Óvissa á óvissu ofan

Það eru alltaf einhverjir óvissuþættir í lífi okkar, - en þeir aukast þegar fólk greinist með krabbamein.  Það koma upp allskonar biðtímar,  biðin eftir niðurstöðum úr greiningu, biðin eftir aðgerð o.fl. sem er kvíðavekjandi.  

Dagsetningar verða eins og vörður í lífi krabbameinssjúklings.  Það að vita af vörðunni er smá styrkur.  Það er þennan dag sem ég fæ að vita þetta, - það er þennan dag sem ég á að fara í þennan skanna/meðferð/aðgerð o.s.frv. -  Þessar vörður skipta máli. 

Svo er verkfall - og engin varða, -eða hún tekin og færð, eitthvað þar sem hún ekki sést. Ekki er vitað hvar og hvenær næsta varða verður.  Óvissustigið eykst og það bætir í vanlíðan sem var fyrir.  

Ef við ætlum að kalla okkur siðmenntaða þjóð þá verður þessu ástandi í heilbrigðismálum að fara að linna.  

Bera læknar ábyrgð?  Geislafræðingar?   Eða bera stjórnvöld ábyrgð á því að fjöldi fólks veður nú í villu og svima og finnur engar vörður?  

Það getur vel verið að svona upplifi ekki allir þetta, - en ég tala út frá eigin nafla eins og venjulega.  Ég átti að hefja undirbúning fyrir geislameðferð í dag, en fékk hringingu á föstudag um að hún frestaðist um óákveðinn tíma.  Maður þarf ekki að vera á einhverfrófi til að svona skipulagsbreytingar setji mann út af laginu.  

Þegar við erum sjúklingar erum við viðkvæm fyrir, - pinku skelkuð.  Ekki gera illt verra! 

 

 

Vinnudeilur ógni sjúklingum