógleymdri ást og umhyggju fyrir sjálfum sér. 

Sumir eru feitir að utan og aðrir að innan,  sumir bæði að utan og innan - við berum þetta ekki öll utan á okkur.  En það er vont að þurfa að burðast með umframþunga, af hvaða sort sem hann er.

Eftir að ég skrifaði bloggið,  fékk ég þessa speki senda í pósti og fannst það passa við pistilinn, svo þetta "quote"  er "seinni tíma viðbót" ..  eins og sagt er.

 "The body is the servant of the mind.
It obeys the operations of the mind,
whether they be deliberately chosen
or automatically expressed. Disease
and health, like circumstances, are
rooted in thought."
             James Allen